راهنمای مطالعه کتاب مقدس - سه ماهه سوم 2018 - آماده شدن برای پایان زمان

دونلود PDF - راهنمای مطالعه کتاب مقدس - سه ماهه سوم 2018 - آماده شدن برای پایان زمان

۱. شما شاهدان من خواهید بود — ۹ تا ۱۵ تیر ماه ۴

۲. پنطیکاست — ۱۶ تا ۲۲ تیر ماه ۱۲

۳. زندگی در کلیسای اولیه — ۲۳ تا ۲۹ تیر ماه ۲۰

۴. نخستین رهبران کلیسا — ۳۰ تیر تا ۵ مرداد ماه ۲۸

۵. ایمان آوردن پولس — ۶ تا ۱۲ مرداد ماه ۳۶

۶. کار بشارتی پطرس — ۱۳ تا ۱۹ مرداد ماه ۴۴

۷. نخستین سفر بشارتی پولس — ۲۰ تا ۲۶ مرداد ماه ۵۲

۸. شورای اورشلیم — ۲٧ مرداد تا ۲ شهریور ماه ۶۰

۹. دومین سفر بشارتی — ۳ تا ۹ شهریور ماه ۶۸

۱۰. سومین سفر بشارتی — ۱۰ تا ۱۶ شهریور ماه ۷۶

۱۱. دستگیری در اورشلیم — ۱۷ تا ۲۳ شهریور ماه ۸۴

۱۲. حبس در قیصریه — ۲۴ تا ۳۰ شهریور ماه ۹۲

۱۳. بازگشت خداوندمان عیسی — ۳۱ شهریور تا ۶ مهر ماه ۱۰۰

Editorial Office: 12501 Old Columbia Pike, Silver Spring, MD 20904

Come visit us at our Web site: http://www.absg.adventist.org

Principal Contributor

Wilson Paroschi

Editor

Clifford R. Goldstein

Associate Editor

Soraya Homayouni

Publication Manager

Lea Alexander Greve

Middle East and North Africa Union

Publishing Coordinator

Michael Eckert

Translation to Farsi

Rezvan Ahmadi

Farsi Layout and Design

Marisa Ferreira

Editorial Assistant

Sharon Thomas-Crews

Pacific Press® Coordinator

Wendy Marcum

Art Director and Illustrator

Lars Justinen

Design

Justinen Creative Group

حق چاپ محفوظ و مخصوص «کنگره عمومی ادونتیستهای روز هفتم» میباشد. هیچیک از بخشهای این کتابچه راهنمای مطالعه

کتاب مقدس مدرسه سبت ویژه بزرگسالان بدون اجازه قبلی و کتبی از کنگره عمومی ادونتیستهای روز هفتم (جنرال کنفرانس)

قابل ویرایش، تغییر، اصلاح ، اقتباس ، ترجمه ، تکثیر یا انتشار نیست. دفاتر بخشهای تابعه کنگره عمومی ادونتیستهای روز هفتم

مجاز هستند تا طبق دستورالعمل ویژه ای ترتیبی اتخاذ نمایند تا کتابچه راهنمای مطالعه کتاب مقدس مدرسه سبت ویژه بزرگسالان

ترجمه گردد. حق طبع و نشر مطالب ترجمه شده و انتشارات آنان متعلق به کنگره عمومی است. عناوین (ادونتیستهای روز هفتم)

و (ادونتیست) و آرم شعله گون جزو اسامی و علامت تجاری ثبت شده متعلق به کنگره عمومی ادونتیستهای روز هفتم میباشد و

استفاده از آن بدون اجازه قبلی از کنگره عمومی ممنوع است.

Sabbath School Personal Ministries

پیروزی انجیل

بسیاری از مورخان بر این باورند که خطیرترین و سرنوشت سازترین رخداد سه دهه از تاریخ جهان هنگامی واقع شد که گروهی کوچک از مردان که اکثراً یهودی بودند، تحت قدرت روح القدس، انجیل را به جهانیان اعلام نمودند. کتاب اعمال رسولان روایتی است از آن سه دهه حیاتی که از رستاخیز عیسی در سال ۳۱ پس از میلاد مسیح آغاز می شود و تا پایانِ نخستین دوره حبسِ پولس در روم که تا سال ۶۲ پس از میلاد مسیح ادامه می یابد (اعمال رسولان باب ۲۸ آیه ۳۰). کتاب باید کمی پس از آن نوشته شده باشد چرا که در آن مرحله، در روایت وقفه ای ایجاد می شود، اگر چه شواهدی وجود دارد که پولس از آن زندان آزاد شد و اینکه به تلاشهای بشارتی و موعظه خویش ادامه داد تا زمانی که چند سال بعد دستگیر و سپس در سال ۶۷ پس از میلاد مسیح در روم اعدام شد.

کتاب در مورد نویسنده اش حرفی نمی زند اما کلیسا بطور سنتی همیشه او را به عنوان لوقا شناخته است، «طبیب محبوب» در کولسیان باب ۴ آیه ۱۴ و همسفر پولس (دوم تیموتائوس باب ۴ آیه ۱۱، فلیمون باب ۲۴) می شناسد. از نظر سنتی همچنین این باور وجود دارد که لوقا نویسنده سومین انجیل است، بدون شک نخستین کتابی که در اعمال رسولان باب ۱ آیه ۱ به آن اشاره گردیده است (با لوقا باب ۱ آیه ۳ مقایسه شود). هم انجیل لوقا و هم کتاب اعمال رسولان، نسخه هایی دوقلو درباب آغاز مسیحیت ، به ترتیب منشاء پیدایش آن (زندگی عیسی و رسالت او) و بسط و توسعه (مجاهدتهای بشارتی رسولان) می باشد. در مجموع، آنها ۲۷ درصد عهد جدید را تشکیل می دهند، که حجیم ترین دستاورد توسط یک نویسنده می باشد. پولس با نوشتن نامه به کولسیان، لوقا را به عنوان همکار غیر یهودی خود معرفی می کند، کسی که «مختون نبود» (کولسیان باب ۴ آیات ۷ تا ۱۴). پس لوقا تنها نویسنده غیریهودی عهد جدید می باشد.

بنظر می رسد که این مطلب تشریح کننده یکی از موضوعات اساسی او باشد: جهان شمولی نجات. خدا تبعیض قائل نمی شود. کلیسا فراخوانده شده است تا به تمام مردم صرف نظر از نژاد، طبقه اجتماعی یا جنسیت شهادت دهد (اعمال رسولان باب ۱ آیه ۸؛ باب ۲ آیات ۲۱، ۳۹ و ۴۰؛ باب ۳ آیه ۲۵؛ باب ۱۰ آیات ۲۸، ۳۴ و ۳۵). قصور از انجام اینکار خواه از روی غرض ورزی یا تعمد، تحریف انجیل محسوب می گردد و مغایر با اساسی ترین حقایق کلام خدا می باشد. همه ما در برابر خدا یکسان هستیم: گناهکاران نیازمند نجاتی هستند که در عیسی مسیح یافت می شود.

بنابراین اتفاقی نیست که پولسِ «رسولِ غیر یهودیان»، قهرمان اصلی انجیل لوقا باشد، (رومیان باب ۱۱ آیه ۱۳)؛ کسانی که دو سوم کتاب اعمال رسولان به ایشان اختصاص داده شده است.

سایر موضوع های مهم اعمال رسولان عبارتند از: حاکمیت خدا و هدف الهی او (اعمال رسولان باب ۱۷ آیات ۲۴ و ۲۵؛ باب ۲۰ آیه ۲۷؛ باب ۲۳ آیه ۱۱)؛ تجلیل از عیسی به عنوان خداوند و نجات دهنده (اعمال رسولان باب ۲ آیات ۳۲ و ۳۶؛ باب ۳ آیات ۱۳ و ۱۵؛ باب ۴ آیات ۱۰ تا ۱۲؛ باب ۵ آیات ۳۰ و ۳۱)؛ و بویژه نقش روح القدس در توانمند سازی و هدایت کلیسا برای ماموریت هایش (اعمال رسولان باب ۲ آیات ۱ تا ۴؛ باب ۴ آیات ۲۴ تا ۳۱؛ باب ۸ آیات ۱۴ تا ۱۷؛ ۲۹ و ۳۹؛ باب ۱۰ آیات ۱۹ و ۲۰). در واقع، دستاوردهای کلیسای اولیه نتیجه خرد و توانایی بشر نبودند، اگر چه خدا خوشحال می شود از کسی مانند پولس برای تأثیر گذاشتن بر جهان به روشی که هیچ رسول دیگری اینکار را انجام نداده و یا احتمالاً قادر به انجام آن نبوده است، استفاده کند (اول قرنتیان باب ۱۵ آیه ۱۰).

اعمال رسولان با دوره شکل گیری کلیسای اولیه سر و کار دارد که در آن قدرت اداری قابل توجه و حتی رشد دانش الهیاتی وجود داشت. برای مثال این مطلب را می توانیم در روشی که کلیسا با مسائل مربوط به زمان آمدن دوباره عیسی، وضعیت غیر یهودیان و نقش ایمان برای نجات برخورد می کرد را ببینیم. اگر چه، چیزی که کلیسای اولیه قادر بود در چنین زمان کوتاهی انجام دهد، یک شهادت همیشگی وجود دارد از آنچه که خدا می تواند از طریق کسانی که قلب های خود را با دعا فروتن ساخته و فرای تفاوت های فردی زندگی می کنند کار خویش را به پیش ببرد و از طریق آنهایی که اجازه می دهند تا توسط روح القدس برای افتخار و شکوه خدا مورد استفاده قرار گیرند.

اعمال رسولان داستان کسانی است که توسط خدا برای شروع کار فراخوانده شده اند. از داستان کسانی که توسط خدا فراخوانده شده بودند تا کار او را به پایان برسانند، چه چیزی می توانیم بیاموزیم؟

ویلسون پاروسکی استاد تفسیر عهد جدید در دانشگاه ادونتیست برزیل در انژنیرو کوئلو در شهر سائو پائولو می باشد. او مدرک دکترای خود را در عهد جدید در سال (۲۰۰۴) از دانشگاه اندروز اخذ نموده و مطالعات فوق دکترای خود را در دانشگاه هایدلبرگ آلمان در سال(۲۰۱۱) انجام داده است.

درس یکم ۹ تا ۱۵ تیر ماه

شما شاهدان من خواهید بود

بعد از ظهر روز سبت

مطالعه این هفته: اعمال رسولان باب ۱ آیات ۶ تا ۸ ؛ لوقا باب ۲۴ آیه ۲۵ ؛ لوقا باب ۲۴: آیات ۴۴ تا ۴۸ ؛ تثنیه باب ۱۹ آیه ۱۵؛ اعمال رسولان باب ۱ آیات ۹ تا ۲۶ ؛ امثال سلیمان باب ۱۶ آیه ۳۳.

آیه حفظی: «لیکن چون روحالقدس بر شما میآید، قوت خواهید یافت و شاهدان من خواهید بود، در اورشلیم و تمامی یهودیه و سامره و تا اقصای جهان» (اعمال رسولان باب ۱ آیه ۸).

رسالت عیسی بر روی زمین به پایان رسیده بود. خدا بزودی روح القدس را می فرستاد که تلاشهای حواریون را با نشانه ها و شگفتیهای بسیاری تائید نماید تا به آنها قدرت دهد و ایشان را در ماموریتی که تا انقضای عالم ادامه می یابد، راهنمایی کند. عیسی نمی توانست برای همیشه در جسم بشری با آنها بماند. نه تنها تجسمش، محدودیتی فیزیکی در زمینه مأموریت جهانی بر او قرار داد، بلکه معراج و رفعت وی در آسمان برای آمدن روح القدس ضروری بودند.

با این وجود، تا زمان رستاخیز عیسی از مرگ، حواریون به روشنی این چیزها را نمی دانستند. وقتی آنها همه چیز را برای پیروی از او رها کردند، بر این باور بودند که او یک آزادی بخش سیاسی بود که روزی رومیان را از سرزمین بیرون خواهد کرد، سلسله داود و جلال اسرائیل را مانند گذشته باز خواهد گرداند. برایشان آسان نبود که به گونه دیگری بیاندیشند.

این موضوع اصلی دستورالعمل های پایانی عیسی به حواریون در باب ۱ اعمال رسولان می باشد. وعده آمدن روح القدس بر اساس این زمینه و مفهوم می باشد. این باب همچنین بازگشت عیسی به آسمان و نحوه آماده شدن کلیسای اولیه برای پنطیکاست را نیز توصیف می کند.

* درس این هفته را مطالعه کنید تا برای روز سبت در ۱۶ تیر ماه برابر با July ۷ آماده شوید.

یکشنبه ۱۰ تیر

بازسازی اسرائیلِ خدا

دو نوع نبوت در باره مسیح موعود در عهد قدیم وجود دارد، یکی که پادشاهی مسیح را که برای همیشه حکومت خواهد کرد، پیشگویی می کند (مزامیر باب ۸۹ آیات ۳ و ۴، ۳۵ تا ۳۷؛ اشعیا باب ۹ آیات ۶ و ۷ ؛ حزقیال باب ۳۷ آیه ۲۵؛ دانیال باب ۲ آیه ۴۴، باب ۷ آیات ۱۳ و ۱۴)، و دیگری آن که پیش بینی می کند مسیح موعود برای گناهان مردم خواهد مرد (اشعیا باب ۵۲ آیه ۱۳ تا باب ۵۳ آیه ۱۲؛ دانیال باب ۹ آیه ۲۶). چنین پیشگویی هایی با یکدیگر در تضاد نمیباشند. آنها فقط به دو مرحله پیاپی از رسالت مسیح اشاره دارند: ابتدا او رنج خواهد کشید، و سپس پادشاه خواهد شد (لوقا باب ۱۷ آیات ۲۴ و ۲۵ و همچنین باب ۲۴ آیات ۲۵ و ۲۶).

هر چند، مسئله انتظار مسیح موعود مرتبط با یهودیان قرن اول این بود که یک طرفه بود. امید به پادشاهی مسیح موعودکه آزادی سیاسی را بهمراه داشته باشد، مفهوم مسیح موعودی که متحمل مرگ و رنج می شد را مبهم کرده بود.

در ابتدا، حواریون این امید پادشاهی مسیح موعود را به اشتراک گذاشتند. آنها معتقد بودند که عیسی همان مسیح موعود بود (متی باب ۱۶ آیات ۱۶ و ۲۰) و گاهی اوقات در بین خود مجادله داشتند که چه کسانی پس از به تخت نشستن عیسی در کنار او خواهند نشست (مرقس باب ۱۰ آیات ۳۵ تا ۳۷ ، لوقا باب ۹ آیه ۴۶). با وجود هشدار عیسی در مورد سرنوشتی که منتظرش بود، آنها واقعاً نمی توانستند منظور او را درک کنند. بنابراین، زمانی که او درگذشت، آنها سردرگم و دلسرد شوند. به گفته خودشان، « ما امیدوار بودیم که [او] همان باشد که میباید اسرائیل را نجات دهد» (لوقا باب ۲۴ آیه ۲۱).

اعمال رسولان باب ۱ آیه ۶ را بخوانید. این پرسش چه چیزی درباره آنچه همچنان درک نکرده بودند، می گوید؟ در اعمال رسولان باب ۱ آیه ۷، عیسی چگونه به ایشان پاسخ داد؟

اگر مرگ عیسی ضربه ای مهلک به امید حواریون بود، رستاخیز آن را احیا نمود و انتظارات سیاسی آنها را به سطحی غیر قابل انتظار رساند. شکل گیری پنداشت و درک رستاخیز به عنوان عاملی مهم که پادشاهی مسیح موعود در نهایت برپا خواهد شد، طبیعی به نظر می رسید.

با این وجود، عیسی در قبال سوال آنان، پاسخ مستقیمی نداد. او نه فرضیه ای را که در قفای سوال حواریون در مورد ملکوت قریب الوقوع بودرا انکار کرد، و نه اینکه آن را پذیرفت. او مسئله را بدون حل و فصل کردن باقی گذاشت، در حالی که به ایشان یادآوری نمود که زمان کارهای خدا، به خود خدا تعلق دارد و از این رو، برای انسان ها غیرقابل دسترس باشد.

بر اساس لوقا باب ۲۴ آیه ۲۵، مشکل اصلی حواریون چه بود؟ چرا آنچه را که می خواهیم باور کنیم، آسان است اما باور به آنچه کتاب مقدس واقعاً تعلیم می دهد، آسان نمی باشد؟ ما چگونه می توانیم از این دام اجتناب کنیم؟

دوشنبه ۱۱ تیر

مأموریت و رسالت حواریون

اعمال رسولان باب ۱ آیه ۸ را بخوانید. در عوض افراط درگمانه زنی های نبوی، از حواریون انتظار چه کاری می رفت؟

چهار اصل اساسی در آیه در مورد مأموریت حواریون وجود دارد:

۱- عطای روح القدس. روح القدس همواره در میان قوم خدا فعال بوده است. با این وجود، بر طبق گفته انبیاء، موهبت ویژه ای از روح القدس در آینده وجود خواهد داشت (اشعیا باب ۴۴ آیه ۳ ؛ یوئیل باب ۲ آیات ۲۸ و ۲۹). از آنجایی که عیسی خود توسط روح القدس تدهین گردید ، روح القدس پیش از این در زمان مأموریت عیسی فعال بوده است (لوقا باب ۴ آیات ۱۸ تا ۲۱) اما بطور رسمی تا پس از تعالی یافتن مسیح در آسمان، فعالیت خود را آغاز ننمود (یوحنا باب ۷ آیه ۳۹ ، اعمال رسولان باب ۲ آیه ۳۳).

۲- نقش شاهد. شهادت یک حکایت دست اول می باشد. حواریون به طور کامل برای دادن چنین شهادتی واجد شرایط بودند (اعمال رسولان باب ۱ آیات ۲۱ و ۲۲ ، باب ۴ آیه ۲۰ ؛ مقایسه شود با اول یوحنا باب ۱ آیات ۱ تا ۳) و اکنون مأموریت داشتند که تجربه منحصر به فرد خود با عیسی را با جهان در میان بگذارند.

۳- برنامه مأموریت. حواریون ابتدا می بایست به اورشلیم و سپس به یهودا و سامرا و در نهایت به دور دستها و اطراف و اکناف زمین تا انقضای عالم شهادت دهند. این یک نقشه پیشتازانه و گسترا بود. اورشلیم کانون زندگی دینی یهودی بود و مکانی که عیسی در آن محکوم و به صلیب کشیده شد. یهودا و سامرا، مناطق همسایه ای بودند که عیسی در آنها نیز خدمت کرده بود. با این وجود، حواریون نباید خود را تنها به این مکان ها محدود می کردند. محدوده مأموریت ایشان جهانی بود.

۴- جهت مأموریت. در زمان های عهد قدیم، این ملت ها بودند که باید جذب خدا می شدند (اشعیا باب ۲ آیات ۱ تا ۵) و نه اسرائیل که باید خدا را به سوی ملت ها «ببرد». چند استثناء (برای مثال یونس) قاعده کلی را نامعتبر نمی سازد. اکنون استراتژی متفاوت بود. اورشلیم همچنان مرکز بود، اما انتظار می رفت که حواریون به جای ماندن در آنجا و ساختن ریشه ها، تا بیشترین حد ممکن به همه جای جهان بروند.

لوقا باب ۲۴ آیات ۴۴ تا ۴۸ را بخوانید. هسته اصلی پیام که حواریون باید موعظه می کردند، چه بود؟

عیسی در چهل روزی که پس از رستاخیز از مرگ با حواریون گذراند (اعمال رسولان باب ۱ آیه ۳)، باید چنین حقیقتی درباره ملکوت خدا را به ایشان توضیح داده باشد، حتی با اینکه همچنان چیزهای زیادی بود که ایشان درک نمیکردند، همانطور که پرسش آنها در اعمال رسولان باب ۱ ایه ۶ نشان داد. آنها با نبوت ها آشنا بودند اما اکنون می توانستند آنها را در پرتو جدیدی ببینند، پرتوی که از صلیب و قبر خالی می تابد (اعمال رسولان باب ۳ آیات ۱۷ تا۱۹).

سه شنبه ۱۲ تیر

او دوباره خواهد آمد

اعمال رسولان باب ۱ آیات ۹ تا ۱۱ را بخوانید. لوقا چگونه عروج عیسی را به تصویر می کشد؟ مفهوم اینکه دو فرشته با ایشان صحبت می کرد، چیست؟ (تثنیه باب ۱۹ آیه ۱۵ را ببینید)

حکایت لوقا از معراج عیسی به آسمان نسبتاً کوتاه می باشد. عیسی بر کوه زیتون با حواریون بود و در حالی که همچنان ایشان را برکت می داد (لوقا باب ۲۴ آیه ۵۱)، به آسمان برده شد. البته نوع گویش پدیده شناختی می باشد؛ یعنی، صحنه از نقطه نظری بشری به تصویر کشیده شده است، نه آنگونه که واقعاً بود. عیسی زمین را ترک می گفت و انجام این کار به هیچ روش قابل مشاهده دیگری غیر از بالا رفتن نبود.

عروج عیسی، عملی ماوراءطبیعی از جانب خدا بود، که در زمره بسیاری بود که در کتاب مقدس مکتوب است. این عمل بطور تلویحی توسط لوقا توصیف شده است، که با فعل مجهول epērthē«او بالا برده شد» بکار برده شده است (اعمال رسولان باب ۱ آیه ۹). این شکل فعلی اگر چه در عهد جدید تنها در اینجا بکار برده شده است، چندین مرتبه در نسخه یونانی عهد قدیم (سپتوجیان) یافت می شود. [سپتوجیان نسخه یونانی از ترجمه عبرانی کتاب عهد عتیق است]. که همگی، کارهای خدا را تشریح می کند،که حاکی است که این خدا بود که عیسی را به آسمان به بالا برد، درست همانطور که او را از مرگ زنده گردانید (اعمال رسولان باب ۲ آیات ۲۴ و ۳۲ ؛ رومیان باب ۶ آیه ۴ ؛باب ۱۰ آیه ۹).

پس از اینکه عیسی توسط ابری پوشیده شد، این لوقا است که تنها در اعمال رسولان تحریر می کند — داستان فرعی از دو پیکری که به جامه سفید ملبس بودند که در کنار حواریون ایستاده بودند. این شرح، با فرشتگانی که در لباس های نورانی بودند، همخوانی دارد (اعمال رسولان باب ۱۰ آیه ۳۰ ، یوحنا باب ۲۰ آیه ۱۲). آنها آمدند تا به حواریون اطمینان دهند که عیسی همانگونه که بالا رفت، بازخواهد گشت و باز هم تنها اعمال رسولان است که به ما اطلاع می دهد که عیسی «در مقابل دیدگان ایشان» بالا رفت. (اعمال رسولان باب ۱ آیه ۹).

بنابراین، عروج قابل مشاهده، تضمینی از بازگشت قابل مشاهده شده که آن نیز در ابر و «با قدرت و جلال بسیار» (لوقا باب ۲۱ آیه ۲۷) و نه دیگر رویدادی خصوصی اتفاق خواهد افتاد که «همه دیدگان او را خواهند دید» (مکاشفه یوحنا باب ۱ آیه ۷) و او تنها نخواهد بود (لوقا باب ۹ آیه ۲۶، دوم تسالونیکیان باب ۱ آیه ۷). جلال آمدن دوباره بسیار فراتر از عروج خواهد بود.

چگونه می توانیم بیاموزیم که واقعیت و وعده آمدن دوباره را همواره پیش روی خود نگه داریم؟ این حقیقت بزرگ چگونه باید بر همه جنبه های زندگی ما از جمله امور مالی، اولویت ها و انتخاب های اخلاقی تأثیر بگذارد؟

چهارشنبه ۱۳ تیر

آماده شدن برای پنطیکاست

عیسی در پاسخش در اعمال رسولان باب ۱ آیات ۷ و ۸ ، هیچ التزامی در خصوص زمان بازگشت ارائه نمی دهد. با این حال، مفهوم طبیعی سخنان وی این بود که پس از اینکه روح القدس آمد و حواریون مأموریت خود را به اتمام رساندند، او باز خواهد گشت (متی باب ۲۴ آیه ۱۴ را نیز ببینید). اظهار فرشتگان نیز (اعمال رسولان باب ۱ آیه ۱۱) این سوال که چه زمانی ملکوت خواهد آمد را پاسخ نمی دهد، اما قابل درک بود که زیاد به طول نخواهد انجامید. این مطلب اینگونه شرح بیان می کند که چرا حواریون «با خوشی عظیمی به اورشلیم بازگشتند». (لوقا باب ۲۴ آیه ۵۲). وعده آمدن دوباره عیسی در زمانی نامشخص، که باید دلگرمی بیشتری برای مأموریتشان به ایشان داده باشد، به این معنی برداشت شد که آخر زمان نزدیک بود. تحولات بیشتر در اعمال رسولان، نمایانگر این ایده است.

اعمال رسولان باب ۱ آیات ۱۲ تا ۱۴ را بخوانید. چه کس دیگری در بالاخانه بود و آنها چگونه خود را برای آمدن روح القدس آماده کردند؟

حواریون پس از بازگشت از کوه زیتون، در اتاق مهمانخانه طبقه بالا (در لاتین، cenaculum) از خانه دو طبقه خصوصی در اورشلیم گرد هم جمع شدند. برخی از پیروانی که زن بودند (لوقا باب ۸ آیات ۱ تا ۳ ، باب ۲۳ آیه ۴۹ ، باب ۲۴ آیات ۱ تا ۱۲) به همراه مادر و برادران عیسی نیز با حواریون بودند.

برادران عیسی (مرقس باب ۶ آیه ۳) یا پسران کوچکتر یوسف و مریم بودند (متی باب ۱ آیه ۲۵، لوقا باب ۲ آیه ۷) و یا به احتمال بیشتر پسران یوسف از ازدواج اولش بودند، که در زمان ازدواج با مریم، همسر اولش از دنیا رفته بود. حضور آنها در میان حواریون تعجب آور بود، زیرا آنها همیشه نسبت به عیسی شک و تردید داشتند (مرقس باب ۳ آیه ۲۱، یوحنا باب ۷ آیه ۵). با این حال، به نظر می رسد که رستاخیز و ظاهر شدن خاص عیسی به یعقوب (اول قرنتیان باب ۱۵ آیه ۷) تفاوت ایجاد کرده باشد. بعدها ظاهراً یعقوب جایگزین پطرس در رهبری جامعه مسیحیت میشد (اعمال رسولان باب ۱۲ آیه ۱۷ ؛ باب ۱۵ آیه ۱۳ ؛ باب ۲۱ آیه ۱۸ ؛ غلاطیان باب ۲ آیات ۹ و ۱۲).

همه آنها بدون شک با دعای دائمی (اعمال رسولان باب ۱ آیه ۱۴) و عبادت در معبد (لوقا باب ۲۴ آیه ۵۳)، در حال اعتراف، توبه و کنار گذاشتن گناه بودند. حتی اگر در ذهن هایشان، آمدن روح القدس بلافاصله به بازگشت عیسی منتهی می شد، نگرش روحانی آنها در هماهنگی کامل با آنچه قرار بود اتفاق بیافتد، بود زیرا روح القدس در پاسخ به دعا می آید.

در انتخاب های روزانه مان، به چه روش هایی می توانیم برای باز کردن راه برای کار روح القدس در زندگیمان آماده شویم؟

پنجشنبه ۱۴ تیر

دوازده حواری

اولین اقدام مدیریتی جامعه اولیه مسیحیان که شامل حدود ۱۲۰ ایماندار بود (اعمال رسولان باب ۱ آیه ۱۵)، بخاطر انتخاب جانشینی برای یهودا بود.

اعمال رسولان باب ۱ آیات ۲۱ و ۲۲ را بخوانید. جانشین یهودا باید چه شرایطی می داشت؟ چرا این شرایط مهم بودند؟

نیاز به شاهدی برای رستاخیز عیسی از مرگ بود (با اعمال رسولان باب ۴ آیه ۳۳ مقایسه شود) ؛ این بسیار حیاتی است زیرا زمان و بار دیگر رستاخیز به عنوان گواهی قدرتمند برای مسیح بودن عیسی و حقیقت کل اعتقاد مسیحی می باشند.

با این وجود، انتخاب باید از میان کسانی می بود که رسولان را در طول خدمت عیسی همراهی کرده بودند. بعدها پولس تاکید داشت که با وجود اینکه از همراهان عیسی در زمین نبوده است، با این حال استحقاق مقام رسولی را دارد، زیرا ملاقاتش با عیسی در مسیر دمشق او را واجد شرایط شهادت دادن از رستاخیزش می نمود (اول قرنتیان باب ۹ آیه ۱). پولس هر چند اعتراف نمود که «طفلی نارس» بود (اول قرنتیان باب ۱۵ آیه ۸) ، از پذیرفتن اینکه نسبت به سایر رسولان کمتر واجد شرایط بود، سر باز زد (اول قرنتیان باب ۹ آیه ۲ ؛ غلاطیان باب ۲ آیه ۶ تا ۹). بنابراین تنها داوزده نفر و پولس در بُعدی فلسفی و معتبر، «رسول» بودند (اعمال رسولان باب ۱ آیات ۲۵ و ۲۶) ؛ با این حال، این واژه در مفهوم کلی و اساسی اش به عنوان نماینده و پیغام رسان همچنین می توانست برای کارکنان انجیل بکار برده شود (اعمال رسولان باب ۱۴ آیات ۴ و ۱۴؛ غلاطیان باب ۱ آیه ۱۹).

اعمال رسولان باب ۱ آیات ۲۳ تا ۲۶ را بخوانید. مَتیاس چگونه انتخاب شد؟

روشی که آنها برای انتخاب مَتیاس بکار بردند ممکن است عجیب به نظر برسد، اما قرعه انداختن روشی بود که از مدت ها قبل برای تصمیم گیری باب بود (برای مثال، لاویان باب ۱۶ آیات ۵ تا ۱۰، اعداد باب ۲۶ آیه ۵۵). علاوه بر این، انتخاب میان دو نامزد قبلاً تصدیق شده با شرایط برابر و نه قدم گذاشتن به چیزی ناشناخته بود. ایمانداران نیز همچنان نزد خدا دعا کردند، با این باور که نتیجه اراده او را منعکس خواهد نمود (مقایسه شود با امثال سلیمان باب ۱۶ آیه ۳۳). هیچ گواهی بر اینکه این تصمیم به چالش کشیده شد، وجود ندارد. پس از پنطیکاست، قرعه انداختن دیگر الزامی نبود زیرا راهنمایی مستقیم روح القدس وجود داشت (اعمال رسولان باب ۵ آیه ۳ ، باب ۱۱ آیات ۱۵ تا ۱۸ ، باب ۱۳ آیه ۲ ، باب ۱۶ آیات ۶ تا ۹).

اگر کسی نزد شما می آمد و می پرسید، «چگونه می توانم از اراده خدا برای زندگی خود آگاهی یابم؟» چه پاسخی می دادید و چرا؟

جمعه ۱۵ تیر

مطالعه بیشتر: « فاصله دوران موقتی بین دو واقعه پنطیکاست و [رجعت ثانی] یا آمدن دوباره، (خواه کوتاه یا طولانی مدت باشد) باید با ماموریت جهانی کلیسا به قدرت روح القدس پر شود. پیروان مسیح باید همانگونه که او در اولین ظهور انجام داد و هم فراخوانی مردم به توبه و باور آمادگی برای آمدن دوباره او را اعلام کنند. آنها باید شاهدان مسیح ‹تا دور افتاده ترین نقاط عالم› (اعمال رسولان باب ۱ آیه ۸) و تا پایان عصر می بودند. ... ما اختیار متوقف شدن پیش از رسیدن به هر کدام از این هدف ها را نداریم.» — جان آر. دبلیو. اسکات، طبق مرجع زیر:

John R. W. Stott, The Message of Acts: The Spirit, the Church & the World (Downers Grove: InterVarsity, 1990), p. 44

«مأموریتی که نجات دهنده به حواریون ابلاغ نمود شامل تمام ایمانداران می شود. این ماموریت شامل تمام ایمانداران به مسیح تا پایان جهان میباشد. اشتباهی مهلک خواهد بود اگر فرض شود که کار نجات جانها صرفاً به شبانان و خادمان تدهین شده سپرده شده است تمام کسانی که الهام آسمانی را دریافت کرده اند، در قبال انجیل مسئولیت داشته و امانتی به آنان سپرده شده است. تمام کسانی که حیات مسیح را دریافت می کنند، مسئولیت یافته اند که برای نجات همنوعان خود تلاش کنند. کلیسا برای انجام اینکار تأسیس شد و تمام کسانی که تعهدهای مقدس آن را می پذیرند، به موجب آن به همکاری با مسیح متعهد می شوند.» — الن جی. وایت، آرزوی اعصار صفحه ٨۲۲.

Ellen G. White, The Desire of Ages, p. 822

سوالاتی برای بحث

۱. اعمال رسولان باب ۱ آیه ۷، مرقس باب ۱۳ آیه ۳۲ را یاد آوری می کند: «از آن روز و ساعت هیچ کس خبر ندارد، نه فرشتگان آسمان و نه پسر، فقط پدر از آن آگاه است.» الن جی. وایت می گوید: «دیگر هرگز پیامی برای قوم خدا وجود نخواهد داشت که برپایه زمان باشد. ما نباید زمان قطعی بارش روح القدس یا آمدن مسیح را بدانیم.» — Selected Messages, vol. 1, p. 188. او چنین اضافه می کند: «هر کس که شروع به اظهار پیامی برای اعلام ساعت، روز و سال ظهور مسیح بنماید، یوغ اسارت را برداشته و پیامی که خداوند هرگز به او نداده است را اعلام می کند.» — Advent Review and Sabbath Herald, Sept. 12, 1983. ارتباط چنین اظهاراتی برای ما امروزه چه می باشد؟

۲. فردی زمانی گفت: «خدا بیشتر از وکلا، به شاهدان احتیاج دارد.» نظر شما در مورد این بیانیه چیست؟

۳. نقش دعا در کلیسای اولیه چه بود؟ آیا این تصادفی است که تقریباً در تمام لحظه های تعیین کننده تاریخ آن، ارجاعی به دعا می بینیم؟ (اعمال رسولان باب ۱ آیه ۲۴ ؛ باب ۸ آیات ۱۴ تا ۱۷ ؛ باب ۹ آیات ۱۱ و ۱۲ ؛ باب ۱۰ آیات ۴، ۹ و ۳۰ ؛ باب ۱۳ آیات ۲ و ۳) نقش دعا در زندگی ما چیست؟

درس دوم ۱۶ تا ۲۲ تیر ماه

پنطیکاست

بعد از ظهر روز سبت

مطالعه این هفته: اعمال رسولان باب ۲ آیات ۱ تا ۴؛ یوحنا باب ۱۴ آیه ۱۶؛ اعمال رسولان باب ۲ آیات ۵ تا ۱۳؛ یوئیل باب ۲ آیات ۲۸ تا ۳۲؛ اعمال رسولان باب ۲ آیات ۲۲ تا ۳۹؛ مزامیر باب ۱۱۰ آیات ۱ تا ۳.

آیه حفظی: «پس همان عیسی را خدا برخیزانید و همه ما شاهد بر آن هستیم. پس چون به دست راست خدا بالا برده شد، روحالقدس را از پدر یافته، این را که شما حال میبینید و میشنوید ریخته است» (اعمال رسولان باب ۲ آیات ۳۲ و ۳۳).

«پنطیکاست» واژه یونانی pentēkostē است که برای جشن هفته های یهودی می باشد (خروج باب ۳۴ آیه ۲۲)؛ همچنین با عنوان عید نوبر محصولات (اعداد باب ۲۸ آیه ۲۶) شناخته شده است. این واژه به معنی «پنجاهمین» بوده و کاربرد خود را مدیون این واقعیت است که این جشن در روز پنجاهم پس از تقدیم بافته جو در روز اول پس از عید پِسَح برگزار می شد. این یک روز شادی و شکرگزاری بود، زمانی که مردم اسرائیل، «نوبر محصولات خود» را نزد خداوند می آوردند (خروج باب ۳۴ آیه ۲۲).

این جشن سپس به نمادی مناسب برای اولین برداشت روحانی کلیسای مسیحی تبدیل شد، زمانی که روح القدس بیش از قبل بخشیده شد و سه هزار نفر در یک روز غسل تعمید گرفتند (اعمال رسولان باب ۲ آیه ۴۱). پس از عروج عیسی و رفعت یافتن وی در آسمان، بارش روح القدس یک رویداد ناگهانی و ماوراء طبیعی بود که رسولان را از غیریهودیانی ساده و گمنام، به مردانی با اعتقاد و شجاع تبدیل نمود که جهان را تغییر می دادند.

پنطیکاست اغلب تولد کلیسا نامیده شده است، زمانی که پیروان مسیح ؛ یهودیان و (بعدها) غیریهودیان، به عنوان جامعه جدید خدا بر روی زمین مشروعیت یافتند.

* درس این هفته را مطالعه کنید تا برای روز سبت در ۲۳ تیرماه -۱۴ July آماده شوید.

یکشنبه ۱٧ تیر

آمدن روحالقدس

ایمانداران در اطاعت از فرمان عیسی، در اورشلیم منتظر وعده روح القدس ماندند و این کار را در میان دعای مشتاقانه، توبه صادقانه و شکرگزاری انجام دادند. هنگامی که آن روز فرارسید، همگی«به یک دل در یکجا بودند» (اعمال رسولان باب ۲ آیه ۱)، احتمالاً همان اتاق بزرگ بالا خانه در اعمال رسولان باب ۱. با این وجود، آنها خیلی زود به منطقه ای عمومی تر نقل مکان می کردند (اعمال رسولان باب ۲ آیات ۶ تا ۱۳).

اعمال رسولان باب ۲ آیات ۱ تا ۳ را بخوانید. چه عناصر ماوراء طبیعی، نزول روح القدس را همراهی نمودند؟

صحنه شدیداً پر شوری بود. نخست صدایی ناگهانی مانند غرش یک گردباد عظیم از آسمان آمد که تمام فضا را فراگرفت و سپس چیزی شبیه به شعله های آتش ظاهر شدند و بر آنچه آنجا بود نشست.

در کتاب مقدس، باد و آتش غالباً با «ظهور خدا به انسان» یا مظهر الهی در ارتباط هستند (برای مثال، خروج باب ۳ آیه ۲، باب ۱۹ آیه ۱۸؛ تثنیه باب ۴ آیه ۱۵). علاوه بر این، باد و آتش همچنین ممکن است برای نشان دادن روح خدا بکار برده شوند (یوحنا باب ۳ آیه ۸؛ متی باب ۳ آیه ۱۱). در مورد پنطیکاست، معنای دقیق چنین پدیده ای هر چه که باشد، آنها نشانه های معرفی یک لحظه منحصر به فرد در تاریخ نجات، یعنی وعده نزول روح القدس بودند.

روح القدس همواره در کار بوده است. تاثیر روح القدس بر قوم خدا در زمان های عهد قدیم، اغلب به روشی قابل توجه نمایان می شد، اما هرگز بطور کامل نبود. «در عصری که مشایخ و بزرگان طوایف قوم را رهبری می کردند، نفوذ روح القدس اغلب به شیوه ای مشخص شده نمایان میشد، اما هرگز در پُری آن نبود. اکنون، حواریون در اطاعت از کلام نجات دهنده، تضرعات خویش را برای این عطیه تقدیم نموده و مسیح در آسمان برای ایشان شفاعت نمود. او عطیه روح را مطالبه نمود تا آن را بر قوم خود نازل کند.» — الن جی. وایت، Ellen G. White, The Acts of the Apostles, p. 37

یحیی تعمید دهنده، تعمید با روح را با آمدن مسیح موعود پیشگویی نمود (لوقا باب ۳ آیه ۱۶؛ مقایسه شود با اعمال رسولان باب ۱۱ آیه ۱۶) و عیسی خود نیز چندین بار به آن اشاره نمود (لوقا باب ۲۴ آیه ۴۹، اعمال رسولان باب ۱ آیه ۸). این نزول، اولین عمل شفاعت او در مقابل خدا خواهد بود (یوحنا باب ۱۴ آیات ۱۶ و ۲۶ ؛ باب ۱۵ آیه ۲۶). در روز پنطیکاست، آن وعده تحقق یافت.

اگر چه تعمید با روح در پنطیکاست، رویدادی منحصر به فرد مربوط به پیروزی عیسی بر صلیب و تعالی یافتن او در آسمان بود، پُر شدن با روح القدس تجربه ای تکرار شدنی در زندگی ایمانداران می باشد (اعمال رسولان باب ۴ آیات ۸ و ۳۱ ؛ باب ۱۱ آیه ۲۴ ؛ باب ۱۳ آیات ۹ و ۵۲ ؛ افسسیان باب ۵ آیه ۱۸).

چه شواهدی از کار کردن روح القدس در زندگیتان دارید؟

دوشنبه ۱٨ تیر

عطای زبانها

در اعمال رسولان باب ۲ آیه ۴، عطای روح از طریق سخن گفتن به زبان ها نشان داده شده بود. با این حال، این عطیه تنها یکی از بسیاری نشانه های متفاوت روح القدس بود (اعمال رسولان باب ۱۰ آیات ۴۵ و ۴۶ ؛ باب ۱۹ آیه ۶). سایر عطایا شامل پیشگویی در باره آینده (اعمال رسولان باب ۱۱ آیه ۲۸)، رویاها (اعمال رسولان باب ۷ آیه ۵۵)، خطبه الهام بخش (اعمال رسولان باب ۲ آیه ۸، باب ۲۸ آیه ۲۵)، شفا دادن (اعمال رسولان باب ۳ آیات ۶ و ۱۲؛ باب ۵ آیات ۱۲ و ۱۶) و صلاحیت برای خدمت (اعمال رسولان باب ۶ آیات ۳ و ۵) می باشند.

عطای زبان ها در روز پنطیکاست بخاطر ویژگی آن، یا بعنوان مهمترین گواه از موهبت روح واقع نشد. آشکار سازی روح القدس برای این بود تا مأموریت جهانی کلیسا شروع شود. یعنی، فراخوانده شدن در اعمال رسولان باب ۱ آیه ۸ مستلزم عطای زبان ها بود. اگر قرار بود رسولان از موانع فرهنگی عبور کنند و یا انجیل به دور افتاده ترین مکان های عالم برسد، آنها باید قادر می شدند تا به زبان کسانی که قرار بود سخنان ایشان را بشنوند، سخن بگویند.

اعمال رسولان باب ۲ آیات ۵ تا ۱۲ را بخوانید. چه گواهی وجود دارد مبنی بر این که رسولان در روز پنطیکاست به زبان های خارجی موجود صحبت کردند؟

تخمین زده شده است که در قرن اول، هشت تا ده میلیون یهودی در جهان وجود داشت و اینکه قریب به ۶۰ درصد از آنها خارج از سرزمین یهودیه زندگی می کردند. با این وجود، بسیاری که برای عید در اورشلیم بودند، اهل سرزمینهای بیگانه بودند و به زبان آرامی که زبان یهودیان اهل یهودیه در آن زمان بود صحبت نمی کردند.

شکی نیست که بسیاری از کسانی که در روز پنطیکاست تغییر کیش دادند، یهودیان اهل سرزمین های مختلف بودند که اکنون میتوانستند انجیل را به زبان های مادری خود بشنوند. اینکه رسولان به جای زبان های ساختگی نا مشخص، به زبان های خارجی موجود صحبت می کردند، با واژه dialektos (اعمال رسولان باب ۲ آیات ۶ و ۸) مشهود است، که به معنی زبان یک ملت یا منطقه می باشد (مقایسه شود با اعمال رسولان باب ۲۱ آیه ۴۰، باب ۲۲ آیه ۲، باب ۲۶ آیه ۱۴). پس واضح است که آنها به زبان های مختلف صحبت می کردند. معجزه این بود که اینک مردم عادی اهل جلیل می توانستند به زبانی صحبت کنند که چند ساعت قبل، آن را بلد نبودند. برای آن یهودیان محلی که شاهد این صحنه بودند اما با این زبان ها آشنایی نداشتند، توضیح ممکن این بود که رسولان مست بودند و اصوات عجیب از خود ادا می کردند که برای ایشان مفهومی نداشتند. «اما بعضی استهزاء کنان گفتند که، از شراب تازه مست شده اند» (اعمال رسولان باب ۲ آیه ۱۳).

تجلی قدرتمندی از خدا در مقابل چشمان ایشان در حال اتفاق افتادن است و با این حال این مردم فکر می کنند که این مستی است؟ چگونه می توانیم مراقب باشیم که از نظر روحانی اینچنین نابینا نباشیم؟

سه شنبه ۱۹ تیر

موعظه پطرس

پطرس اتهام مستی را مغتنم شمرد و از آن به عنوان فرصتی استفاده کرد تا آنچه را که در شُرُف وقوع بود تشریح نماید. این رسول در خطابه خویش، نخست به کتاب مقدس اشاره نمود (اعمال رسولان باب ۲ آیات ۱۶ تا ۲۱) و نزول روح به عنوان تحقق نبوت را توصیف نمود.

اعمال رسولان باب ۲ آیه ۱۷ را با یوئیل باب ۲ آیه ۲۸ مقایسه کنید. پطرس چگونه زمان تحقق نبوت یوئیل را درک می کند؟

نبوت یوئیل درباره زمان نجات آینده بود (یوئیل باب ۲ آیه ۳۲) که با نشانه های متعددی در جهان طبیعی و نزول با شکوه روح (یوئیل باب ۲ آیات ۲۸ تا ۳۱) مشخص می شد. پطرس با تفسیر نمودن رویداد پنطیکاست در پرتو چنین نبوتی، قصد داشت بر ارتباط تاریخی آن لحظه تأکید کند. اما تفاوت مهمی در نحوه نقل قول کردن او از یوئیل وجود دارد. پطرس در عوض مقدمه سخن یوئیل که با «بعد از آن» در (یوئیل باب ۲ آیه ۲۸) شروع شده بود و به طور کلی به آینده اشاره داشت، « در ایام آخر» را بعنوان پیش در آمد سخن خویش بکار برد (اعمال رسولان باب ۲ آیه ۱۷)، که حاکی از این بود که فعل ختمِ برنامه نجات، تازه شروع شده بود. البته این توصیف کامل رویدادهای ایام آخر نیست، بلکه گواه ضرورتی است که کلیسای اولیه را مشخص نمود. آنها نمی دانستند پایان چه زمانی خواهد آمد، اما قانع شده بودند که مدت ها طول نخواهد کشید.

اعمال رسولان باب ۲ آیات ۲۲ تا ۳۲ را بخوانید. نکته اصلی ارائه انجیل توسط پطرس چه بود؟

پطرس پس از برجسته نمودن اهمیت نبوی پنطیکاست، به رویدادهای اخیر زندگی، مرگ و رستاخیز عیسی پرداخت. با این وجود، این رستاخیز است که تاکید بیشتری بر آن شده است، بطوری که نشان دهنده عامل تعیین کننده در روایت انجیل بود. برای پطرس، رستاخیز، حمایت نهایی از عیسی (اعمال رسولان باب ۲ آیات ۲۲ و ۲۷) بود، و او برای کمک به رساندن منظورش درباره معنای رستاخیز، از کتاب مقدس نقل قول نمود.

از آنجایی که عیسی مسیح موعود بود، نمی توانست با مرگ محکوم شود. بنابراین برای پطرس و همه نویسندگان عهد جدید، رستاخیز عیسی به مدرکی قدرتمند نه تنها از عیسی به عنوان مسیح موعود، بلکه برای کل پیام نجات مسیحی تبدیل شده بود.

با وجود مرگ در اطراف ما که همواره ما و عزیزانمان را تهدید می کند، چرا رستاخیز عیسی چنین حقیقت مهمی می باشد؟

چهارشنبه ۲۰ تیر

تعالی یافتن عیسی

« او اکنون در آسمان بر عالیترین جایگاه افتخار در کنار خدا نشسته است و روح القدس موعود را از پدر دریافت کرده و او را به پیروان خود عطا فرموده است ، که امروز شما نتیجه اش را می بینید و می شنوید » (اعمال رسولان باب ۲ آیه ۳۳).

پطرس در سومین بخش از خطابه خود، به مسئله زبان ها بازگشت که در وهله اول توجه مردم را در ابتدا به خود جلب کرده بود. به جای مست بودن که در ساعت ۹ صبح باید عجیب بوده باشد (اعمال رسولان باب ۲ آیه ۱۵)، ایمان داران به زبان ها صحبت می کردند، زیرا روح القدس کمی قبل، از آسمان نازل شده بود.

اعمال رسولان باب ۲ آیات ۳۳ تا ۳۶ را بخوانید. ارتباط میان تعالی یافتن عیسی با ایستادن در سمت راست خدا و بارش روح القدس چیست؟

دست راست خدا، جایگاه اقتدار است (مزامیر باب ۱۱۰ آیات ۱ تا ۳). استدلال پطرس که بر شالوده کتاب مقدس استوار است، این است که به دلیل اینکه عیسی به چنین جایگاهی در آسمان بالا برده شده بود، روح القدس را بر پیروان خود نازل نمود. متعال شدن، مقامی برای عیسی به همراه نداشت مبنی بر این که قبلاً دارای چنین جایگاهی نبوده است (یوحنا باب ۱ آیات ۱ تا ۳ ، باب ۱۷ آیه ۵). در عوض، نشان دهنده شناخت عالی پدر از حق او به عنوان خداوند و نجات دهنده بود (اعمال رسولان باب ۲ آیه ۳۶).

این رویداد در واقع ما را به یکی از مهمترین موضوعات کتاب مقدس می رساند: نبرد کیهانی میان خوب و بد. نکته این است که اگر عیسی رفعت نمی یافت (یوحنا باب ۷ آیه ۳۹)، و بعبارت دیگر اگر عیسی بر روی صلیب پیروز نمی شد (یوحنا باب ۱۷ آیات ۴ و ۵)، روح القدس به طور کامل نمی آمد. به عبارت دیگر، تعالی یافتن عیسی، شرط آمدن روح القدس بود، زیرا بر تأیید خدا از دستاوردهای عیسی بر روی صلیب از جمله شکست کسی که بزور حکومت بر این جهان را ربوده است (یوحنا باب ۱۲ آیه ۳۱) ، دلالت داشت.

ورود گناه به این جهان، سایه ای بر خدا افکند. مرگ عیسی الزامی بود تا نه تنها انسان ها را نجات دهد، بلکه همچنین از خدا حمایت کند و شیطان را به عنوان متقلب افشاء نماید. در مأموریت عیسی، دوره نجات پیش از آن در کار بود (لوقا باب ۴ آیات ۱۸ تا ۲۱). زمانی که او شیاطین را بیرون راند و یا گناهان را بخشید، اسرای شیطان را آزاد می نمود. با این حال، این صلیب بود که اقتدار کامل برای انجام آن کار را به او داد. از این رو، هنگامی که از خود گذشتگی عیسی در آسمان تصدیق شد، شیطان یک ضربه مهلک دریافت نمود و روح القدس به منظور آماده کردن مردم برای آمدن مسیح نازل می شد.

پنجشنبه ۲۱ تیر

نوبر محصولات

مخاطبان پطرس با سخنان او، متوجه موضوع مهمی شدند. برخی از آنها ممکن است در میان کسانی بودند که چند هفته قبل خواستار به صلیب کشیده شدن عیسی بودند (لوقا باب ۲۳ آیات ۱۳ تا ۲۵). اما اکنون، آنها که متقاعد شده بودند که عیسی ناصری حقیقتاً مسیح منصوب خدا بود، در اندوه فریاد برآوردند: «ای برادران چه کنیم؟» (اعمال رسولان باب ۲ آیه ۳۷).

اعمال رسولان باب ۲ آیه ۳۸ را بخوانید. دو شرط اساسی برای آمرزش کدامند؟

توبه به معنای یک تغییر جهت ریشه ای در زندگی و روی برگرداندن از گناه می باشد (اعمال رسولان باب ۳ آیه ۱۹، باب ۲۶ آیه ۲۰)، و تنها احساس ناراحتی یا ندامت نمی باشد. توبه واقعی به همراه ایمان، محبتی از خداست، اما مانند همه موهبت ها، می تواند رد بشود (اعمال رسولان باب ۵ آیات ۳۱ تا ۳۳، باب ۲۶ آیات ۱۹ تا ۲۱، رومیان باب ۲ آیه ۴). از زمان یحیی تعمید دهنده، توبه با تعمید در ارتباط بود (مرقس باب ۱ آیه ۴). یعنی، غسل تعمید ابرازی از توبه شد، مراسمی نمادین از شستن گناهان و بازسازی اخلاقی بوجود آمده توسط روح القدس (اعمال رسولان باب ۲ آیه ۳۸، باب ۲۲ آیه ۱۶؛ مقایسه شود با تیطس باب ۳ آیات ۵ تا ۷).

اعمال رسولان باب ۲ آیات ۳۸ و ۳۹ را بخوانید. به کسانی که توبه می کنند و غسل تعمید می گیرند، چه وعده ویژه ای داده شده است؟

در پنطیکاست به مردم نه تنها بخشش از گناهان ارائه شد بلکه روح القدس بطور کامل برای رشد شخصی، خدمت درکلیسا و بویژه مأموریت بشارتی را دریافت نمودند. این شاید بزرگ ترین برکت ها بود، زیرا دلیل اصلی وجود کلیسا، به اشتراک گذاشتن مژده نیک انجیل می باشد (اول پطرس باب ۲ آیه ۹). بنابراین، از این نقطه به بعد، آنها تضمین نجات و قدرت روح القدس را خواهند داشت که ایشان را به مأموریتی که کلیسا به آن فراخوانده شده بود، قادر میساخت.

چرا این درک که ما «بخشش از گناهان» را داریم، برای همه کسانی که می خواهند انجیل را انتشار دهند، بسیار مهم می باشد؟ گذشته از هر چیز شما چه امیدی می توانید به کسانی که در عیسی هستند ارائه دهید اگر خود آن را نداشته باشید؟

جمعه ۲۲ تیر

مطالعه بیشتر: فراریزش روح القدس در روز پنطیکاست، حقیقتی بسیار مهم را درباره آنچه در آسمان اتفاق افتاد نمایان ساخت و اینکه چگونه خدای پدر، قربانی مسیح برای گناهان جهان را پذیرفت. نزول روح القدس همچنین نشان داد که کار مسیح در آسمان بجای ما بر اساس قربانی اش بر روی زمین، اکنون شروع شده بود. این رویدادهای شگفت آور، آشکارسازی های بیشتری از این حقیقت شگرف هستند که آسمان و زمین به طریق هایی با هم در ارتباط هستند که ما اکنون قادر به درک آن نمی باشیم.

«عروج مسیح به آسمان، نشانه ای بود که پیروانش باید وعده برکت را دریافت می کردند ... هنگامی که مسیح از دروازه های آسمانی گذشت، در میان تمجید و تسبیح فرشتگان به تخت نشست. به محض اینکه مراسم به پایان رسید، روح القدس به وفور بر حواریون نازل شد و مسیح حتی با وجود جلالی که از ابدیت با پدر داشت، رفعت یافت. نزول روح القدس در روز پنطیکاست، برقراری ارتباط و مکالمه آسمان بود که مراسم تحلیف و تعالی یافتن نجات دهنده کامل شده بود. بر اساس وعده اش، او روح القدس را از آسمان به عنوان نشانه ای از اینکه او در مقام کاهن و پادشاه تمام اقتدار زمین و آسمان را دریافت نمود و مسح شده یگانه قوم خویش گردید» — الن جی. وایت، Ellen G. White, The Acts of the Apostles, pp. 38, 39

سوالاتی برای بحث

۱. کلیسا می تواند انتظار داشته باشد که چه چیزی از پنطیکاست را امروزه در زندگی اش تجربه کند؟ چه چیزی تکرار شدنی و چه چیزی غیر قابل تکرار می باشد؟

۲. در مورد این واقعیت که پطرس رستاخیز عیسی را بخش مهمی از پیام پنطیکاست خود کرد، بیشتر بیاندیشید. آنچه رستاخیز را حتی شگفتآورتر نمود این است که انتظارات از مسیح موعود برای یهودیان در آن زمان هر چه که بود، هیچ کس انتظار نداشت که مسیح موعود از مرگ زنده شود. این در رادار روحانی کسی قرار نداشت؛ این چیزی نبود که منتظران آمدن مسیح موعود پیش بینی کرده بودند. ما چه درس هایی می توانیم از این درباره اینکه باید آموزه های کتاب مقدس را در مقابل آنچه تعالیم محبوب اخیر ارائه می دهند، بشناسیم، بیاموزیم؟

۳. اعمال رسولان باب ۲ آیه ۳۸ درباره نیاز به غسل تعمید صحبت می کند. آیا این بدین معناست که هر کس که عیسی را باور داشت اما قبل از غسل تعمید گرفتن درگذشت، باید ضرورتاً نجات نیابد؟ پاسخ خود را توضیح دهید.

درس سوم ۲۳ تا ۲۹ تیر ماه

زندگی در کلیسای اولیه

بعد از ظهر روز سبت

مطالعه این هفته: اعمال رسولان باب ۲ آیات ۴۲ تا ۴۶؛ اعمال رسولان باب ۴ آیات ۳۴ و ۳۵؛ اعمال رسولان باب ۳ آیات ۱ تا ۲۶؛ اعمال رسولان باب ۴ آیات ۱ تا ۱۸؛ اعمال رسولان باب ۵ آیات ۱ تا ۱۱؛ اعمال رسولان باب ۵ آیات ۳۴ تا ۳۹.

آیه حفظی: «و هر روزه در هیکل به یکدل پیوسته میبودند و در خانهها نان را پاره میکردند و خوراک را به خوشی و ساده دلی میخوردند. و خدا را حمد میگفتند و نزد تمامی خلق عزیز میگردیدند و خداوند هر روزه ناجیان را بر کلیسا میافزود» (اعمال رسولان باب ۲ آیات ۴۶ و ۴۷).

احساس اضطراب کلیسای اولیه نمی توانست قوی تر بوده باشد. شیوه ای که عیسی به پرسش مربوط به برپایی پادشاهی در خصوص مسیح موعود پاسخ داد و مسئله زمان را باز گذاشت (اعمال رسولان باب ۱ آیات ۶ تا ۸) می توانست به این مفهوم درک شود که همه چیز به آمدن روح القدس و کامل شدن مأموریت رسالتی بستگی داشت. بنابراین، هنگامی که پنطیکاست فرا رسید، ایمانداران اولیه گمان کردند همه چیز تحقق یافت: آنها روح القدس را دریافت کرده بودند و انجیل را با تمام جهان به اشتراک گذاشتند. نه اینکه رسولان اورشلیم را ترک کرده و به سایر نقاط جهان رفته بودند بلکه جهان نزد ایشان آمده بود (اعمال رسولان باب ۲ آیات ۵ تا ۱۱).

آنچه که بعداً بوقوع پیوست این بود که کلیسا خود را از متاع دنیوی جدا ساخت. با این حس که زمان کوتاه بود، هر چه داشتند را فروخته و خود را وقف یادگیری و مشارکت نمودند در حالی که به شهادت دادن درباره عیسی البته تنها در اورشلیم ادامه دادند. زندگی اشتراکی که آنها توسعه دادند، اگر چه در کمک به فقرا موثر بود اما خیلی زود به مشکلی تبدیل شد و خدا برای متحد نگه داشتن کلیسا مجبور به مداخله شد. چنین مشکلی مقارن با زمانی شد که با مخالفت و ضدیت مواجه گردیدند. اما در میان همه اینها، ایمان ایشان تزلزل ناپذیر باقی ماند.

* درس این هفته را مطالعه کنید تا برای روز سبت در ۳۰تیر — ۲۱ July آماده شوید.

یکشنبه ۲۴ تیر

آموزش و مشارکت

پس از پنطیکاست، لوقا روایت را به یک توصیف کلی درباره زندگی درونی کلیسا در اورشلیم تغییر جهت می دهد. «و در تعلیم رسولان و مشارکت ایشان و شکستن نان و دعاها مواظبت می نمودند» (اعمال رسولان باب ۲ آیه ۴۲). چهار مورد اشاره شده به نظر می رسد اساساً آموزش و مشارکت باشد. طبق آیه ۴۶، آموزش در معبد انجام می شد، در حالی که مشارکت در خانه های خصوصی صورت می پذیرفت.

صحن معبد با ایوان های مسقف احاطه شده بود که اغلب برای آموزش معلمین یهود استفاده می شد. اینکه ایمان داران خود را وقف آموزه های رسولان کردند، نشان می دهد که عطای روح القدس آنها را به یک تفکر مذهبی منتهی نکرد، بلکه به یک روند شدید یادگیری تحت نظر رسولان رهنمود شدند که اعتبار تعلایم توسط نشانه ها و شگفتی ها تصدیق شده بود (اعمال رسولان باب ۲ آیه ۴۳).

مشارکت روحانی، نشانه شاخص پارسائی مسیحیان اولیه بود. ایمان داران پیوسته با هم بودند، نه تنها در معبد بلکه همچنین در خانه هایشان، جایی که غذا را به هم قسمت می کردند، شام خداوند را جشن می گرفتند و دعا می کردند (اعمال رسولان ۲ آیات ۴۲ و ۴۶). مسیحیان اولیه با داشتن چنین جشن های روزانه ای، امیدشان به بازگشت زودهنگام عیسی را بیان می کردند، زمانی که مشارکت او با ایشان در ملکوت مسیحایی تکرار می شد (متی باب ۲۶ آیه ۲۹).

خانه های شخصی، نقشی کلیدی در حیات کلیسای اولیه داشتند. ایمان داران همچنان در مراسم روزانه معبد شرکت می کردند (اعمال رسولان باب ۳ آیه ۱) و در روز سبت، احتمالاً با دوستان یهودی خود در کنیسه بودند (یعقوب باب ۲ آیه ۲)، اما ارکان و مولفه های شاخص عبادت مسیحی در خانه ها انجام می شد.

اعمال رسولان باب ۲ آیات ۴۴ و ۴۵؛ باب ۴ آیات ۳۴ و ۳۵ را بخوانید. یکی از جنبه های مهم مشارکت مسیحی اولیه چه بود؟

آنها با اعتقاد به اینکه زمان پایان نزدیک است، تصمیم گرفتند که دارایی های مادی ایشان، «مالکیت خصوصی» (واژه بروز شده تر)، دیگر چندان دارای اهمیتی نبود. از این رو، استفاده مشترک از منابع مادی ایشان مناسب به نظر می رسید. دلیلی برای نگرانی در باره فردا وجود نداشت، زیرا که مسیح موعود خود نیازهای آنها را در ملکوتی که مسیح موعود در شُرُف برپایی آن است، برآورده می نمود (لوقا باب ۲۲ آیات ۲۹ و ۳۰). این به اشتراک گذاری آنها را قادر ساخت مفهوم عمیق تری از اتحاد را در کنار الگو های خارق العاده سخاوتمندانه مسیحی، تجربه کنند.

شما در مورد آنچه توسط خدا به شما بخشیده شده است، چقدر سخاوتمند هستید؟

دوشنبه ۲۵ تیر

شفای مرد علیل

در اعمال رسولان باب ۳ آیه ۱، پطرس و یوحنا برای مراسم دعای ساعت سه به معبد رفتند. این نشان دهنده اساس مشخصه یهودی باور کلیسا در این دوره ابتدایی می باشد. یعنی، رسولان تنها برای آموزش و یا بخاطرشاگردسازی به معبد نمی رفتند، بلکه از آنجایی که پطرس و یوحنا همچنان یهودی بودند و در نتیجه همچنان به رسوم دینی یهودی دست کم تا آن زمان پایبند بودند (اعمال رسولان باب ۲۰ آیه ۱۶، باب ۲۱ آیات ۱۷ تا ۲۶). آنها در آنجا یک معجزه حیرت انگیز انجام دادند (اعمال رسولان باب ۳ آیات ۱ تا ۱۰) که به پطرس فرصتی داد تا خطبه دیگری را موعظه کند.

اعمال رسولان باب ۳ آیات ۱۲ تا ۲۶ را بخوانید. برخی از تأکیدهای اصلی پطرس در موعظه اش چه بودند؟

پنج نکته اصلی، موعظه های مسیحیت اولیه را مشخص می نمود: عیسی، مسیح رنج کشیده بود (اعمال رسولان باب ۳ آیه ۱۸) ؛ خدا او را از مرگ زنده ساخت (اعمال رسولان باب ۳ آیه ۱۵) ؛ عیسی در آسمان تجلیل شد (اعمال رسولان باب ۳ آیه ۱۳) ؛ او بار دیگر خواهد آمد (اعمال رسولان باب ۳ آیه ۲۰) ؛ و توبه برای بخشیده شدن گناهان ضروری می باشد (اعمال رسولان باب ۳ آیه ۱۹).

از بسیاری جهات، این همان پیامی است که ما با جهان به اشتراک می گذاریم، حتی اگر زمینه و بستر فرهنگی تغییر کرده باشد. رسولان همچنان در محیطی یهودی بودند، زمانی که در عوض تغییر دین ها، مردم باید اساساً فقط از عهد قدیم به عهد جدید «کوچ» می کردند. آنها به عنوان بخشی از قوم خدا، باید مسیح موعود را می پذیرفتند و حیات تازه ای را که به دنبال آن پذیرش حقیقی عیسی می باشد، تجربه می کردند.

اکنون، اگر چه شرایط متفاوت است، پیام همچنان در اصل یکی می باشد: مسیح برای گناهان ما مرد، از مرگ زنده شد و بار دیگر باز خواهد گشت. پس این بدین معناست که ما می توانیم در او نجات را بیابیم. حتی در زمینه پیام سه فرشته در باب ۱۴ مکاشفه یوحنا، عیسی مسیح مصلوب، عیسی مسیح قیام کرده و بازگشت عیسی مسیح باید در کانون نحوه انتشار آن پیام ها توسط ما باشد.

«از میان تمام فرقه های مسیحی، ادونتیست های روز هفتم باید در متعال ساختن مسیح در مقابل جهانیان پیشرو باشند. انتشار پیام فرشته سوم نیازمند ارائه حقیقت سبت می باشد. این حقیقت به همراه دیگر حقیقت هایی که در این پیام می باشد، باید انتشار یابند اما مرکز بزرگ توجه، عیسی مسیح نباید فرانوش بشود. بر روی صلیب مسیح می باشد که رحمت و حقیقت یکی می شوند و عدالت و صلح به یکدیگر می پیوندند. گناهکار باید راهنمایی شود که به جلجتا بنگرد و با ایمان ساده طفلی کوچک، باید به شایستگی های نجات دهنده اعتماد کند، عدالت او را بپذیرد و رحمت او را باور کند.» — الن جی. وایت، Ellen G. White, Gospel Workers, pp. 156, 157

سه شنبه ۲۶ تیر

ظهور مخالفت

پس از موفقیت کلیسا بود که مخالفینی از میان رهبران اورشلیم برخاستند. معبد اورشلیم توسط کاهن اعظم و دستیارانش اداره می شد که اکثر ایشان صدوقیان بودند. کاهن اعظم همچنین رئیس شورای سنهدرین نیز بود که در آن روزها بیشتر متشکل از صدوقیان و فریسیان بود. از آنجایی که صدوقیان رستاخیز را باور نداشتند، به شدت پریشان بودند که پطرس و یوحنا تعلیم می دادند که عیسی از مرگ زنده شده است. رسولان توسط نگهبانان معبد دستگیر شدند و تا روز بعد در بازداشت نگه داشته شدند، تا زمانی که در مقابل شورا آورده شدند (اعمال رسولان باب ۴ آیات ۱ تا ۷).

اعمال رسولان باب ۴ آیات ۱ تا ۱٨را بخوانید. پطرس چگونه به پرسش آنها در مورد اینکه بر اساس چه اقتداری عمل می کردند، پاسخ داد؟ پیام اساسی در آنچه پطرس گفت چه بود که رهبران بسیار آن را تهدیدآمیز یافتند؟

چالش در باره اقتدار که توسط رهبران یهودی مطرح شد، حاکی از نگرانی برای حفظ قدرت بود. با این وجود، پطرس اعلام نمود که نه تنها معجزه در نام عیسی انجام شده بود، بلکه نجات تنها از جانب او می آید. رسولان در برابر بالاترین نهاد یهودی قرار داشتند؛ با این حال، آنها در خدمت مقام بالاتری بودند. این مردان، ماهیگیران اهل جلیل آموزش ندیده و ساده ای بودند؛ از این رو، شجاعت و فصاحت آنها به کسانی که در آنجا بودند ضربه زدند. اگر چه رهبران متوجه آن نشدند، نکته این بود که رسولان درست همانطور که عیسی پیشگویی کرده بود، از روح القدس پر بودند (متی باب ۱۰ آیات ۱۶ تا ۲۰).

با قادر نبودن در تکذیب معجزه — مرد شفا یافته نیز حاضر بود تا همه بتوانند او را ببینند — سنهدرین فرمان داد که رسولان دست از موعظه بردارند. آنها به یک اندازه از پیام و افزایش محبوبیت این جنبش وحشت داشتند. آنها که از ارزیابی درست شواهد قاصر ماندند، به تعصب و میل به دفاع از خود اجازه دادند که بر اعمال ایشان تأثیر بگذارد. سخنان پایانی پطرس در میان با ارزشترین گوهرهای کتاب اعمال رسولان مي باشند: «اگر نزد خدا صواب است که اطاعت شما را بر اطاعت خدا ترجیح دهیم، حکم کنید. زیرا که ما را امکان آن نیست که آنچه دیده و شنیدهایم، نگوییم» (اعمال رسولان باب ۴ آیات ۱۹ و ۲۰).

در مورد تمایل به قدرت و اینکه می تواند در هر زمینه و سطحی بطور بالقوه خطرناک باشد، بیاندیشید. از آنجایی که مسیحیان فراخوانده شده اند که خدمتگزار باشند، چرا ما باید مراقب دام و تطمیع قدرت باشیم؟

چهارشنبه ۲٧ تیر

حنانیا و سفیره

ادغام کالاها یا منابع با مالکیت مشترک در کلیسای اولیه اجباری نبود؛ یعنی یک شرط رسمی عضویت نبود. با این وجود، قطعاً چندین نمونه سخاوت داوطلبانه وجود داشت که الهام بخش کل جامعه بود. یکی از چنین نمونه هایی برنابا بود (اعمال رسولان باب ۴ آیات ۳۶ و ۳۷)، که بعدها در کتاب نقش مهمی ایفا خواهد نمود.

با این وجود، نمونه های منفی نیز وجود داشت که اتحاد کلیسا را از داخل، درست در زمانی که حمله ها از بیرون آغاز شده بود، تهدید می کرد.

اعمال رسولان باب ۵ آیات ۱ تا ۱۱ را بخوانید. چه درس هایی در این داستان وجود دارد؟

اگر چه لوقا تمام جزئیات را به ما ارائه نداده است، شکی نیست که مشکل اساسی حنانیا و سفیره تلاش برای نگاه داشتن پول نبود بلکه عمل فریبکاری در میان اجتماع بود. گناه آنها نتیجه یک اقدام ناگهانی نبود بلکه نقشه با دقت طرح شده، یک تلاش عمدی «برای امتحان نمودن روح خدا» بود (اعمال رسولان باب ۵ آیه ۹). آنها ملزم به فروش اموال خود و دادن پول به کلیسا نبودند. از این رو، زمانی که خود را به انجام این کار متعهد نمودند، شاید تنها بر اساس منافع شخصی عمل می کردند، شاید حتی برای بدست آوردن نفوذ در میان برادران با آنچه عمل خیریه ستودنی به نظر می رسید، بود.

این احتمال ممکن است توضیح دهد که چرا خدا آنها را چنان شدید مجازات نمود. حتی اگر زندگی اجتماعی کلیسا از اعتقاد به اینکه آمدن عیسی نزدیک بود، ناشی شد، اعمالی مانند عمل حنانیا و سفیره در چنین مرحله ابتدایی می توانست اهمیت وفاداری به خدا را کمرنگ کند و به تاثیری بد میان ایمان داران تبدیل شود. این واقعیت که هیچ اشاره ای به داده شدن فرصت توبه به حنانیا و همچنین سفیره وجود ندارد (اعمال رسولان باب ۵ آیه ۸)، ممکن است تنها به دلیل کم بودن مقدار باشد.

نکته مهم این است که از ابتدا تا انتها، آنها گناهکارانه رفتار می کردند و گناه در نظر خداوند مسئله ای جدی می باشد (حزقیال باب ۱۸ آیه ۲۰، رومیان باب ۶ آیه ۲۳)، حتی اگر همیشه آن را بلافاصله مجازات نکند. در واقع، اینکه مجازات اغلب به تعویق می افتد، باید همواره به ما یادآوری کند که خدا چقدر بخشنده است (دوم پطرس باب ۳ آیه ۹).

چرا ما باید در مورد عبور از مرزهای فیض و رحمت، آنگونه که این دو عضو اولیه کلیسا انجام دادند، مراقب باشیم؟

پنجشنبه ۲٨ تیر

دستگیری دوم

اگر می شد از رسولان برای آوردن داوری خدا بر گناه استفاده شود، مانند مورد حنانیا و سفیره، همچنین میشد برای آوردن فیض بر گناهکاران از ایشان استفاده شود. خدمت شفا دهنده قدرتمند ایشان (اعمال رسولان باب ۵ آیات ۱۲ تا ۱۶)، شاهدی ملموس بود که روح خدا از طریق ایشان عمل می کرد. اینکه این باور وجود داشت که حتی سایه پطرس می توانست مردم را شفا دهد، قابل توجه می باشد. نزدیک ترین روایت مشابه در انجیل، روایت زنی بود که با لمس نمودن جامه عیسی شفا یافت (لوقا باب ۸ آیات ۴۳ و ۴۴). با این وجود لوقا نمی گوید که سایه پطرس حقیقتاً قدرت شفا دهنده داشت بلکه مردم اینگونه فکر می کردند. با این حال، حتی اگر خرافات متداول در جریان بود، خدا همچنان فیض خود را ارزانی می داشت.

با وجود این، هر چه رسولان بیشتر از روح پر می شدند، و نشانه ها و شگفتی ها بیشتر می شدند، رهبران دینی بیشتر از حسادت پر می شدند. این باعث شد که آنها رسولان را برای بار دوم دستگیر کنند (اعمال رسولان باب ۵ آیات ۱۷ و ۱۸). تنها پس از فرار معجزه آسای آنها (اعمال رسولان باب ۵ آیات ۱۹ تا ۲۴) و سخنرانی جسورانه دیگری از پطرس مبنی بر اینکه «خدا را می باید بیشتر از انسان» اطاعت نمود (اعمال رسولان باب ۵ آیه ۲۹) بود که برخی از مقامات شروع به در نظر گرفتن احتمال در کار بودن تأثیرات ماوراء طبیعی نمودند.

اعمال رسولان باب ۵ آیات ۳۴ تا ۳۹ را بخوانید. غمالائیل چگونه برای منصرف نمودن سنهدرین از کشتن رسولان تلاش نمود؟

سنهدرین یا همان شورای عالی یهود توسط صدوقیان اداره می شد و فریسیان اقلیتی با نفوذ کمتر بودند. غمالائیل یک فریسی و مجتهد قانون دان بود. او به شدت در میان یهودیان مورد احترام بود که به عنوان «ربان یا ربنا» («معلم ما») به جای صرفاً «ربی» («معلم من») در نظر گرفته می شد. پولس یکی از شاگردان او بود (اعمال رسولان باب ۲۲ آیه ۳).

غمالائیل بانی و تدوین گر دو جنبش طغیان گر دیگر در تاریخ معاصر اسرائیل بود که پیروانی را جذب نمود و باعث آشفتگی شد. با این وجود، رهبران کشته شدند و پیروان ایشان کاملا پراکنده گشتند. درسی که او استنتاج کرده بود این بود که جنبش مسیحی منشاء انسانی داشت که به زودی محو می شد. از سوی دیگر، اگر این جنبشی الهی بود، همانطور که رسولان ادعا کردند، چگونه آنها امید به مقاومت دربرابر آن داشتند؟ رایزنی غمالائیل سودمند واقع شد. رسولان شلاق خوردند و بار دیگر به ایشان فرمان داده شد که در نام عیسی صحبت نکنند.

این داستان درباره اینکه مشاوره خوب اغلب می تواند ضروری و مفید باشد، چه چیزی به ما می گوید؟ ما چگونه می توانیم بیاموزیم که در برابر دریافت مشاوره حتی زمانی که ممکن است شامل چیزی باشد که لزوماً مایل به شنیدنش نیستیم، سعه صدر داشته باشیم؟

جمعه ۲۹ تیر

تفکری فراتر: «ما مباشرینی هستیم که مورد اعتماد سرور غایب خود می باشیم تا از خانواده و منافعش که برای خدمت به آنها به این جهان آمد، مراقبت کنیم. او به آسمان بازگشته است و ما را مسئول نموده است و انتظار دارد هوشیار و منتظر بازگشتش باشیم. بیایید در برابر این اعتماد وفادار باشیم تا مبادا ناگهان او ما را در خواب بیابد.» — الن جی. وایت، Ellen G. White, Testimonies for the Church, vol. 8, p. 37

«مردم باید با تقدس عهدهایشان تحت تأثیر قرار بگیرند و در امور خدا متعهد شوند. چنین تعهداتی معمولاً مانند قرارداد بین انسانها الزام آور نمیباشد. اما اگر وعدهای با خدا بسته شود، آیا تقدس آن کمتر خواهد بود؟ از آنجایی که فاقد برخی اصطلاحات فنی است و نمی تواند توسط قانون قابل اجرا باشد، آیا یک فرد مسیحی باید تعهد آن را که برایش قول داده است، نادیده بگیرد؟ هیچ سند یا تعهد قانونی الزامیتر از تعهد بسته شده برای امور خدا نیست.» — الن جی. وایت، Ellen G. White Comments, The SDA Bible Commentary, vol. 6, p. 1056

سوالاتی برای بحث

۱. در میان بسیاری چیزهای دیگر، عیسی دو ارث برای حواریون بجا گذاشت: انتظار بازگشت زودهنگامش و مأموریت جهانی. این دو عامل چگونه باید بر حس مأموریت ما و فراخوانده شدن به موعظه انجیل به تمام جهان تأثیر بگذارد؟

۲. فردی زمانی چنین گفت: «ما باید چنان آماده باشیم که گویا عیسی امروز می آید، اما چنان به کار کردن [در ماموریت کلیسا] ادامه دهیم که گویا آمدنش صدها سال دیگر به طول خواهد انجامید.» در این نظریه چه حکمتی دیده می شود و ما چگونه می توانیم آن را در فراخوان زندگی خود اعمال کنیم؟

۳. چرا باید زندگی، مرگ، رستاخیز و بازگشت عیسی در مرکزیت تمام موعظه های ما باشند؟ یا اینگونه به آن بنگرید: موعظه ما بدون این رویدادها چه ارزشی خواهد داشت؟

۴. روایت حنانیا و سفیره باید چه چیزی درباره دشوار بودن آگاهی از قلب های دیگران، چه در خوبی و چه در بدی، به ما بیاموزد؟

۵. برخی از غمالائیل های امروزی که می شناسید، نام ببرید. یا شاید، آیا شما در موقعیتی هستید که این نقش را برای دیگران ایفا کنید؟ در هر صورت، در کلاس در مورد آن زمانها صحبت کنید و نمونه هایی از به خوبی مؤثر بودن دادن یا دریافت نصیحت عاقلانه را به اشتراک بگذارید. از این روایات چه درسهایی میتوانیم بیاموزیم؟

درس چهارم ۳۰ تیر تا ۵ مرداد ماه

نخستین رهبران کلیسا

بعد از ظهر روز سبت

مطالعه این هفته: اعمال رسولان باب ۶؛ اعمال رسولان باب ۷ آیه ۴۸؛ عبرانیان باب ۵ آیات ۱۱ تا ۱۴؛ میکا باب ۶ آیات ۱ تا ۱۶؛ اعمال رسولان باب ۷؛ اعمال رسولان باب ۸ آیات ۴ تا ۲۵.

آیه حفظی: «و کلام خدا ترقی نمود و عدد شاگردان در اورشلیم بغایت میافزود و گروهی عظیم از کهنه مطیع ایمان شدند» (اعمال رسولان باب ۶ آیه ۷).

بسیاری از ایمان آورندگان در پنطیکاست یهودی هلنیستی [یهودیان با فرهنگ یونانی] بودند، یعنی، از تمدن یونانی — رومی که اکنون در اورشلیم زندگی می کردند (اعمال رسولان باب ۲ آیات ۵، ۹ تا ۱۱). آنها با وجود یهودی بودن، با یهودیان اهل یهودیه — که در اعمال رسولان باب ۶ آیه ۱، «عبرانیان» اشاره شده اند — در بسیاری جهات متفاوت بودند، که بارزترین تفاوت این بود که آنها اغلب با زبان آرامی، که در یهودیه صحبت میشد، آشنایی نداشتند.

چندین تفاوت دیگر فرهنگی و مذهبی وجود داشت. آنها به این دلیل که در کشورهای خارجی به دنیا آمده بودند، هیچ ریشه ای در سنت های یهودی یهودیه نداشتند یا دست کم ریشه های آنها به عمیقی یهودیان یهودیه نبود. آنها احتمالاً چندان به مراسم معبد و آن جنبه های احکام موسوی که تنها در سرزمین اسرائیل قابل اجرا بودند، وابسته نبودند. همچنین از آن جایی که بیشتر زندگی خود را در یک محیط یونانی — رومی گذرانده بودند و در ارتباط نزدیک با غیر یهودیان بودند، به طور طبیعی تمایل بیشتری برای درک شخصیت فراگیر ایمان مسیحی داشتند. در واقع، خدا از بسیاری از مؤمنان هلنیستی برای به انجام رساندن فرمان شهادت دادن به سرتاسر جهان استفاده نمود.

* درس این هفته را مطالعه کنید تا برای روز سبت در ۶ مرداد — ٢٨ Julyآماده شوید.

یکشنبه ۳۱ تیر

انتصاب هفت نفر

اعمال رسولان باب ۶ آیه ۱ را بخوانید. شکایت ایمانداران هلنیستی چه بود؟

«علت شکایت به قولی، بی توجهی به بیوه زنان یونانی در توزیع روزانه کمک ها بود. هر نوع نابرابری با روح و نص انجیل در تضاد بود، با این وجود شیطان در ایجاد تردید موفق شد. اقدامات فوری اکنون باید برای تمام موارد نارضایتی انجام می شد تا مبادا دشمن در تلاش برای تفرقه انداختن در میان ایمانداران پیروز شود.» — الن جی. وایت، Ellen G. White, The Acts of the Apostles, p. 88

راه حل پیشنهاد شده توسط رسولان این بود که یهودیان هفت مرد را از میان خود انتخاب کنند تا برای diakoneō «خدمت برای میزها» یا اطعام کمک کنند (اعمال رسولان باب ۶ آیه ۲)، در حالی که وقت خود را باید صرف دعا و diakonia «خدمتِ بشارت کلام خدا» می نمودند (اعمال رسولان باب ۶ آیه ۴). از آن جایی که diakoneō و diakonia به یک گروه — واژه تعلق دارند، تنها تفاوت واقعی میان «میزها» در اعمال رسولان باب ۶ آیه ۲ و «کلام» در اعمال رسولان باب ۶ آیه ۴ می باشد. این همراه با صفت «روزانه/یومیه» (اعمال رسولان باب ۶ آیه ۱)، به نظر می رسد به دو عنصر اصلی زندگی روزانه کلیسای اولیه اشاره داشته باشد: اولی تعلیمِ («کلام») و دومی همنشینی در اطراف («میزها»/سفره ها)، که دومی شامل خوردن غذای دسته جمعی، شام خداوند و دعا می باشد (اعمال رسولان باب ۲ آیات ۴۲ و ۴۶؛ باب ۵ آیه ۴۲).

یعنی رسولان به عنوان متولیان امین و قابل اعتماد آموزه های عیسی، بیشتر وقت خود را صرف تعلیم اصول اعتقادی به ایمانداران می کردند که توام با دعا بود در حالی که آن هفت نفر متصدی امور معاشرت و اخوت در چند کلیسای خانگی بودند. با این وجود وظایف آنها به امورخادمان و شماسان کلیسا محدود نمی شد، آنگونه که این واژه امروزه معنا می دهد. آنها در واقع نخستین رهبران جماعت کلیسا بودند.

اعمال رسولان باب ۶ آیات ۲ تا ۶ را بخوانید. آن هفت نفر چگونه انتخاب و به مأموریت گمارده شدند؟

نامزدها باید از نظر ویژه گی های اخلاقی، روحانی و عملی ممتاز می بودند: آنها باید شهرتی مورد احترام میداشتند و از روح القدس و حکمت پر می بودند. آن هفت نفر با تأیید جامعه انتخاب شدند و سپس از طریق دعا و دست گذاری شدن، به خدمت منصوب می شدند. این آداب و تشریفات حاکی از به رسمیت شناختن در میان عموم و تفویض اختیار برای ایفای وظیفه به عنوان خادمین می باشد.

ایجاد تفرقه در میان صفوف کلیسا آسان می باشد، اینطور نیست؟ برخی از خادمان آنچنان بر انجام وظیفه و تصدی خود تمرکز دارند که برقراری و حفظ صلح و آرامش در میان جمع را به فراموشی سپرده و فقط انجام کار محول شده به خودشان را در سرلوحه امور قرار می دهند. با کدام قدرت خدادادی می توانیم بر این مشکل فائق شویم؟

دوشنبه ۱ مرداد

مأموریت استیفان

هفت مرد پس از انتصاب، نه تنها در خدمت کلیسا بلکه همچنین در شهادت دادن مؤثر مشارکت نمودند. نتیجه این بود که انتشار انجیل ادامه یافت و بر شمار ایمانداران افزوده می شد (اعمال رسولان باب ۶ آیه ۷). با شروع این رشد، البته مخالفان را نیز به کلیسای اولیه آورد. این روایت سپس بر استیفان، که مردی با ویژگی های روحانی نادر است تمرکز می کند.

اعمال رسولان باب ۶ آیات ۸ تا ۱۵ را بخوانید. این آیات چه چیزی درباره استیفان، ایمان و شخصیت او به ما می آموزند؟ همچنین، استیفان چه چیزی موعظه می کرد که موجب بر انگیخته شدن خشم مخالفانش شد؟

استیفان به عنوان یک یهودی هلنیستی، انجیل را در کنیسه هلنیستی اورشلیم به اشتراک می گذاشت. چندین نوع از این کنیسه ها در شهر وجود داشت؛ اعمال رسولان باب ۶ آیه ۹ احتمالاً به دو تا از آنها اشاره دارد، یکی متعلق به مهاجرین جنوبی (یهودیان اهل قیروان و اسکندریه) و دیگری متعلق به مهاجرین شمالی (افراد اهل قلیقیه و آسیا).

عیسی بدون شک موضوع اصلی بحث ها بود، اما اتهامات مطرح شده علیه استیفان نشان دهنده درک او از بخشی از انجیل و دلالت های آن می باشد که شاید از ایمانداران یهودیه پیشی گرفته بود. استیفان به کفر گفتن علیه موسی و خدا متهم شد؛ یعنی، علیه شریعت و معبد. حتی اگر از برخی نقطه نظرات سخنان او درست فهمیده نشده بود — یا سخنانش عمداً تحریف شده بودند — و شاهدان کذاب تحریک شده بودند تا بر علیه او صحبت کنند، اتهامات ممکن است کاملاً کذب نبوده باشد همانگونه که عیسی متهم شده بود (مرقس باب ۱۴ آیه ۵۸، یوحنا باب ۲ آیه ۱۹). محکومیت صریح استیفان در برابر شورای عالی یهود سنهدرین بخاطر اینکه معبد را ساخته دست بشر خوانده بود [که یهودیان سخن او را اینگونه تعبیر کرده بودند که معبد را بتکده تلقی کرده است] (اعمال رسولان باب ۷ آیه ۴۸)، نمایان می سازد که او از مرگ عیسی و اینکه دست کم در رابطه با معبد و آداب و تشریفات آن که به چه چیزی اشاره می نمود، درک عمیق تری داشت.

به عبارت دیگر، در حالی که احتمالاً بسیاری از ایمانداران یهودی اهل یهودیه همچنان تا حد زیادی به معبد و سایر اعمال تشریفاتی علاقمند بودند (اعمال رسولان باب ۳ آیه ۱؛ باب ۱۵ آیات ۱ و ۵؛ باب ۲۱ آیات ۱۷ تا ۲۴) و رها کردن آنها برایشان دشوار بود (غلاطیان باب ۵ آیات ۲ تا ۴؛ عبرانیان باب ۵ آیات ۱۱ تا ۱۴)، استیفان و شاید دیگر ایمانداران هلنیستی نیز به سرعت درک نمودند که مرگ عیسی نمایانگر پایان تمامی آئین و مراسم معبد بود. [زیرا که عیسی با مصلوب شدن، کار قربانی برای فدیه را به اتمام رسانده بود].

چرا ما باید مراقب باشیم که گرفتار برخی از مفاهیم عامه پسند نشویم که از دریافت نور جدید باز بمانیم؟

سه شنبه ۲ مرداد

در برابر شورای عالی یهود سنهدرین

اعمال رسولان باب ۷ آیات ۱ تا ۵۳ را بخوانید. استیفان به اتهام زنندگان خود چه می گفت؟

اتهامات مطرح شده علیه استیفان منجر به دستگیری وی و محاکمه شدنش توسط سنهدرین شد. بر طبق سنت یهودی، شریعت و خدمات معبد دو تا از سه ارکانی بودند که کلام بر آنها استوار است — آخرین آنها کردار نیک است. اشاره محض به اینکه مراسم وابسته به موسی منسوخ شده بودند، واقعاً توهینی به آنچه که در یهودیت مقدس شمرده می شد، بود؛ از این رو، یعنی توهین به مقدسات (اعمال رسولان باب ۶ آیه ۱۱).

پاسخ استیفان، طولانی ترین سخنرانی در اعمال رسولان می باشد، که خود نشانه ای از اهمیت آن است. اگر چه در نگاه اول چیزی بیش از یک قرائت خسته کننده از تاریخ اسرائیل به نظر نمی رسد، باید این سخنرانی را در رابطه با پیمان عهد قدیم و شیوه ای که انبیاء در زمانی که برای بازگرداندن اسرائیل به الزامات آن به عنوان اصلاح کنندگان دینی برخواستند، درک کنیم. هنگامی که این اتفاق افتاد، آنها گاهی از واژه عبری rîḇ استفاده می کردند که بهترین ترجمه اش احتمالاً «دَعَویِ عهد»، می باشد، یعنی بیان این ایده که خدا بر علیه قومش بدلیل قصور ایشان در نگه داشتن عهد، اقدامات قانونی انجام می دهد.

برای مثال در میکاه باب ۶ آیات ۱ و ۲، واژه rîḇ سه مرتبه دیده می شود. سپس میکاه با پیروی از الگوی عهد سینا (خروج باب های ۲۰ تا ۲۳)، به مردم، اعمال قدرتمندانه خدا را به جای ایشان یادآوری می کند (میکاه باب ۶ آیات ۳ تا ۵)، مقررات و تخلف از عهد (میکاه باب ۶ آیات ۶ تا ۱۲) و در نهایت لعنت ها برای نقض عهد ها (میکاه باب ۶ آیات ۱۳ تا ۱۶).

این احتمالاً پیش زمینه نُطق استیفان است. هنگامی که از او خواسته شد اعمال خود را تشریح کند، او هیچ تلاشی برای انکار اتهامات یا دفاع از ایمان خود نکرد. در عوض، صدایش را مانند انبیاء باستان در زمان آوردن rîḇ خدا بر علیه اسرائیل، بلند کرد. بررسی طولانی او از رابطه پیشین خدا با اسرائیل برای نشان دادن ناسپاسی و نافرمانی آنها بود.

در واقع، با توجه به اعمال رسولان باب ۷ آیات ۵۱ تا ۵۳، استیفان دیگر متهم نیست، بلکه وکیل نبوی خداست، که ارائه دهنده دادخواهی عهد خدا علیه این رهبران می باشد. اگر پدران ایشان مجرم به قتل انبیاء بودند، آنها حتی بیشتر در این زمینه مجرم بودند. تغییر از «پدران ما» (اعمال رسولان باب ۷ آیات ۱۱، ۱۹، ۳۸، ۴۴ و ۴۵) به «پدران شما» (اعمال رسولان باب ۷ آیه ۵۱) قابل توجه است: استیفان همبستگی خود را با قومش شکست و موضعی مشخص در دفاع از عیسی گرفت. بهای آن سنگین می بود؛ اما با این حال، این سخنان هیچ ترس یا پشیمانی در بر ندارند.

آخرین باری که نیاز بود شما موضعی قاطع برای عیسی داشته باشید، چه زمانی بود؟ آیا موفق شدید یا شکست خوردید؟ در صورت شکست، چه چیزی باید تغییر کند؟

چهارشنبه ۳ مرداد

عیسی در دادگاه آسمانی

از آنجایی که با توجه به معنی، نبی (به عبری، nāḇî) به کسی اطلاق می شود که از طرف خدا سخن می گوید، استیفان همان لحظه ای که rîḇ دَعَویِ خدا را بر علیه اسرائیل آورد، نبی شد. رسالت نبوی او با این وجود کوتاه بود.

اعمال رسولان باب ۷ آیات ۵۵ و ۵۶ را بخوانید. مفهوم رؤیای استیفان چه بود؟

«هنگامی که استیفان به این مرحله رسید، جنجالی در میان مردم به پا بود. زمانی که او مسیح را با نبوت ها مرتبط نمود و بگونه ای صحبت کرد که گویا از معبد سخن می گوید، کاهن تظاهر به وحشت زده شدن نمود و جامه خود را درید. این عمل در نظر استیفان نشانه ای بود که صدایش بزودی برای همیشه خاموش خواهد شد. او مقاومت در برابر سخنانش را دید و می دانست که آخرین شهادت خود را بیان می کند. با این وجود در میان خطبه خود، ناگهان آنرا ختم نمود.» — الن جی. وایت، Ellen G. White, The Acts of the Apostles, p. 100

در حالی که استیفان در برابر رهبران یهودی ایستاد و دعوی خدا را بر علیه آنها اعلام نمود، عیسی در دادگاه آسمانی ایستاده بود — یعنی در معبد آسمانی، در کنار پدر، نشان دهنده اینکه داوری بر روی زمین در واقع جلوه ای از داوری واقعی بود که در آسمان صورت خواهد پذیرفت. خدا معلمان دروغین و رهبران اسرائیل را داوری خواهد نمود.

این توضیح می دهد که چرا فراخوانده شدن به توبه، که عملی متداول در سخنرانی های قبلی در اعمال رسولان است (باب ۲ آیه ۳۸، باب ۳ آیه ۱۹، باب ۵ آیه ۳۱) در اینجا دیده نمی شود. حکومت دینی اسرائیل در حال پایان یافتن بود، به این معنی که نجات جهان دیگر از طریق وساطت قوم اسرائیل آنگونه که به ابراهیم وعده داده شد، انجام نخواهد شد (پیدایش باب ۱۲ آیه ۳، باب ۱۸ آیه ۱۸، باب ۲۲ آیه ۱۸)، بلکه از طریق پیروان عیسی، یهودی و غیر یهودی که اکنون انتظار می رفت اورشلیم را ترک کنند و به جهانیان شهادت دهند، انجام می شد (اعمال رسولان باب ۱ آیه ۸).

اعمال رسولان باب ۷ آیه ۵۷ تا باب ۸ آیات ۱ و ۲ را بخوانید. لوقا چگونه مرگ استیفان را بازگو می کند؟

مجازات توهین به مقدسات سنگسار بود (لاویان باب ۲۴ آیه ۱۴)، اگر چه مشخص نیست که آیا استیفان به اعدام محکوم شده بود یا جفا دیدن اوتوسط گروهی از افراد متعصب بود. در هر حال، او نخستین ایماندار به عیسی است که برای ایمانش کشته شد. اینکه شاهدان جامه های خود را بر پای شائول گذاشتند نشان می دهد که او رهبر مخالفین استیفان بود؛ با این حال، هنگامی که استیفان برای جلادان خود دعا کرد، برای شائول نیز دعا نمود. تنها فردی با شخصیت برتر و ایمانی تزلزل ناپذیر می توانست چنین کاری انجام دهد، جلوه قدرتمندی از ایمانش و واقعیت مسیح در زندگی اش.

پنجشنبه ۵ مرداد

انتشار انجیل

غلبه بر استیفان، موجب شعله ور شدن جفای گسترده ای بر علیه ایمانداران در اورشلیم شد. که بدون شک توسط گروهی از مخالفان برانگیخته شد. رهبر گروه، شائول بود که خسارت کمی به کلیسا وارد نیاورد (اعمال رسولان باب ۸ آیه ۳، باب ۲۶ آیه ۱۰). با این وجود جفا به خیریت مبدل شد.

در واقع، ایمانداران که در سرتاسر یهودیه و سامره پراکنده شده بودند، به موعظه انجیل پرداختند. فرمان برای شهادت انجیل در آن مناطق (اعمال رسولان باب ۱ آیه ۸) از این رو تحقق یافت.

اعمال رسولان باب ۸ آیات ۴ تا ۲۵ را بخوانید. چه درس هایی در این حکایت نمایان شده اند؟

سامریان دو رگه یا نیمه اسرائیلی بودند، حتی از نقطه نظر دینی، نیمه محسوب می شدند. آنها انسان هایی موحد بودند که پنج کتاب اول موسی را پذیرفتند (تورات)، عمل ختنه را انجام می دادند و در انتظار مسیح موعود بودند. با این حال، دین سامری برای یهودیان فاسد بود، که بدین معناست که سامریان هیچ سهمی در رحمت های عهد اسرائیل نداشتند.

ایمان آوردن غیر منتظره سامریان، کلیسای اورشلیم را شگفت زده کرد، از این رو رسولان، پطرس و یوحنا را برای ارزیابی موقعیت فرستادند. خودداری خدا از فرستادن روح القدس تا آمدن پطرس و یوحنا (اعمال رسولان باب ۸ آیات ۱۴ تا ۱۷) احتمالاً به منظور متقاعد ساختن رسولان بود که سامریان باید به عنوان اعضای کامل جامعه ایمانی پذیرفته میشدند (اعمال رسولان باب ۱۱ آیات ۱ تا ۱۸ را ببینید).

با این وجود، این در اینجا متوقف نشد. در اعمال رسولان باب ۸ آیات ۲۶ تا ۳۹، ما روایت فیلپس و فرد حبشی، یک خواجه که پس از مطالعه کتاب مقدس، درخواست غسل تعمید را نمود را داریم. «فلیپس با خواجه داخل آب رفتند و فلیپس او را تعمید داد» (اعمال رسولان باب ۸ آیه ۳۸).

نخست سامریان و سپس یک فرد حبشیکه خارجی بود و برای عبادت به اورشلیم آمده بود و اکنون در راه بازگشت به خانه بود. انجیل در حال عبور از مرزهای اسرائیل و رسیدن به جهان بود، درست همانطور که پیشگویی شده بود. اگر چه همه این ها تنها آغاز بود، زیرا این ایمانداران اولیه یهودی بزودی به تمام جهان شناخته شده مسافرت میکردند و خبر بزرگ مرگ عیسی را موعظه می کردند، که جریمه گناهان ایشان را پرداخت و به همه در همه جا امید نجات را ارائه می دهد.

پطرس به شمعون گفت که«زندگی تو تلخ و زهر آگین است و در زنجیرهای شرارت گرفتاری » (اعمال رسولان باب ۸ آیه ۲۳). راه حل مشکل او و هر کسی که ممکن است در وضعیتی مشابه باشد، چه بود؟

جمعه ۲۷ آوریل

مطالعه بیشتر: «جفائی که در اورشلیم بر کلیسا واقع شد، انگیزه ای بزرگ به کار انجیل داد. ماموریت کلام در آن مکان با موفقیت روبرو شده بود و این خطر وجود داشت که حواریون برای مدتی طولانی در آنجا بمانند و فرمان نجات دهنده مبنی بر رفتن به سرتاسر جهان را فراموش کنند. آنها که فراموش کرده بودند قدرت ایستادگی در برابر بدی، به بهترین شکل از طریق خدمت مجدانه و با پشتکار حاصل می شود ، شروع به فکر کردن نمودند که کاری مهمتر از محافظت از کلیسای اورشلیم در برابر حملات دشمن نداشتند. آنها به جای آموزش دادن به ایمانداران جدید برای رساندن انجیل به کسانی که آن را نشنیده بودند، در خطر انتخاب روشی بودند که منجر به رضایت همه از آنچه تحقق یافته بود، می شد. خدا برای پراکنده نمودن نمایندگانش در خارج، جایی که بتوانند برای دیگران خدمت کنند، اجازه داد که جفا به ایشان روا گردد. ایمانداران که از اورشلیم رانده شده بودند، برای موعظه کلام به همه جا رفتند.» — الن جی. وایت، Ellen G. White, The Acts of the Apostles, p. 105

سوالاتی برای بحث

۱. نقل قول از الن جی. وایت در بالا درباره خطرات پیش رو کلیسای اولیه در رابطه با رضایتمندی از خودشان و آنچه که از طریق ایشان تحقق یافته بود را بدقت بخوانید. نخست، این بدین معناست که برخلاف تصورات رایج، بسیاری از یهودیان در واقع عیسی را به عنوان مسیح موعود پذیرفتند. اما حتی مهم تر اینکه ما مردم چه هشداری باید امروزه از آن بدست آوریم؟ چگونه میتوانیم مطمئن باشیم که بیش از حد گرفتار محافظت از آنچه که داریم، در برابر آنچه که باید واقعاً انجام بدهیم یعنی — بشارت دادن به جهان — نشویم؟

۲. در زمان رسولان، روابط میان یهودیان و سامریان با قرن ها خصومت شدید مشخص شده بود. ما از این واقعیت که فلیپس که به احتمال زیاد یهودی بود، در سامره از عیسی شهادت داد، چه چیزی می توانیم بیاموزیم؟ ما حتی به عنوان ادونتیست های روز هفتم، در برابر تعصبات فرهنگی و قومی مصون نیستیم. صلیب باید چه چیزی درباره برابری همه ما در برابر خدا، به ما بیاموزد؟ همچنین، جهان شمولی مرگ مسیح باید چه چیزی درباره ارزش بی نهایت همه انسان ها، به ما بیاموزد؟

۳. فیلپس چگونه به فرد حبشی نزدیک شد (اعمال رسولان باب ۸ آیات ۲۷ تا ۳۰)؟ ما چگونه می توانیم نسبت به فرصت های به اشتراک گذاشتن انجیل با دیگران گشاده رو باشیم؟

۴. چه چیزی از اعمال رسولان باب های ۶ تا ۸ آموختیم که ممکن است به ما در تحقق مؤثرتر مأموریت کلیسا کمک کند؟

درس پنجم ۶ تا ۱۲ مرداد ماه

ایمان آوردن پولس

بعد از ظهر روز سبت

مطالعه این هفته: اعمال رسولان باب ۲۶ آیات ۹ تا ۱۱؛ تثنیه باب ۲۱ آیه ۲۳؛ اعمال رسولان باب ۹ آیات ۱ تا ۲۰؛ اول قرنتیان باب ۹ آیه ۱؛ غلاطیان باب ۱ آیه ۱؛ اعمال رسولان باب ۹ آیات ۲۰ تا ۳۰.

آیه حفظی: «برو زیرا که او ظرف برگزیده من است تا نام مرا پیش امّتها و سلاطین و بنی اسرائیل ببرد» (اعمال رسولان باب ۹ آیه ۱۵).

ایمان آوردن شائول طرسوسی (که پولس شد) یکی از قابل توجه ترین رویدادها در تاریخ کلیسای وابسته به رسولان بود. با این وجود اهمیت پولس بسیار فراتر از تنها ایمان آوردن می باشد زیرا پولس قطعاً تنها دشمن کلیسا نبود که به یک مسیحی واقعی تبدیل شد. در عوض مسئله مربوط می شود به آنچه که او در نهایت برای انجیل انجام داد. پولس دشمنی اصلاحناپذیر برای ایمانداران اولیه بود و آسیبی که می توانست به کلیسای نوپا بزند، عظیم بود. او هم عزم و هم حمایت رسمی برای نابودی کلیسا را داشت. با این حال، او صادقانه به دعوت خدا در راه دمشق پاسخ داد و به یکی از بزرگ ترین رسولان تبدیل شد. «از میان تلخترین و بیرحم ترین شکنجهگران کلیسای مسیح، لایقترین مدافع و موفقترین قاصد انجیل بوجود آمد.» — الن جی. وایت، Ellen G. White, Sketches from the Life of Paul, p. 9

اقدامات پیشین پولس در جفای کلیسای اولیه، همواره به او احساس عمیق بی ارزشی می داد، اگر چه با احساسی عمیق تر از قدردانی می توانست بگوید که فیض خدا به او بیهوده نبوده است. با ایمان آوردن پولس، مسیحیت برای همیشه تغییر نمود.

* درس این هفته را مطالعه کنید تا برای روز سبت در ۱۳ مردادآماده شوید.

یکشنبه ٧ مرداد

شکنجهگر کلیسا

پولس یک یهودی هلنیستی بود. زادگاه او طرسوس، پایتخت قیلیقیه بود (اعمال رسولان باب ۲۱ آیه ۳۹). با این وجود، او از رفتار کلیشه ای هلنیستی به میزان زیادی فاصله گرفت، زیرا به اورشلیم آورده شده بود، جایی که زیر نظر غمالائیل (اعمال رسولان باب ۲۲ آیه ۳)، با نفوذ ترین معلم فریسی آن زمان آموزش دید. پولس به عنوان یک فریسی به شدت (ارتدوکس) سنتی و تعصبی بود ، اگر چه شور و حرارت او مرز تعصب کور کشیده شده بود (غلاطیان باب ۱ آیه ۱۴). به این دلیل است که او استیفان را به سوی مرگ کشانید و تبدیل به چهره ای کلیدی در جفا های پس از آن شد.

اعمال رسولان باب ۲۶ آیات ۹ تا ۱۱ را بخوانید. پولس چگونه اقدامات خود بر علیه کلیسا را توصیف می کند؟

پولس در جایی دیگر می گوید که انجیل مانعی بر سر راه یهودیان بود (اول قرنتیان باب ۱ آیه ۲۳). در کنار این واقعیت که عیسی شرایط انتظارات سنتی یهودی از پادشاهی مسیح موعود را نداشت، آنها به هیچ وجه نمی توانستند این ایده را بپذیرند که کسی که بر روی صلیب مرد بتواند مسیح موعود خدا باشد، زیرا کتاب مقدس می گوید که هر کس به صلیب کشیده شود، تحت لعنت خداست (تثنیه باب ۲۱ آیه ۲۳). بنابراین، به صلیب کشیده شدن برای یهودیان یک تناقض عجیب و غریب بود، روشن ترین شاهدی که می گفت ادعای کلیسا در مورد عیسی نادرست بود.

اعمال رسولان باب ۹ آیات ۱ و ۲ نشان می دهند که شائول طرسوسی در اقدام علیه ایمانداران بود. دمشق شهری بسیار مهم در حدود دویست کیلومتری شمال اورشلیم بود و جمعیت یهودی زیادی داشت. یهودیانی که در خارج از یهودیه زندگی می کردند، به صورت نوعی شبکه ارتباطی سازماندهی شده بودند که مرکزشان در اورشلیم (سنهدرین) بود و کنیسه به عنوان مرکز حمایتی اجتماع های محلی عمل می کرد. رابطه ای مداوم میان سهندرین و چنین اجتماع هایی از طریق نامه هایی که معمولا توسط shaliaḥ قاصد حمل می شد، وجود داشت، «کسی که فرستاده شده است» (از واژه عبری shalaḥ، «فرستادن»). یک قاصد shaliaḥ، مأموری رسمی برگزیده توسط سنهدرین بود تا به ایفای چندین وظیفه دینی بپردازد.

هنگامی که پولس از کاهن اعظم، رئیس سنهدرین نامه های خطاب شده به کنیسه دمشق را در خواست نمود، او به یک shaliaḥ قاصد با قدرت دستگیر نمودن پیروان عیسی و آوردنشان به اورشلیم تبدیل شد (مقایسه شود با اعمال رسولان باب ۲۶ آیه ۱۲). در زبان یونانی، کلمه معادل shaliaḥ ، لغت apostolos می باشد که از آن واژه رسول مشتق می شود. از این رو، پولس پیش از آن که رسول عیسی مسیح باشد، رسول سنهدرین بود.

آخرین باری که شما برای چیزی که بعدها نظرتان درباره آن تغییر نمود، متعصب (یا مخالف) بودید، چه زمانی بود؟ از آن تجربه باید چه درس هایی فرا گرفته باشید؟

دوشنبه ٨ مرداد

در مسیر دمشق

اعمال رسولان باب ۹ آیات ۳ تا ۹ را بخوانید. هنگامی که پولس به دمشق نزدیک می شد، چه اتفاقی افتاد؟ مفهوم سخنان عیسی در اعمال رسولان باب ۹ آیه ۵ چیست (اعمال رسولان باب ۲۶ آیه ۱۴ را نیز ببینید)

همانطور که پولس و همراهانش به دمشق نزدیک می شدند، اتفاقی غیر منتظره رخ داد: در حوالی ظهر، آنها با نوری شدید و صدایی از سوی آسمان مواجه شدند. این صرفاً یک رویا در مفهوم نبوی نبود، بلکه تجلی الهی در نظر گرفته شده بطور ویژه برای پولس بود. همراهان او نور را مشاهده کردند؛ اما با این حال، تنها پولس نابینا شد؛ آنها صدا را شنیدند؛ اما با این وجود، تنها پولس آن را درک نمود. نور، شکوه الهی عیسای ظهور کرده بود که در آن لحظه شخصاً بر پولس ظاهر شده بود (اعمال رسولان باب ۲۲ آیه ۱۴). پولس در جایی دیگر اصرار می کند که عیسی را دیده بود، که او را با دوازده حواریون به عنوان شهادت دهنده رستاخیز و قدرت رسالتی عیسی، برابر میساخت (اول قرنتیان باب ۹ آیه ۱، باب ۱۵ آیه ۸).

گفت و گوی متعاقب آن با عیسی، پولس را بی نهایت بیشتر از نور تحت تأثیر قرار می دهد. پولس کاملاً متقاعد شده بود که با حمله به پیروان عیسی ناصری، در واقع کار خدا برای پاک نمودن یهودیت از آن ارتداد خطرناک و وحشتناک را انجام می داد. با این وجود، او با ترس، فهمید که نه تنها عیسی زنده بود، بلکه او با رنجاندن پیروان عیسی، در واقع به خود او حمله می کرد.

عیسی وقتی با شائول صحبت می کرد، از یک ضرب المثل ظاهراً از ریشه یونانی استفاده نمود که پولس قطعاً با آن آشنا بود: «تو را بر میخ ها لگد زدن دشوار است» (اعمال رسولان باب ۲۶ آیه ۱۴). تصویر این است که یک گاو نر که به یوغ بسته شده تلاش می کند تا به جهت های مختلفی برود ولی کسی که گاو را هدایت می کند با مهمیزی تیز به او ضربه ای میزند تا به مسیری برود که آنرا هدایت می کند. هنگامی که آن اتفاق بیافتد، حیوان حتی بیشتر به خود آسیب می رساند.

این سخن ممکن است به کشمکش در ذهن پولس اشاره داشته باشد — کتاب مقدس از این مطلب به عنوان کار روح القدس یاد می کند (یوحنا باب ۱۶ آیات ۸ تا ۱۱) — که می توانست به آنچه برای استیفان اتفاق افتاد، برگردد. «شائول نقش برجسته ای در محاکمه و محکومیت استیفان داشت و شواهد قابل توجه وجود داشت که خدا در کنار آن شهید حضور داشت، باعث شد تا شائول به درست بودن رفتار خود بر علیه پیروان عیسی ، تردید کند. ذهن او شدیداً مغشوش شده بود. او در پریشانحالی خویش از کسانی که به حکمت و داوری ایشان اعتماد داشت، درخواست کمک نمود. استدلال های کاهنان و حاکمان در نهایت او را متقاعد نمود که استیفان یک کفرگو بود و اینکه آن مسیح که شاگرد شهید در باره وی موعظه می نمود، یک فریبکار بود و اینکه حق با کسانی است که در در تصدی امور روحانی هستند.» — الن جی. وایت، Ellen G. White, The Acts of the Apostles, pp. 112, 113

چرا خردومندانه است که به وجدان خود توجه و اعتناکنید؟

سه شنبه ۹ مرداد

ملاقات حنانیا

شائول وقتی متوجه شد که در حال صحبت کردن با شخص عیسی می باشد، سؤالی مطرح نمود که به عیسی فرصتی بخشید که به دنبالش بود: «خداوندا چه کنم؟» (اعمال رسولان باب ۲۲ آیه ۱۰). پرسش او، حاکی از ندامت از اعمالی بود که تا آن زمان مرتکب شده بود، اما مهم تر اینکه تمایلی بی قید و شرط برای اجازه دادن به عیسی در راهنمایی زندگی اش از آن لحظه به بعد را ابراز می کند. شائول که به دمشق برده شد، باید منتظر دستورالعمل های بعدی می ماند.

کتاب مقدس در اعمال رسولان باب ۹ آیات ۱۰ تا ۱۹ نمایان می سازد که خداوند چگونه برای آماده کردن شائول طرسوسی برای زندگی جدیدش به عنوان پولس رسول کار می کرد. عیسی در رویایی، به حنانیا مأموریت داد تا با شائول ملاقات نموده و دستانش را برای بازیابی بینایی بر او بگذارد. با این وجود، حنانیا قبلاً می دانست شائول که بود و اینکه چه تعداد از برادرانش به خاطر او رنج دیده و یا حتی زندگی خود دا از دست داده بودند. او همچنین به خوبی دلیل در دمشق بودن شائول را می دانست، و در نتیجه مطمئناً نمی خواست نخستین قربانی شائول در آنجا باشد. تأمل او قابل درک بود.

با این حال، آنچه حنانیا نمی دانست این بود که شائول کمی قبل برخوردی شخصی با عیسی داشت که زندگی اش را برای همیشه تغییر داد. او نمی دانست که شائول به جای اینکه همچنان برای سنهدرین کار کند — باعث حیرت حنانیا بود — توسط عیسی برای کار او فراخوانده شده بود که بدین معناست که شائول دیگر رسول سنهدرین نبود بلکه مهره انتخابی عیسی برای رساندن انجیل به یهودیان و غیر یهودیان بود.

غلاطیان باب ۱ آیات ۱، ۱۱ و ۱۲ را بخوانید. پولس در رابطه با مأموریت رسالتی خود چه ادعای خاصی ارائه می دهد؟

پولس در غلاطیه اصرار می ورزد که پیام و رسالت خود را مستقیماً از عیسی مسیح و نه منبع انسانی دریافت نموده است. این لزوماً نقشی که حنانیا در این فراخوانده شدن بجا آورد را نقض نمی کند. حنانیا هنگامی که با شائول ملاقات نمود، تنها مأموریتی که قبلا او در مسیر دمشق از شخص عیسی دریافت کرده بود را تأیید نمود.

در واقع، تغییر در زندگی شائول چنان چشم گیر بود که نمی توان سبب انسانی برای آن قائل شد. تنها مداخله الهی می تواند توضیح دهد که چگونه شدید ترین مخالف عیسی ناگهان او را به عنوان نجات دهنده می پذیرد و همه چیز را رها می کند — اعتقادات، شهرت، حرفه — و به فداکارترین و مؤثرترین رسول او تبدیل می شود.

ایمان آوردن شائول به چه روش هایی عملکرد فیض فوق العاده خدا را نشان می دهد؟ شما از این روایت در مورد کسانی که در زندگیتان هستند و تردید دارید هرگز واقعاً ایمان بیاورند، چه چیزی می توانید بیاموزید؟

چهارشنبه ۱۰ مرداد

آغاز مأموریت پولس

اعمال رسولان باب ۹ آیات ۱۹ تا ۲۵ این گونه القا می کنند که پولس پس از ایمان آوردن و پیش از بازگشت به اورشلیم، برای مدتی در دمشق ماند (اعمال رسولان باب ۹ آیه ۲۶). با این وجود پولس در غلاطیان باب ۱ آیه ۱۷ اضافه می کند که پیش از رفتن به اورشلیم به سرزمین اعراب رفت، جایی که ظاهراً برای مدتی در انزوا زندگی نمود. «پولس در اینجا در تنهایی بیابان، فرصت کافی برای مطالعه و تعمق داشت.» — الن جی. وایت، Ellen G. White, The Acts of the Apostles, p. 125

اعمال رسولان باب ۹ آیات ۲۰ تا ۲۵ را بخوانید. لوقا چگونه مأموریت پولس را در دمشق توصیف می کند؟ تا چه میزان بخوبی پیش رفت؟

هنگامی که پولس اورشلیم را با نامه هایی از کاهن اعظم ترک نمود، هدف اصلی اش ایمانداران یهودی تبار بودند که احتمالاً به کنیسه دمشق پناه آورده بودند (اعمال رسولان باب ۹ آیه ۲). اکنون، پس از بازگشتن به عربستان، در نهایت به کنیسه رسید اما نه برای دستگیر کردن ایمانداران بلکه برای افزایش تعداد ایشان؛ نه برای تهمت زدن به عیسی به عنوان فریب کار بلکه برای ارائه او به عنوان مسیح موعود اسرائیل. در ذهن کسانی که تنها او را به عنوان شکنجهگر می شناختند و اکنون می شنیدند که از عیسی شهادت می دهد، چه چیزی باید گذشته باشد؟ آنها نسبت به آنچه شائول طرسوسی به آن تبدیل شده بود و آنچه برای کلیسا انجام می داد، چه کاری جز تعجب می توانستند انجام دهند؟ (آنها احتمالاً هیچ ایده ای نداشتند که این ایماندار جدید در نهایت چهتاثیر بسزائی خواهد داشت!)

برخی از مخالفان پولس که قادر به انکار او نبودند، پیمان بستند که جان او را بگیرند. روایت پولس از این قسمت (دوم قرنتیان باب ۱۱ آیات ۳۲ و ۳۳) نشان می دهد که مخالفان او برای رسیدن به اهدفشان او را به مقامات محلی معرفی کردند. با این وجود، پولس با کمک ایمانداران توانست در یک سبد بزرگ احتمالاً از طریق پنجره خانه ای که بر فراز دیوار شهر ساخته شده بود بگریزد.

پولس از ابتدا می دانست که با چالش هایی روبرو خواهد شد (اعمال رسولان باب ۹ آیه ۱۶). ضدیت، جفا و رنج کشیدن از منابع مختلف در مأموریتش ثابت خواهند بود اما هیچ چیز ایمان و یا حس وظیفه شناسی او را با وجود سختی ها و مشکلاتی که عملاً در زندگی جدیدش در عیسی با آنها روبرو بود، متزلزل نمی کرد (دوم قرنتیان باب ۴ آیات ۸ و ۹).

پولس با وجود مشکلات و مخالفت ها دلسرد نشد. هنگامی که به ایمان مربوط می شود، چگونه میتوانیم بیاموزیم که ما نیز همان کار را انجام دهیم — یعنی چگونه در میان دلسردی و مخالفت، استقامت داشته باشیم؟

پنجشنبه ۱۱ مرداد

بازگشت به اورشلیم

پولس که از دمشق فرار کرده بود، برای نخستین بار پس از اینکه به عنوان جفا رسان، اورشلیم را ترک کرده بود، به آنجا بازگشت. این سه سال پس از ایمان آوردن او اتفاق افتاد (غلاطیان باب ۱ آیه ۱۸). این بازگشتی آسان نبود زیرا هم از درون و هم از بیرون کلیسا با مشکلاتی مواجه بود.

اعمال رسولان باب ۹ آیات ۲۶ تا ۳۰ را بخوانید. هنگامی که پولس به اورشلیم رسید، چه اتفاقی برایش افتاد؟

در اورشلیم، پولس تلاش نمود که به رسولان بپیوندد. اگر چه در آن زمان او به مدت سه سال مسیحی بود، خبر ایمان آوردنش چنان باور نکردنی بود که رسولان مانند حنانیا پیش از همه، نسبتاً مردد بودند. آنها می ترسیدند که این فقط بخشی از توطئه ای زیرکانه باشد. این برنابا یک لاوی اهل قبرس بود (اعمال رسولان باب ۴ آیات ۳۶ و ۳۷) که با وجود هلنیستی بودن مقاومت رسولان را شکست و پولس را به ایشان معرفی نمود. آنها نیز باید از آنچه خدا برای پولس انجام داده بود تعجب کرده باشند؛ یعنی، زمانی که متوجه شدند که ایمان او حقیقی و اصیل است.

با این حال چنین مقاومتی هرگز از بین نمی رفت، که اگر به دلیل اقدامات گذشته پولس در جفا رساندن به کلیسا نبود، دست کم برای موعظه انجیل بود. درست مانند مورد استیفان، ایمانداران یهودیه از جمله رسولان، در درک حوزه جهانی ایمان مسیحی بسیار کند بودند، ایمانی که دیگر برپایه نظام تشریفاتی عهد قدیم نبود، بویژه نظام قربانی کردن که پس از مرگ عیسی بر روی صلیب اعتبار خود را از دست داد. نزدیک ترین حوزه رابطه پولس درون کلیسا در یهودیه همیشه ایمانداران هلنیستی بودند: علاوه بر برنابا شامل فلیپس، یکی از هفت نفر (اعمال رسولان باب ۲۱ آیه ۸) و مناسون او نیز اهل قبرس (اعمال رسولان باب ۲۱ آیه ۱۶) می شد. چندین سال بعد، رهبران کلیسای اورشلیم همچنان پولس را به موعظه اصول عقاید مشابه با استیفان متهم می نمودند (اعمال رسولان باب ۲۱ آیه ۲۱).

در طول پانزده روزی که پولس در اورشلیم ماند (غلاطیان باب ۱ آیه ۱۸)، او ظاهراً تصمیم گرفت انجیل را با همان یهودیان بی ایمانی که زمانی قبل علیه استیفان برانگیخته بود، درمیان بگذارد. با این وجود درست مانند استیفان، تلاش هایش با مخالفت شدید روبرو شد و زندگی اش به خطر افتاد. عیسی در رؤیایی به او گفت که برای ایمنی خود اورشلیم را ترک کند (اعمال رسولان باب ۲۲ آیات ۱۷ تا ۲۱). او با کمک برادران به بندر قیصریه و از آنجا به زادگاه خود قیلیقیه جایی که پیش از شروع سفر بشارتی خود چندین سال می ماند، رفت.

جمعه ۱۲ مرداد

تفکری فراتر: «یک ژنرال در اثر شکست قوای نظامی اش کشته می شود ولی مرگ او باعث افزوده شدن قدرت اضافی به قوای دشمن نمی شود. اما هنگامی که مردی برجسته به نیروی مخالف می پیوندد، نه تنها خدماتش از دست می روند بلکه کسانی که او به ایشان پیوسته است مزیتی قطعی بدست آورده و از او بهره مند می شوند. شائول طرسوسی در مسیرش به دمشق می توانست به راحتی توسط خداوند کشته شود و قدرت بسیاری از نیروی جفا برداشته می شد. اما خدا در آینده نگری اش نه تنها از کشتن شائول چشم پوشی نمود بلکه او را به یک ایماندار تبدیل نمود تا از این رو مبارزی از سمت دشمن را به سمت مسیح آورده باشد.» — الن جی. وایت، Ellen G. White, The Acts of the Apostles, p. 124

«مسیح به حواریونش فرمان داد بروند و به همه ملت ها آموزش بدهند؛ اما آموزه های پیشینی که آنها از یهودیان دریافت کرده بودند درک کامل سخنان اربابشان را برایشان دشوار می نمود و بنابراین به کندی در مورد آنها عمل می کردند. آنها خود را فرزندان ابراهیم می خواندند و خود را وارثان وعده الهی می دانستند. تنها چندین سال پس از عروج خداوند بود که ذهن های ایشان به اندازه کافی رشد نمود تا منظور سخنان مسیح را درک نموده و برای ایمان آوردن غیر یهودیان در کنار یهودیان تلاش کنند. » — الن جی. وایت، Ellen G. White, Sketches From the Life of Paul, p. 38

سوالاتی برای بحث

۱. در مورد سوال عیسی از پولس در راه دمشق بیشتر تأمل کنید: «برای چه بر من جفا می کنی؟» (اعمال رسولان باب ۹ آیه ۴). برای پولس این سؤال نشان از این بود که عیسی ناصری حقیقتاً از مرگ زنده شده بود. اما بیشتر از آن همچنین نشان دهنده شناخت روحانی بود که میان عیسی و کلیسایش وجود دارد (متی باب ۲۵ آیات ۳۴ تا ۴۵ را نیز ببینید). مفهوم واضح است: هر آسیبی به کلیسا در واقع آسیب رساندن به شخص عیسی می باشد. در عمل این امروزه برای ما به چه معناست؟

۲. شهادت دادن برای عیسی شامل رنج کشیدن برای عیسی می باشد. این بر حسب بخت و اقبال نیست که واژه یونانی «شاهد» (martys) در ارتباط با «شهید» است. رنج کشیدن برای عیسی به چه معناست؟

۳. یک ضرب المثل قدیمی لاتین وجود دارد، Credo ut intelligam که به معنی «ایمان می آورم تا به شناخت و معرفت نائل آیم».این ایده چگونه به ما در درک آنچه برای شائول طرسوسی اتفاق افتاد، کمک می کند؟ یعنی پیش از ایمان آوردن پولس قبل از اینکه به عیسی اعتقاد پیدا کند او فهم و شناخت نداشت. تنها پس از تجربه اش بود که توانست به معرفت نائل گردد. ما از این مطلب چه درسی بیاموزیم هنگامی که با افرادی مواجه می شویم که حقایق شفاف را باور نکرده و مایوس می شویم؟

درس ششم ۱۳ تا ۱۹ مرداد ماه

کار بشارتی پطرس

بعد از ظهر روز سبت

مطالعه این هفته: اعمال رسولان باب ۹ آیات ۳۲ تا ۴۳؛ اعمال رسولان باب ۱۰ آیات ۹ تا ۱۶؛ افسسیان باب ۲ آیات ۱۱ تا ۱۹؛ اعمال رسولان باب ۱۱ آیات ۱ تا ۲۶؛ اعمال رسولان باب ۱۲ آیات ۱ تا ۱۸.

آیه حفظی: «پطرس زبان را گشوده، گفت: فیالحقیقت یافتهام که خدا را نظر به ظاهر نیست، بلکه از هر امتی، هر که از او ترسد و عمل نیکو کند، نزد او مقبول گردد» (اعمال رسولان باب ۱۰ آیات ۳۴ و ۳۵).

با عزیمت پولس به طرسوس، پطرس بار دیگر شخصیت اصلی حکایت لوقا از روزهای ابتدایی کلیسای مسیحی میشود. پطرس به نوعی به عنوان خادم بشارتی سیار در سرتاسر یهودیه و مناطق اطراف آن به تصویر کشیده شده است. اعمال رسولان در اینجا بصورت مجمل حکایت دو معجزه را بیان می کند، اول شفا یافتن اینیاس و دوم زنده شدن طبیتا (دورکاس)، که سپس با داستان کورنلیوس در باب ۱۰ ادامه می یابند.

ایمان آوردن غیر یهودیان بحث برانگیزترین مسئله در کلیسای وابسته به رسولان بود. اگر چه بحث هایی که در پی غسل تعمید کرنلیوس بوجود آمده اند، قادر به حل تمام مشکلات نبودند، نزول روح القدس به یادبود آنچه در پنطیکاست اتفاق افتاد، به متقاعد ساختن پطرس و برادران در اورشلیم در مورد اینکه برکات انجیل به یهودیان محدود نمی شدند، کمک نمود. در همین حال، کلیسا در انطاکیه پیش از این جذب غیر یهودیان را نیز آغاز کرده بود.

مطالعه این هفته نیز شامل ظهور جفای جدید و کوتاه مدت است — این بار تحت پادشاهی هیرودیس — و تأثیر آن بر رسولان که توسط جفاهای پولس ادامه یافت ولی من بعداً از این کار دست کشید.

* درس این هفته را مطالعه کنید تا برای روز سبت در ۲۰ مرداد — ١١ August آماده شوید.

یکشنبه ۱۴ مرداد

در لده و یافا

پطرس در حال بازدید از جوامع مسیحی در اطراف مناطق ساحلی یهودیه بود. هدف او احتمالا دادن آموزش های اصول اعتقادی به ایشان بود (اعمال رسولان باب ۲ آیه ۴۲)، اما خدا از او برای انجام معجزاتی درست همچون معجزات عیسی استفاده نمود.

اعمال رسولان باب ۹ آیات ۳۲ تا ۳۵ را بخوانید. چه شباهت هایی در معجزه عیسی در لوقا باب ۵ آیات ۱۷ تا ۲۶ و شفا یافتن اینیاس می بینید؟

با وجود کوتاه بودن حکایت، این معجزه ما را به یاد داستان معروف شفای فرد مفلوج کفرناحوم توسط عیسی میاندازد (لوقا باب ۵ آیات ۱۷ تا ۲۶). حتی جزئیات درباره تخت خواب نیز مشابه هستند. با این وجود مهم تر اینکه تأثیر درمان شدن اینیاس نه تنها در لده بلکه همچنین در دشت ساحلی شارون نیز دیده می شد. بسیاری از مردم پس از تأیید واقعیت معجزه برای خود، روی به خداوند آوردند.

اعمال رسولان باب ۹ آیات ۳۶ تا ۴۳ را بخوانید. داستان زنده شدن طبیتا را بررسی کنید. چه چیز خاصی در مورد او وجود داشت؟

طبیتا — واژه آرامی زبان برای «غزال»، در یونانی dorcas می باشد — او ایمانداری بود که به دلیل کارهای خیرخواهانه مسیحی، مورد تفقد و مهربانی همسایگانش بود. روایت از مرگ برخواستنش نیز مشابه معجزه ای انجام شده توسط عیسی، زنده کردن دختر یائروس از مرگ بود (لوقا باب ۸ آیات ۴۱، ۴۲ و ۴۹ تا ۵۶) که پطرس شاهد آن بود. او با پیروی از الگوی عیسی، از همه خواست که اتاق را ترک کنند (مرقس باب ۵ آیه ۴۰ را ببینید). سپس زانو زده و دعا کرد، که پس از آن زن مرده را صدا زد، «ای طبیتا، برخیز!» (اعمال رسولان باب ۹ آیه ۴۰).

رسولان معجزات بسیاری انجام دادند: با این وجود، در واقع این ها اعمال خدا بود که از طریق دستان رسولان انجام می شد (اعمال رسولان باب ۵ آیه ۱۲). شباهت ها با معجزات عیسی شاید برای یادآوری به کلیسا و همچنین امروز ما بود که آنچه بیشترین اهمیت را دارد، عامل انجام کار نمی باشد، بلکه معیار، تسلیم بودن وی در برابر خدا می باشد (یوحنا باب ۱۴ آیه ۱۲ را ببینید). هنگامی که ما کاملاً به خدا اجازه دهیم که برای هدف انجیل از ما استفاده کند، اتفاق های خیلی خوبی خواهد افتاد. پطرس نه تنها طبیتا را از مرگ زنده نمود، بلکه این معجزه منجر به ایمان آوردن بسیاری در یافا شد (اعمال رسولان باب ۹ آیه ۴۲).

برخی از مردم فکر می کنند که تنها اگر می توانستند یک معجزه واقعی، مانند آنچه در اینجا اتفاق افتاد را ببینند، آنوقت اعتقاد پیدا خواهند کرد. و اگر چه در زمان هایی معجزات به هدایت مردم به سوی ایمان کمک کردند، کتاب مقدس مملو از روایات کسانی است که شاهد معجزات بودند و با این وجود ایمان نیاوردند. پس ایمان ما باید بر پایه چه چیزی باشد؟

دوشنبه ۱۵ مرداد

در خانه کُرنلیوس

پطرس در یافا نزد دباغی شمعون نام ماند (اعمال رسولان باب ۹ آیه ۴۳). در همین حال، در قیصریه حدود چهل کیلومتری یافا، یک فرمانده نظامی به نام کرنلیوس زندگی می کرد. او و خانواده اش عبادت کنندگان مؤمن خدا بودند، اگر چه هنوز به طور رسمی به یهودیت نپیوسته بودند، یعنی کرنلیوس همچنان یک غیریهودی نامختون بود. در رویایی خدادادی، به او دستور داده شد پیام رسانانی را به یافا بفرستد و پطرس را برای بازدید دعوت کند (اعمال رسولان باب ۱۰ آیات ۱ تا ۸).

اعمال رسولان باب ۱۰ آیات ۹ تا ۱۶، ۲۸، ۳۴ و ۳۵ را بخوانید. پطرس چه چیزی تجربه نمود و چگونه آن را تفسیر نمود؟

مهم است که بدانیم رویای پطرس درباره غذا نبود، بلکه در مورد مردم بود. آری، حدود ظهر بود، پطرس گرسنه بود، و صدایی به او گفت که ذبح کند و تناول نماید؛ با این حال، خدا نه برای حذف تمایز میان حیوانات پاک و ناپاک، بلکه برای آموختن ویژگی فراگیر انجیل به پطرس، از این رؤیا استفاده نمود.

این رؤیا به صراحت برای شکستن مقاومت پطرس در برابر غیر یهودیان در نظر گرفته شده بود. نظر پطرس این بود که اگر او وارد خانه کرنلیوس می شد و با او هم نشینی می کرد، خود را بی حرمت کرده و برای عبادت در معبد یا آمدن در حضور خدا، ناشایسته می شد. یهودیان قرن اول اهل یهودیه و مناطق اطراف با غیر یهودیان نامختون معاشرت نمی کردند.

مشکل با الهیات شناسی معاصر بود که غیر یهودیان را از رفاه عمومی اسرائیل محروم کرده بود، با اینکه این نظریه به یک انحراف از نکته کلی وجود اسرائیل به عنوان یک ملت تبدیل شده بود که آن رساندن دانش خدای حقیقی به جهانیان بود.

از آنجایی که ختنه نشانه عهد ابراهیمی بود، غیر یهودیان نامختون متمایز می شدند و با ایشان با تحقیر رفتار میشد. آنها نمی توانستند هیچ سهمی در برکات عهد داشته باشند مگر اینکه ختنه شدن را می پذیرفتند و یهودی می شدند. اگر چه چنین مفهومی با دامنه جهانی مرگ عیسی ناسازگار بود، همچون ایمانداران اولیه که بمرور با گذشت زمان این قضیه را درک نمودند.

تیطس باب ۲ آیه ۱۱، غلاطیان باب ۳ آیات ۲۶ تا ۲۸ و افسسیان باب ۲ آیات ۱۱ تا ۱۹ را بخوانید. این آیات چه چیزی درباره جهانشمولی بودن پیام انجیل به ما می آموزند؟ آنها باید چه چیزی در مورد اینکه داشتن تعصب در برابر گروهی بر اساس قومیت برای مسیحیان اشتباه است، به ما بگویند؟

سه شنبه ۱۶ مرداد

عطای روحالقدس

اعمال رسولان باب ۱۰ آیات ۴۴ تا ۴۸ لحظه ای بحرانی در تاریخ کلیسای اولیه را نمایان می سازند. این اولین بار بود که انجیل توسط یکی از رسولان به غیر یهودیان نامختون موعظه می شد. رسولان و سایر ایمانداران یهودیه بر خلاف ایمانداران هلنیستی، آماده پذیرفتن غیر یهودیان در کلیسا نبودند. از آنجایی که عیسی، مسیح موعود اسرائیل بود، آنها فکر می کردند که انجیل باید تنها با یهودیان دور و نزدیک به اشتراک گذاشته شود. غیر یهودیان ابتدا باید یهودی می شدند و سپس در جامعه ایمانی پذیرفته می شدند. به عبارت دیگر، قبل از اینکه غیر یهودیان بتوانند مسیحی شوند، آنها ابتدا باید یهودی می شدند. این تفکری بود که باید در میان این ایمانداران یهودی اولیه تغییر میکرد.

عطای زبان ها که به کرنلیوس و خانواده اش داده شد به عنوان نشانه ای واضح و قابل مشاهده بود که چنین برداشتی اشتباه بود و اینکه خدا تفاوت قائل نمی شد و شرایط نجات برای یهودیان و غیر یهودیان از نظر او یکسان بودند.

اعمال رسولان باب ۱۱ آیات ۱ تا ۱۸ را بخوانید. کلیسای اورشلیم چگونه نسبت به تجربه پطرس در قیصریه عکس العمل نشان داد؟

تعصب یهودی در مورد غیر یهودیان که از زمان های مدید گذشته وجود داشت، ایمانداران را در اورشلیم به انتقاد از پطرس برای غذا خوردن با مردم نامختون سوق داد. به نظر می رسد که آنها بیش از آنچه که نگران نجات کرنلیوس و خانواده اش باشند، نگران وسواس های تشریفاتی یهودی بودند. آنها ممکن است بیم داشتند که اگر این شیوه های کلیسا شکسته شوند، نشانه ای از انکار ایمان اسرائیل خواهد بود؛ آنها لطف خدا را از دست می دادند و خود از سوی یهودیان هم مسلک خویش متقبل چنین اتهاماتی می شدند — که باعث مرگ استیفان شدند.

«زمان آن رسیده بود که مرحله کاملاً جدیدی از کار وارد کلیسای مسیح شود. دربی که بسیاری از ایمانداران یهودی تبار بر روی غیر یهودیان بسته بودند، اکنون باید گشوده می شد. و غیر یهودیانی که انجیل را پذیرفته بودند باید با شاگردان یهودی برابر در نظر گرفته می شدند، بدون ضرورت رعایت مراسم ختنه.» — الن جی. وایت، Ellen G. White, The Acts of the Apostles, p. 136

درست مانند پنطیکاست در اینجا نیز آنها به زبان هایی که قبلاً با آنها آشنایی نداشتند صحبت کردند، به جای آنکه به زبان های آسمانی یا افسانه ای صحبت کنند. تنها هدف متفاوت بود: در حالی که هدف این عطا برای رسولان مأموریت جهانی کلیسا بود، برای کرنلیوس به عنوان تأییدی بود که فیض خدا حتی در میان غیر یهودیان نیز وجود داشت.

چهارشنبه ۱٧ مرداد

کلیسای انطاکیه

لوقا که با ایمان آوردن کرنلیوس انگیزه یافته بود، بطور خلاصه روایتش از مأموریت پطرس را برای نشان دادن پیشرفت اولیه انجیل در میان غیر یهودیان، قطع می کند.

اعمال رسولان باب ۱۱ آیات ۱۹ تا ۲۶ را بخوانید. هنگامی که تعدادی از پناهندگان اورشلیمی به انطاکیه آمدند، چه اتفاقی افتاد؟

این بخش از باب ۱۱ اعمال رسولان به جفاکاری پولس در باب ۸ اشاره دارد. بنابراین، در حالی که تحولات قبلی در یهودیه و جاهای دیگر در حال وقوع بود، برخی از ایمانداران هلنیستی که مجبور به ترک اورشلیم شده بودند، انجیل را فراتر از مرزهای یهودیه انتشار می دادند.

لوقا توجهی ویژه به شهر بزرگ انطاکیه در سوریه دارد، جایی که پناهندگان شروع به بشارت دادن به سایر یهودیان و هلنیستی ها کردند و بسیاری از آنها ایمان می آوردند. ماموریت عیسی در اعمال رسولان باب ۱ آیه ۸ سپس از طریق تلاش های این مسیحیان هلنیستی یهودی درک می شد. آنها کسانی بودند که به بنیان گذاران واقعی کاربشارت برای غیر یهودیان تبدیل شدند.

به دلیل موفقیت کلیسای انطاکیه، رسولان در اورشلیم تصمیم گرفتند برنابا را برای بررسی وضعیت اعزام نمایند. برنابا که متوجه فرصت های بزرگ برای پیشرفت انجیل شد، فردی را به دنبال پولس در طرسوس فرستاد زیرا احساس میکرد که می تواند مددکاری حیاتی باشد.

حق با برنابا بود. در طول سال که او و پولس با هم کار کردند، جمعیت زیادی اکثراً غیر یهودی توانستند انجیل را بشنوند. شور و اشتیاقی که آنها در صحبت کردن درباره عیسی مسیح داشتند، باعث شد ایمانداران در آنجا برای اولین بار به عنوان «مسیحیان» شناخته شوند (اعمال رسولان باب ۱۱ آیه ۲۶). اینکه آنها «مسیحی» نامیده شدند نشان می دهد که این واژه توسط کسانی خارج از کلیسا، احتمالاً به عنوان نوعی تمسخر ابداع شد، در حالی که ایمانداران ترجیح می دادند از خود به عنوان «برادران» (اعمال رسولان باب ۱ آیه ۱۶)، «شاگردان» (اعمال رسولان باب ۶ آیه ۱) و یا حتی «مقدسین» (اعمال رسولان باب ۹ آیه ۱۳) یاد کنند. در زمانی که رساله اعمال رسولان نوشته شد، «مسیحی» به یک اسم رایج تبدیل شده بود (اعمال رسولان باب ۲۶ آیه ۲۸) و به نظر می رسید لوقا با آن موافق است. «مسیحی» به معنی پیرو یا طرفدار مسیح می باشد.

«مسیحی» نامیده شدن برای شما چه معنایی دارد؟ چه چیزی در مورد زندگی شما واقعاً مسیحی است؟ یعنی، در زمینه چیزهایی که واقعاً اهمیت دارند چگونه متفاوت از غیر مسیحیان زندگی میکنید؟

پنجشنبه ۱٨ مرداد

جفاکاری هیرودیس

با بازگشتن به یهودیه، ما اکنون با روایت اعدام یعقوب، برادر یوحنا و پسر زبدی توسط پادشاه هیرودیس روبرو هستیم (مرقس باب ۱ آیه ۱۹). او همچنین می خواست همین کار را با پطرس انجام دهد.

اعمال رسولان باب ۱۲ آیات ۱ تا ۴ را بخوانید. این چه چیزی درباره چالش هایی که کلیسای اولیه با آنها روبرو بود، به ما می آموزد؟

پادشاه هیرودیس اشاره شده در اینجا اغریپاس اول، نوه هیرودیس بزرگ است (متی باب ۲ آیه ۱)؛ او از سال ۴۰ تا ۴۴ پس از میلاد مسیح بر یهودیه حکومت می کرد. او در نتیجه نشان دادن تقوا و پاکدامنی، در میان یهودیان بویژه فریسیان محبوبیت کسب نمود. تلاش او در حمله به برخی از رسولان برای بدست آوردن التفات یهودیان، کاملاً با آنچه ما درباره او از سایر منابع می دانیم، همخوانی دارد.

از آنجایی که اعدام یعقوب در تحقق یافتن دستور کار اغریپاس مؤثر بود، او برنامه ریزی کرد که پطرس را نیز اعدام کند. پطرس دستگیر شد و به چهار جوخه هر کدام متشکل از چهار سرباز تحویل داده شد تا هر جوخه به مدت چهار ساعت از شب، او را نگهبانی دهند. پطرس در هر زمان چهار سرباز همراه خود داشت: او به دو سرباز، در طرفینش زنجیر بود و دو نفر از ورودی محافظت می کردند. چنین احتیاط شدیدی قطعاً برای جلوگیری از آنچه قبلاً برای پطرس (و یوحنا) اتفاق افتاده بود، در نظر گرفته شده بود (اعمال رسولان باب ۵ آیات ۱۷ تا ۲۰).

اعمال رسولان باب ۱۲ آیات ۵ تا ۱۸ را بخوانید. در پاسخ به دعای برادران چه اتفاقی افتاد؟

شب قبل از روزی که اغریپاس قصد محاکمه و اعدام پطرس را داشت، پطرس بار دیگر به گونه ای معجزه آسا توسط فرشته ای آزاد شد.

سپس ما داستان مرگ اغریپاس در قیصریه را می بینیم (اعمال رسولان باب ۱۲ آیات ۲۰ تا ۲۳). تلاش هایی برای یافتن علت مرگ او انجام شد (التهاب پرده شکم، زخم معده، حتی سم)؛ با این وجود، لوقا به وضوح می گوید که پادشاه به دلیل داوری الهی مرد.

یعقوب کشته شده است، پطرس آزاد شده است و هیرودیس با داوری الهی روبرو می شود. در برخی موارد ما عدالت را می بینیم؛ در موارد دیگر، به این شکل نمایان نمی شود. این باید چه چیزی درباره اینکه ما تمام پاسخ ها به پرسش هایمان را نداریم و اینکه چرا باید در رابطه با آنچه که درک نمی کنیم، با ایمان زندگی کنیم، به ما بیاموزد؟

جمعه ۱۹ مرداد

تفکری فراتر: «در دهمین باب اعمال رسولان ما همچنان نمونه دیگری از عمل فرشتگان آسمانی را داریم که به ایمان آوردن کررنلیوس و همراهانش منجر می شود. بیایید این باب ها [۸ تا ۱۰] را بخوانیم و توجه ویژه ای به آنها داشته باشیم. ما در آنها می بینیم که آسمان به مسیحیانی نزدیک تر است که در کار نجات افراد مشارکت دارند، بیش از آنچه دیگران میپندارند. ما باید از طریق ایشان همچنین درس مربوط به توجه خدا به همه انسان ها را بیاموزیم و اینکه همه باید هم نوعان خود را به عنوان یکی از عاملان خداوند برای تحقق کارش بر روی زمین در نظر بگیریم. » — الن جی. وایت، Ellen G. White Comments, The SDA Bible Commentary, vol. 6, p. 1059

«هنگامی که کلیسا دعا می کند، هدف خدا پیش خواهد رفت و دشمنانش نابود خواهند شد حتی اگر این باعث جلوگیری از رنج کشیدن و شهید دادن کلیسا نشود؛ باور لوقا در پیروزی انجیل کاملا واقع بینانه است و تصدیق میکند که اگر چه کلام خدا به زنجیر کشیده نشده است، خدمتگزاران آن ممکن است متحمل رنج و حدّت بشوند.» — آی. هوارد مارشال، I. Howard Marshall, The Acts of the Apostles (Grand Rapids: Eerdmans, 1980), pp. 206, 207

سوالاتی برای بحث

۱. کرنلیوس به عنوان «مردی مومن که به همراه تمام خانواده اش از خدا می ترسید، توصیف شده است؛ او سخاوتمندانه به مردم صدقه می داد و دائماً نزد خدا دعا می کرد» (اعمال رسولان باب ۱۰ آیه ۲). بدیهی است که روح خدا پیش از این بسیار قبل از اینکه با پطرس ملاقات کند، در او کار می کرد. آیا ممکن است این طور باشد که زندگی عبادی او فرصتی برای خدا بود تا پیام انجیل را به او برساند؟ این داستان چه درسی به ما می آموزد؟

۲. در کلاس، بار دیگر به پرسش پایانی روز دوشنبه بپردازید و این سؤال را از خود بپرسید: زمینه فرهنگی، اجتماعی و سیاسی که در آن زندگی می کنید چیست که این نوع تنش قومی که مسیحیان نباید داشته باشند را بوجود می آورد؟ به عبارت دیگر، در هنگام نیاز، همه ما مسیحیان چگونه می توانیم فراتر از فرهنگ و ریشه هایمان برویم؟

۳. تلاش های پولس در جفا رساندن با وجود آسیبی که داشتند، به تأثیری خوب تبدیل شدند: پناهندگانی که به انطاکیه آمدند، شروع به موعظه برای یهودیان و هلنیستی ها نمودند. در کلاس، تجربه ای شخصی از رنج و دردی را که خدا به برکت تبدیل نموده است، بیان کنید.

۴. یعقوب یکی از نزدیک ترین شاگردان عیسی بود (مرقس باب ۵ آیه ۳۷، باب ۹ آیه ۲، باب ۱۴ آیه ۳۳)؛ با این حال، او اولین نفر در بین دوازده شاگرد بود که رنج شهادت را کشید. از افراد وفاداری که ناعادلانه رنج کشیدند، چه نمونه های دیگری را در کتاب مقدس می یابیم؟ ما از این حکایت ها باید چه درس هایی درباره مسئله کلی رنج کشیدن بیاموزیم؟

درس هفتم ۲۰ تا ۲۶ مرداد ماه

نخستین سفر بشارتی پولس

بعد از ظهر روز سبت

مطالعه این هفته: اعمال رسولان باب ۱۳؛ دوم قرنتیان باب ۴ آیات ۷ تا ۱۰؛ رومیان باب ۱۰ آیات ۱ تا ۴؛ رومیان باب ۳ آیه ۱۹؛ اعمال رسولان باب ۱۴ آیات ۱ تا ۲۶؛ رومیان باب های ۹ تا ۱۱.

آیه حفظی: «پس ای برادران عزیز، شما را معلوم باد که به وساطت او به شما از آمرزش گناهان اعلام میشود. و به وسیله او هر که ایمان آورد، عادل شمرده میشود، از هر چیزی که به شریعت موسی نتوانستید عادل شمرده شوید» (اعمال رسولان باب ۱۳ آیات ۳۸ و ۳۹).

مسلماً، انجیل باید مانند یهودیان به غیر یهودیان نیز می رسید. این پیامی بود که به آرامی اما مطمئناً، مسیحیان یهودی تبار شروع به درک آن می کردند.

اولین گزارش مربوط به پیوستن غیر یهودیان به عقیده مسیحی در مقیاس بزرگ مربوط به انطاکیه می شود. به عبارت دیگر، در انطاکیه بود که نخستین کلیسای غیر یهودی تباران تاسیس شد با اینکه ایمانداران یهودی تبار نیز در آن حضور پیدا می کردند (غلاطیان باب ۲ آیات ۱۱ تا ۱۳). به دلیل شور مذهبی بنیان گذاران و انگیزه های جدید ارائه شده توسط ورود برنابا و پولس، کلیسا در آنجا به سرعت رشد نمود و به نخستین مرکز مهم مسیحی خارج از یهودیه تبدیل شد. در واقع، از برخی جهات از کلیسای اورشلیم پیش افتاد.

با وجود استقرار رسولان همچنان در اورشلیم، انطاکیه زادگاه ماموریت های بشارتی مسیحی شد. از آنجا و با حمایت اولیه ایمانداران محلی بود که پولس به سه سفر رسالتی خود رفت. به دلیل تعهد آنها بود که مسیحیت تبدیل به آنچه عیسی در نظر داشت، شد: دین جهانی ، که در آن انجیل به «همه ملت ها، قوم ها، زبان ها و مردم» منتشر می شد (مکاشفه یوحنا باب ۱۴ آیه ۶).

* درس این هفته را مطالعه کنید تا برای روز سبت در ۲٧ مرداد — ١٨ August آماده شوید.

یکشنبه ۲۱ مرداد

سلامیس و پافُس

لوقا در اعمال رسولان باب ۱۳، صحنه را به منظور معرفی اولین سفر بشارتی پولس که دو باب کامل را دربر میگیرد، تغییر می دهد (اعمال رسولان باب های ۱۳ و ۱۴). از اینجا تا پایان کتاب، تمرکز بر پولس و مأموریتهایش برای غیر یهودیان می باشد.

این اولین تلاش و مجاهدت بشارتی در اعمال رسولان است که با قصد و دقت توسط یک کلیسا طراحی شد؛ با این وجود لوقا در برجسته کردن اینکه چنین تلاشی از خدا سرچشمه می گیرد و ابتکار ایمانداران نمی باشد، مراقب است. با این وجود نکته این است که خدا تنها وقتی می تواند عمل کند که ما با میل و علاقه خود را در موقعیتی قرار دهیم که او بتواند از ما استفاده کند.

اعمال رسولان باب ۱۳ آیات ۱ تا ۱۲ را بخوانید. لوقا می خواهد بر چه نکاتی در مورد فعالیت های برنابا و پولس در قبرس تأکید کند؟

یک دوره دعا و روزه قبل از خروج بشارت دهندگان صورت پذیرفت؛ در این زمینه، دست گذاری عمل تقدیس یا تمجید فیض خدا برای کار در دست بود (اعمال رسولان باب ۱۴ آیه ۲۶).

جزیره قبرس در گوشه شمال شرقی دریای مدیترانه نزدیک به انطاکیه قرار دارد. نه تنها به این دلیل که برنابا اهل قبرس بود بلکه از آنجایی که انجیل پیش از این به این جزیره رسیده بود، مکانی طبیعی برای شروع بود. با این حال، قطعاً کارهای زیادی برای انجام وجود داشت.

یکبار در قبرس، برنابا و پولس — و مرقس پسر عموی برنابا (اعمال رسولان باب ۱۵ آیه ۳۹، کولسیان باب ۴ آیه ۱۰) که با آنها بود — در کنیسه های سلامیس موعظه کردند. این عمل همیشگی پولس بود: ابتدا موعظه در کنیسه ها پیش از روی آوردن به غیر یهودیان. از آنجایی که عیسی، مسیح موعود اسرائیل بود، طبیعی بود که ابتدا انجیل با یهودیان به اشتراک گذاشته شود.

پس از سلامیس، آنها به سمت غرب رفتند و (می توانیم فرض کنیم) در مسیر موعظه می کردند تا به پایتخت پافس رسیدند. روایت سپس حول محور دو فرد می چرخد: یک جادوگر یهودی به نام باریشوع که همچنین با نام علیما نیز معروف بود و سرجیوس پولس، فرماندار محلی رومی. روایت مثال خوبی از اینکه چگونه انجیل با پاسخ هایی متضاد مواجه می شد، ارائه می دهد: از یک طرف، مخالفت آشکار؛ از سوی دیگر، پذیرش وفادارانه حتی توسط با اعتبار ترین غیر یهودیان. زبان اعمال رسولان باب ۱۳ آیه ۱۲ به وضوح این تبدیل را نشان می دهد.

فکر کنید که در این مورد این یک یهودی بود که در برابر حقیقت مقاومت نمود در حالی که یک غیر یهودی آن را پذیرفت. این چگونه ممکن است به ما در درک اینکه چرا گاهی اوقات بشارت دادن با «حقیقت حاضر» به برخی از فرقه های دیگر مسیحی از کسانی که اصلاً ایمان ندارند، دشوارتر می باشد، کمک کند؟

دوشنبه ۲۲ مرداد

پیسیدیه انطاکیه: بخش اول

پولس و همراهانش از قبرس با قایق به پرجه در پمفیلیه واقع در ساحل جنوبی ترکیه امروزی رفتند. پیش از آنکه به پیسیدیه انطاکیه نقل مکان کنند، لوقا دو تغییر قابل توجه را بیان می کند: پولس شخصیتی هدایتگر می شود (تا اینجا، به برنابا همیشه در اول اشاره می شد) و لوقا استفاده از نام یهودی (شائول) را متوقف می کند و او را به عنوان «پولس» خطاب می کند (اعمال رسولان باب ۱۳ آیه ۹). این احتمالا بدین دلیل است که از این زمان به بعد پولس بیشتر خود را در محیط یونانی رومی خواهد یافت.

اعمال رسولان باب ۱۳ آیه ۱۳ به بازگشتن یوحنای مرقس به اورشلیم اشاره می کند. در آیات ما هیچ اشاره ای به دلیل رفتن مرقس نمی بینیم. الن جی. وایت نوشت که «مرقس که به دلیل مشکلات پیش رویشان با ترس و دلسردی مواجه شد، وحشت کرد و تمام شجاعت خود را از دست داد، از ادامه دادن سر باز زد و به اورشلیم بازگشت» —

The Acts of the Apostles, p. 170. خدا هرگز وعده نداد که این آسان خواهد بود. در مقابل، پولس از همان ابتدا می دانست که خدماتش برای عیسی شامل رنج کشیدن های بسیار خواهد بود (اعمال رسولان باب ۹ آیه ۱۶)، اما یاد گرفت که به طور کامل بر قدرت خدا تکیه کند و راز قدرتش را از آن بگیرد (دوم قرنتیان باب ۴ آیات ۷ تا ۱۰).

اعمال رسولان باب ۱۳ آیه ۳۸ را بخوانید. اساس پیام پولس در کنیسه انطاکیه چه بود؟

اعمال رسولان باب ۱۳ آیات ۱۶ تا ۴۱ شامل نخستین موعظه های پولس می باشد که در عهد جدید ثبت شده. البته این اولین موعظه پطرس نبود و شکی نیست که تنها نشان دهنده خلاصه ای از آنچه گفت، می باشد.

این موعظه به سه بخش اصلی تقسیم شده است. با باورهای مشترک درباره انتخاب شدن اسرائیل توسط خدا و پادشاهی داود آغاز می شود (اعمال رسولان باب ۱۳ آیات ۱۷ تا ۲۳)؛ این بخش در نظر دارد که نقطه تماسی با مخاطبان یهودی او برقرار سازد. سپس، عیسی را به عنوان تحقق وعده های خدا از کسی از نسل داود که توانست نجات را برای اسرائیل به همراه آورد، ارائه می دهد (اعمال رسولان باب ۱۳ آیات ۲۴ تا ۳۷). بخش پایانی، یک هشدار در برابر انکار نجات ارائه شده از طریق عیسی می باشد (اعمال رسولان باب ۱۳ آیات ۳۸ تا ۴۱).

اوج این خطبه آیات ۳۸ و ۳۹ می باشند که هسته پیام پولس در مورد عدالت را در بر دارند. بخشش و عدالت تنها از طریق عیسی در دسترس هستند و نه از طریق احکام موسی. این آیات نمی گویند که شریعت منسوخ شده است. تنها ناتوانی آن در انجام دادن آنچه یهودیان انتظار داشتند، یعنی عدالت را برجسته می سازد (رومیان باب ۱۰ آیات ۱ تا ۴). چنین امتیازی تنها به عیسی مسیح تعلق دارد (غلاطیان باب ۲ آیه ۱۶).

اینکه نجات تنها از طریق عیسی میسر می باشد، به چه معناست؟ شما چگونه با ضرورت نگه داشتن احکام اخلاقی خدا کنار می آیید، با این واقعیت که شریعت قادر به تبرئه نمودن نمی باشد؟

سه شنبه ۲۳ مرداد

پیسیدیه انطاکیه: بخش دوم

اعمال رسولان باب ۱۳ آیات ۳۸ و ۳۹، مسئله ناتوانی شریعت در تبرئه نمودن، یک مفهوم اصول اعتقادی مهم را ارائه میدهند. شریعت با وجود ویژگی الزام آور فرامین اخلاقی آن، قادر به تبرئه نمودن نمی باشد، زیرا اطاعت عالی در کسانی که آن را نگه می دارند، بوجود نمی آورند (اعمال رسولان باب ۱۵ آیه ۱۰، رومیان باب ۸ آیه ۳). حتی اگر شریعت می توانست اطاعت عالی در ما بوجود آورد، آن اطاعت عالی نمی تواند کفاره گناهان گذشته ما را بدهد (رومیان باب ۳ آیه ۱۹؛ غلاطیان باب ۳ آیات ۱۰ و ۱۱). به این دلیل است که تبرئه شدن حتی تا حدی هم قابل دستیابی نمی باشد. ما تنها می توانیم آن را با ایمان به قربانی شدن کفاره ای عیسی دریافت کنیم (رومیان باب ۳ آیه ۲۸؛ غلاطیان باب ۲ آیه ۱۶)، موهبتی که ما استحقاق آن را نداریم. اطاعت هر چقدر هم که ممکن است در زندگی مسیحی مهم باشد، نمی تواند برای ما نجات بدست آورد.

اعمال رسولان باب ۱۳ آیات ۴۲ تا ۴۹ را بخوانید. واکنش کنیسه از برابر پیام پولس چه بود؟

باوجود کلام تندی که پولس در خاتمه پیام خود داشت، واکنش اکثر افراد در کنیسه بسیار مطلوب بود. با این وجود، در سبت بعدی، همه چیز به شدت تغییر نمود. بسیار محتمل است که «یهودیانی» که پیام انجیل را انکار می کردند، رهبران کنیسه بودند که نشان دهنده یهودیت رسمی بودند. لوقا برخورد بی رحمانه آنها در برابر پولس را به حسادت نسبت می دهد.

در دنیای کهن، چندین جنبه یهودیت، مانند توحید، شیوه زندگی و حتی روز سبت، جذابیتی قوی میان غیریهودیان بوجود آوردند و بسیاری از آنها با عنوان نو ایمان به یهودیت پیوستند. با این حال، مختون شدن مانعی جدی بود، زیرا عملی وحشیانه و نفرت انگیز در نظر گرفته می شد. در نتیجه بسیاری از غیریهودیان برای عبادت خدا بدون اینکه رسماً به یهودیت بپیوندند، به کنیسه می رفتند. آنها به «خداترسان» معروف بودند و ممکن است این خداترسان به همراه نو ایمانان کنیسه انطاکیه (اعمال رسولان باب ۱۳ آیات ۱۶ و ۴۳) بودند که به انتشار خبر در مورد پیام پولس در میان مردم به طور کلی کمک کردند و تعدادشان زیاد شد. احتمال تجربه نجات بدون اینکه ابتدا به یهودیت بپیوندند، بدون شک برای بسیاری بویژه جذاب بود.

این ممکن است به توضیح حسادت رهبران یهودی کمک کند. در بسیاری موارد، آنها با انکار انجیل، نه تنها خود را از نجات خدا محروم می کردند، بلکه پولس و برناباس را رهایی می دادند که توجه کاملشان را به غیریهودیان اختصاص دهند که خدا را برای دخیل نمودن آنها در نقشه نجات، حمد و سپاس می گفتند.

چهارشنبه ۲۴ مرداد

قونیه

مقامات محلی تحت تحریک رهبران یهودی در انطاکیه، گروهی از مردم را بر ضد پولس و برنابا برانگیختند و آنها را از شهر فراری دادند (اعمال رسولان باب ۱۳ آیه ۵۰). با این وجود، حواریون با شادی و روح القدس پر شده بودند (اعمال رسولان باب ۱۳ آیه ۵۲). مبلغان سپس به شهر قونیه رسیدند.

اعمال رسولان باب ۱۴ آیات ۱ تا ۷. نتیجه فعالیت های پولس و برنابا در قونیه چه بود؟

در قونیه، پولس و برنابا به فعالیت هایشان در ابتدا یهودیان را قبل از غیر یهودیان مخاطب خود قرار دادند. موعظه پولس در انطاکیه (اعمال رسولان ۱۳ آیات ۱۶ تا ۴۱)، دلیل اصلی اولویت داشتن یهودیان در مأموریت آنها را ارائه می دهد: انتخاب اسرائیل با تمام آنچه در بر داشت (رومیان باب ۳ آیه ۲، باب ۹ آیات ۴ و ۵)، و تحقق وعده خدا از آمدن نجات دهنده ای از نسب داود. با وجود این واقعیت که بسیاری از یهودیان انجیل را انکار می کردند، پولس هرگز توجه اساسی به تغییر کیش یهودیان را از دست نداد.

در رومیان باب های ۹ تا ۱۱، پولس به وضوح بیان می کند که «از نسل یعقوب بودن دلیل نمی شود که همه، اسرائیلی حقیقی باشند» (رومیان با ۹ آیه ۶) و اینکه این تنها بدلیل رحمت خداست که بطور کلی برخی از یهودیان ایمان دارند. خدا قوم خود را طرد نکرد، اما «در حال حاضر تعداد کمی که خدا بر اثر فیض خود برگزیده است، وجود دارد» (رومیان باب ۱۱ آیه ۵). پولس به موعظه انجیل به غیر یهودیان ادامه داد، اگر چه بر این باور بود که روزی، یهودیان بیشتری به عیسی ایمان خواهند آورد.

«استدلال پولس در باب های ۹ تا ۱۱ رومیان، توضیح بیشتری ارائه می دهد از بشارت راهبردی که او در روایت اعمال رسولان دنبال می کند و همه نسل های مسیحی را با اهمیت الهی شهادت دادن به ناباوران یهودی روبرو می سازد.» — دیوید جی. پترسون،

David G. Peterson, The Acts of the Apostles (Grand Rapids: Eerdmans, 2009), p. 401

شرایط آنچنان با انطاکیه متفاوت نبود. اولین واکنش یهودیان و غیر یهودیان به انجیل پولس به شدت مثبت بود، اما باز هم ناباوران یهودی، احتمالاً رهبران محلی جامعه یهودی، جلوی غیر یهودیان را گرفتند و ذهن های خود را علیه مبلغان پر کردند، که باعث ایجاد تفرقه میان مردم شد. همچنانکه مخالفان نقشه حمله به پولس و برنابا و بدنام کردن آنها را می کشیدند، دو مُبلّغ مسیحی تصمیم گرفتند شهر را ترک کنند و به شهر بعدی بروند.

مردم یهودی بیش از شنیدن انجیل بطور صرف، نیاز داشتند آن را در زندگی کسانی که نام عیسی را اظهار می کردند، ببینند. اگر شما آشنایان یهودی دارید، چه نوع شهادتی به ایشان ارائه میدهید؟

پنجشنبه ۲۵ مرداد

لستره و دربه

مکان بعدی که پولس و برنابا از آن بازدید نمودند، لستره، یک روستای گمنام در تقریباً ۲۹ کیلومتری جنوب غربی قونیه بود. اگر چه آنها در آنجا زمانی را گذراندند (اعمال رسولان باب ۱۴ آیات ۶ و ۷ و ۱۵)، لوقا تنها یک روایت و تحولات آن را بیان می کند: شفا یافتن مرد لنگ، احتمالاً یک گدا که از زمان تولد از آن بیماری رنج می برد.

اعمال رسولان باب ۱۴ آیات ۵ تا ۱۹ را بخوانید. واکنش آنها نسبت به پولس، چه چیزی درباره عمق غرق شدن این مردم در جهل را نمایان می سازد؟

جمعیت چنان تحت تأثیر معجزه قرار گرفته بود که پولس و برنابا را به جای خدا گرفتند — برنابا برای زئوس، خدای عالی مرتبه زیارتگاه یونانی و پولس برای هرمس، همراه و سخنگوی زئوس. در واقع، مردم می خواستند برای آنها قربانی ارائه کنند.

اُ وید (Ovid)، شاعر لاتین در گذشته افسانه ای از این دو رب النوع بیان کرده است که به انسان تبدیل شده و از شهری در همان منطقه بازدید کردند («تپه های فریگیا») و به دنبال جایی برای استراحت بودند. بر اساس این افسانه، یک زوج سالخورده فروتن آنها را با مهربانی و مهمان نوازی میزبانی نمودند؛ سایر مردم بی تفاوت بودند. این زوج بدلیل مهربانی و مهمان نوازیشان نسبت به بازدید کنندگان ناشناس، خانه خود را به یک معبد و خود را به کاهن تبدیل نمودند، در حالی که بقیه شهر کاملاً ویران شد (Metamorphoses 611—724).

با وجود متداول بودن چنین روایتی در منطقه، واکنش مردم به معجزه پولس جای تعجب ندارد. این روایت همچنین به توضیح اینکه چرا جمعیت فرض نمودند که مبلغان، آن دو رب النوع بودند و نه برای مثال اسقلبیوس، خدای شفا، کمک می کند. با این وجود پولس و برنابا توانستند آنها را از پرستش نادرست خود متوقف کنند. در پایان، برخی از مخالفان از انطاکیه و قونیه وضعیت را بطور کامل تغییر دادند و پولس سنگسار شد و مرده تصور شد.

اعمال رسولان باب ۱۴ آیات ۲۰ تا ۲۶ را بخوانید. پولس و برنابا در کجا سفر خود را به پایان رساندند؟ و آنها در مسیر بازگشت چه کاری انجام دادند؟

پولس گفت: «برای داخل شدن به پادشاهی خدا ما باید از راه های بسیار سختی بگذریم» (اعمال رسولان باب ۱۴ آیه ۲۲). معنای این چیست؟ شما احتمالاً چگونه آنچه او در اینجا می گوید را تجربه کرده اید؟ مهم تر از همه اینکه، چگونه می توانید از هر گونه «سختی» که با آن روبرو هستید، بیاموزید که در ایمان رشد کنید؟

جمعه ۲۶ مرداد

تفکری فراتر: «مسیح در طول زندگی اش بر روی زمین، بدنبال هدایت یهودیان به خارج از انحصار طلبی شان بود. ایمان آوردن یوزباش و زن ، نمونه هایی از کار مستقیم او خارج از دانش مردم اسرائیل بودند. اکنون زمان کار فعال و مستمر میان غیر یهودیان رسیده بود که همه اجتماع های آنها با کمال میل انجیل را دریافت کردند و خدا را برای نور ایمانی هوشمند جلال دادند. بی ایمانی و کینه توزی یهودیان باعث نشد که هدف خدا انجام نشود؛ زیرا که اسرائیلی جدید به درخت زیتون قدیمی پیوند خورد. کنیسه ها بر روی رسولان بسته بودند؛ اما خانه های خصوصی برای استفاده ایشان باز بود و ساختمان های عمومی غیر یهودیان نیز برای موعظه کلام خدا مورد استفاده قرار می گرفت.» — الن جی. وایت،

Ellen G. White, Sketches From the Life of Paul, p. 51

«پولس و برنابا در تمام تلاش های تبلیغی خود بدنبال پیروی از الگوی مسیح در تمایل برای فداکاری و قربانی شدن و کار مشتاقانه برای انسان ها بودند. آنها کاملاً هوشیار، با غیرت و خستگی ناپذیر بدنبال راحتی شخصی و یا سهولت نبودند بلکه با دعای مشتاقانه و فعالیت پایان ناپذیر بذر حقیقت را کاشتند. و با کاشتن این بذر، رسولان مراقب بودند به تمام کسانی که جای ایشان را در تلاش برای انجیل می گرفتند، آموزش های عملی که بسیار گرانبها بود، بدهند. این روحیه با حرارت و ترس خدایی، بر ذهن شاگردان جدید تأثیری ماندگار در مورد اهمیت پیام انجیل به جا گذاشت.» — الن جی. وایت، Ellen G. White, The Acts of the Apostles, p. 186

سوالاتی برای بحث

۱. در مورد روایت فرار مرقس زمانی که شرایط دشوار شد، بیشتر تفکر کنید. پولس و برنابا بعدها مشاجره ای بر سر مرقس داشتند زمانی که برنابا می خواست بار دیگر از او استفاده کند اما پولس مایل نبود (اعمال رسولان باب ۱۵ آیه ۳۷ را ببینید). با این وجود سال ها بعد، پولس چنین نوشت: «مرقس را بردار و با خود بیاور، چون برای کارم مفید است» (دوم تیموتائوس باب ۴ آیه ۱۱). در اینجا چه درس هایی برای ما در مورد کسانی که در شرایط خاص، نسبت به فراخوانده شدنشان بیایمان می شوند، وجود دارد؟

۲. پاسخ پولس و برنابا به مردم اهل لستره زمانی که آنها را با خدایان اشتباه گرفتند، بررسی کنید (اعمال رسولان باب ۱۴ آیات ۱۴ تا ۱۸). زمانی که ما وسوسه می شویم برای آنچه خدا انجام داده است اعتبار یابیم، چگونه می توانیم واکنش نشان دهیم؟

۳. اعمال رسولان باب ۱۴ آیات ۲۱ تا ۲۳ را بخوانید. بر اساس نمونه پولس و برنابا، ما به صورت فردی و به عنوان یک کلیسا برای تقویت نمودن و یا پرورش ایمان نوکیشان چه کاری می توانیم انجام دهیم؟

۴. چگونه می توانیم اطمینان یابیم که اجازه ندهیم رسوم ساخته دست انسان و یا حتی باورهایی که برای مدت های طولانی داشتیم، در مسیر پیشرفت حقیقت قرار نگیرند، مانند آنچه رهبران دینی مخالف پولس انجام دادند؟

درس هشتم ۲٧ مرداد تا ۲ شهریور ماه

شورای اورشلیم

بعد از ظهر روز سبت

مطالعه این هفته: اعمال رسولان باب ۱۵؛ غلاطیان باب ۲ آیات ۱۱ تا ۱۳؛ خروج باب ۱۲ آیات ۴۳ تا ۴۹؛ رومیان باب ۳ آیه ۳۰؛ لاویان باب ۱۸ آیه ۳۰؛ مکاشفه یوحنا باب ۲ آیات ۱۴ و ۲۰.

آیه حفظی: «بلکه اعتقاد داریم که محض فیض خداوند عیسی مسیح نجات خواهیم یافت، همچنان که ایشان نیز» (اعمال رسولان باب ۱۵ آیه ۱۱).

با گذشت بیش از دو سال، پولس و برنابا به انطاکیه سوریه بازگشتند. به این دلیل که کل کلیسای آنجا در فرستادن آنها به عنوان مبلّغ نقش داشت، طبیعی بود که آنها به کلیسا گزارش دهند. با این وجود، تأکید گزارش بر آنچه آنها انجام داده بودند نبود بلکه بر آنچه خدا از طریق ایشان انجام داده بود، اشاره داشت.

البته هدف گزارش، موفقیت مأموریت در میان غیر یهودیان بود، اگر چه بسیاری از یهودیان نیز ایمان آوردند. با این وجود، از زمان حادثه کرنلیوس، ایمان آوردن غیر یهودیان نامختون به یک موضوع مورد بحث تبدیل شده بود (اعمال رسولان باب ۱۱ آیات ۱ تا ۱۸)، اما اکنون که گروهی زیادی از آنها به عضویت کلیسا پذیرفته می شدند، شرایط بویژه پیچیده تر می شد. بسیاری از ایمانداران در اورشلیم خوشحال نبودند. برای ایشان، غیر یهودیان باید ابتدا مختون میشدند، یعنی به نو ایمانانی یهودی تبدیل می شدند تا بتوانند جزیی از قوم خدا بشوند و با آنها هم نشینی و اخوت داشته باشند.

اعمال رسولان باب ۱۵ بطور کامل در مورد رسیدن مشکل غیر یهودیان به سطحی بحرانی و کار کلیسا برای پیدا کردن یک راه حل می باشد. شورای اورشلیم نقطه عطفی در تاریخ کلیسای وابسته به رسولان در رابطه با مأموریت جهانی آن بود.

* درس این هفته را مطالعه کنید تا برای روز سبت در ۳ شهریور - ٢٥ August آماده شوید.

یکشنبه ۲٨ شهریور

نکته ای در باره موضوع مورد بحث

از همان ابتدا، کلیسای انطاکیه شامل یهودیان (هلنیستی) و غیر یهودیان نامختون (اعمال رسولان باب ۱۱ آیات ۱۹ تا ۲۱، غلاطیان باب ۲ آیات ۱۱ تا ۱۳) بود که ظاهراً در مشارکتی مسالمت آمیز با یکدیگر زندگی می کردند. با این وجود این مشارکت با ورود گروهی از ایمانداران از اورشلیم از هم پاشید.

اعمال رسولان باب ۱۵ آیات ۱ تا ۵ را بخوانید. کلیسا با چه مشکلی روبرو بود؟

آن دسته از اهالی یهودیه که بطور سنتی یهودی مسلک نامیده می شدند، احتمالاً همان هایی هستند که در آیه ۵ به عنوان فرقه فریسیان مشخص شده بودند. حضور فریسیان در کلیسا نباید باعث شگفت زدگی ما بشود، زیرا پولس خود قبل از ایمان آوردن یک فریسی بود (فیلیپیان باب ۳ آیه ۵). به نظر می رسد این گروه با ابتکار عمل خود به انطاکیه رفته بود (اعمال رسولان باب ۱۵ آیه ۲۴)، اگر چه حادثه دیگری که کمی بعد در انطاکیه اتفاق افتاد، نشان می دهد که اکثر یهودیان از جمله رسولان با حضور غیر یهودیان نامختون در کلیسا راحت نبودند (غلاطیان باب ۲ آیات ۱۱ تا ۱۳).

پولس در رساله خود به غلاطیان در باره یهودی مسلکان که آنان را بعنوان آشوبگر خطاب می کند نظر مثبتی ارائه نمی کند (غلاطیان باب ۱ آیه ۷ و باب ۵ آیه ۱۰) و برادران کذبه (غلاطیان باب ۲ آیه ۴) ، که انگیزه اصلی ایشان تضعیف آزادی روحانی انجیل و به اسارت گرفتن غیر یهودیان ایماندار به بردگی قانون گرایی بود.

به بیان دقیق تر نقطه نظر ایشان ساده بود: اگر غیر یهودیان ختنه نمی شدند و احکام تشریفاتی یهودی را رعایت نمی کردند، نمیتوانستند نجات یابند. نجات — چنانچه آنها باور داشتند — تنها باید در جامعه عهد خدا یافت می شد و بر طبق عهد قدیم، راه دیگری برای پیوستن به قوم منتخب خدا به جز از طریق ختنه شدن وجود نداشت (پیدایش باب ۱۷ آیات ۹ تا ۱۴، خروج باب ۱۲ آیه ۴۸). بطور خلاصه اگر غیر یهودیان ابتدا به مسلک یهودی وارد نمی شدند، نمی توانستند نجات یابند.

البته پولس و برنابا نمی توانستند با چنین شرایطی که بر خلاف ماهیت انجیل بود، موافقت کنند. با این وجود، رویکرد تهاجمی بازدید کنندگان اهل یهودیه یک بحث داغ بوجود آورد؛ واژه در اعمال رسولان باب ۱۵ آیه ۲ (مناظره)، مفهوم «درگیری» و «اختلاف نظر» دارد. با این حال، مسئله مهم تر این بود که در سطح محلی به آن رسیدگی شود. اتحاد کلیسا در خطر بود. آنگاه برادران انطاکیه تصمیم گرفتند تا تعدادی نماینده از جمله پولس و برنابا را برای یافتن راه حل به اورشلیم راهی کنند.

خود را به جای یهودی مسلکان بگذارید. چه استدلال هایی برای دعوی خود می توانستید بیاورید؟

دوشنبه ۲۹ شهریور

ختنه

یکی از مسائل بزرگ در این درگیری، ختنه بود. این یک نهاد انسانی نبود (با متی باب ۱۵ آیات ۲ و ۹ مقایسه کنید). بلکه توسط خدا به عنوان نشانه عهدش با فرزندان ابراهیم به عنوان قوم برگزیده خود داده شد (پیدایش باب ۱۷ آیات ۹ تا ۱۴).

خروج باب ۱۲ آیات ۴۳ تا ۴۹ را بخوانید. علاوه بر اسرائیلی زاده بودن، چه افراد دیگری باید ختنه می شدند؟

برکات عهد تنها به اسرائیلی زادگان محدود نمی شد، بلکه به هر برده یا غریبه ساکن آنجا که مایل به تجربه آن بود تعمیم می یافت، مشروط بر اینکه آن فرد ذکور ختنه می شد. فرد غریبه پس از مختون گشتن، وضعیتی مشابه با اسرائیلی زادگان در برابر خدا پیدا می کرد: «او مانند اهالی آنجا خواهد بود» (خروج باب ۱۲ آیه ۴۸).

بنابراین مختون شدن برای عضویت کامل در جامعه عهد خدا ، (برای مردان) ضروری بود. و از آنجایی که عیسی، مسیح موعود اسرائیل بود، طبیعی به نظر می رسید که یهودی مسلکان بر این تأکید کنند که هیچ غیر یهودی بدون اینکه ابتدا یهودی شود، بتواند از نجات او بهرمند گردد.

رومیان باب ۳ آیه ۳۰، اول قرنتیان باب ۷ آیه ۱۸، غلاطیان باب ۳ آیه ۲۸ و باب ۵ آیه ۶ را بخوانید. درک پولس از ختنه چه بود؟

این مردان با گفتن اینکه هیچ غیر یهودی نمی توانست بدون اینکه ابتدا به یهودیت بپیوندد، نجات یابد، دو مفهوم مجزا را با هم در می آمیختند: عهد و نجات. عضویت در جامعه عهد خدا نجات را تضمین نمی کرد (ارمیا باب ۴ آیه ۴، باب ۹ آیه ۲۵). علاوه بر این، ابراهیم خود بواسطه ایمان نجات یافت (عادل شمرده شد). که قبلاً اتفاق افتاد و بدلیل مختون بودن او نبود (رومیان باب ۴ آیات ۹ تا ۱۳). نجات همواره از طریق ایمان بوده است، در حالی که عهد شرطی سخاوتمندانه بود که خدا از طریق آن خود و نقشه نجاتش را به تمام جهان می شناساند. اسرائیل برای این منظور انتخاب شده بود (پیدایش باب ۱۲ آیات ۱ تا ۳).

با این وجود مشکل این بود که این ایمانداران با مرتبط ساختن بیش از حد عهد و نجات، ختنه را به عنوان یک عمل شایسته می دیدند. با این حال، فضل نجات بخش خدا جایی که کارهای انسان عمل می کند، فعالیت نمی کند. بنابراین تحمیل نمودن ختنه بر ایمانداران غیر یهودی به عنوان وسیله ای برای نجات، تحریف از حقیقت انجیل (غلاطیان باب ۱ آیه ۷، باب ۲ آیات ۳ تا ۵)، باطل نمودن فیض خدا (غلاطیان باب ۲ آیه ۲۱) و سودمند نبودن عیسی (غلاطیان باب ۵ آیه ۲) بود. بعلاوه، این انکار ویژگی جهانی نجات بود (کولسیان باب ۳ آیه ۱۱، تیطس باب ۲ آیه ۱۱). پولس هرگز نمی توانست با چنین طرز تفکری موافقت کند.

این اندیشه چه خطری در بر دارد، که نجات صرفاً از عضویت در کلیسای مناسب حاصل می شود؟

سه شنبه ۳۰ مرداد

مناظره

اعمال رسولان باب ۱۵ آیات ۷ تا ۱۱ را بخوانید. پطرس در مناظره اورشلیم چه گفت؟

البته لوقا به شرح تمام مراحل جلسه نمی پردازد. برای مثال دانستن استدلال های حمایتی یهودی مسلکان (اعمال رسولان باب ۱۵ آیه ۵) و پاسخ های پولس و برنابا (اعمال رسولان باب ۱۵ آیه ۱۲) جالب توجه خواهد بود. واقعیت این است که ما تنها سخنان پطرس و یعقوب را داریم، حاکی از این که این مردان در میان رسولان از اهمیت ویژه ای برخوردار بودند.

پطرس در سخنرانی خود، رسولان و بزرگان را خطاب قرار داد و تجربه خود با کرنلیوس در سال ها قبل را به ایشان یادآوری نمود. استدلال او در اصل همانی بود که در برابر برادران در اورشلیم بکار برده بود (اعمال رسولان باب ۱۱ آیات ۴ تا ۱۷). تایید خدا از ایمان آوردن کرنلیوس (اگرچه ختنه نشده بود)، با همان عطای روح که در روز پنطیکاست به رسولان داده بود، نشان داده شد.

خدا در مشیت الهی خویش، هیچ کس را بیش از پطرس برای متقاعد ساختن ایمانداران یهودیه بکار نبرد زیرا که او در رابطه با نجات، هیچ تمایزی میان یهودیان و غیریهودیان قائل نبود. حتی اگر ایمانداران غیریهودی تبار فاقد مزایای پاک کننده قوانین و مقررات عهد قدیم بودند، دیگر نباید ناپاک تلقی می شدند، زیرا شخص خدا قلب های ایشان را تطهیر نموده بود. بیانیه پایانی پطرس بسیار شبیه به آنچه از پولس انتظار می داشتیم، بود: «اعتقاد داریم که محض فیض خداوند عیسی مسیح نجات خواهیم یافت، همچنان که ایشان نیز» (اعمال رسولان باب ۱۵ آیه ۱۱).

اعمال رسولان باب ۱۵ آیات ۱۳ تا ۲۱ را بخوانید. یعقوب چه راه حل هایی را برای مشکل غیریهودیان پیشنهاد نمود؟

سخنرانی یعقوب حاکی از اقتدار بود (با اعمال رسولان باب ۱۲ آیه ۱۷، باب ۲۱ آیه ۱۸ و غلاطیان باب ۲ آیات ۹ تا ۱۲ مقایسه کنید). صرفنظر از آنچه یعقوب ممکن است بواسطه بازسازی خیمه داود درک کرده باشد، که در پیشگویی عاموس به بازگرداندن دودمان داود اشاره دارد (عاموس باب ۹ آیات ۱۱ و ۱۲)، هدف اصلی او نشان دهنده این بود که خدا به نوعی شرایط را برای پیوستن غیریهودیان به قوم احیا شده خود مهیا ساخته بود و از این رو، آنها می توانستند با اسرائیل متحد شوند.

به این دلیل، تصمیم او این بود که محدودیت بیشتری نباید به ایمان آورندگان غیر یهودی تحمیل شود به غیر از مقرراتی که معمولاً نسبت به بیگانگانی که مایل بودند تا در سرزمین اسرائیل زندگی کنند اعمال می شد.

چهارشنبه ۳۱ مرداد

حُکم رسالتی

اعمال رسولان باب ۱۵ آیات ۲۸ و ۲۹ را بخوانید. چهار ممنوعیتی که شورا برای به ایمان آوران غیریهودی ملزم کرده بود، چه بودند؟

مسئله اصلی که شورا برای آن گرد هم آمد، به طور رضایت بخشی حل و فصل شد. از آنجایی که نجات از طریق فیض است، ایمانداران غیریهودی در زمان پیوستن به کلیسا از ختنه معاف شدند. با این حال، آنها باید از چهار چیز پرهیز می کردند: (۱) گوشت ارائه شده در قربانی به بت ها در آیین های بت پرستی که در جشن های معبد ارائه میشد و یا در بازار فروخته می شد؛ (۲) مصرف خون؛ (۳) گوشت حیوانات خفه شده، یعنی گوشت حیواناتی که خون آنها ریخته نشده بود؛ (۴) و فساد جنسی در اشکال مختلف.

اکثر مسیحیان امروزه ممنوعیت های غذایی را (ممنوعیت های ۱ تا ۳) به عنوان توصیه های موقت در نظر می گیرند. از آنجایی که آن چیزها بویژه برای یهودیان منفور بودند، ممنوعیت ها — آنها چنین استدلال می کنند — تنها برای از بین بردن شکاف میان ایمانداران یهودی تبار و غیر یهودی تبار در نظر گرفته شده بودند. همچنین اغلب ادعا می شود که تمام احکام دیگر عهد قدیم، از جمله احکام غذایی لاویان (لاویان باب ۱۱) و فرمان سبت (خروج باب ۲۰ آیات ۸ تا ۱۱) که در فهرست وجود ندارند، دیگر برای مسیحیان الزام آور نمی باشند.

با این وجود، حکم به اصطلاح رسالتی نه موقتی و نه یک برنامه جدید اخلاقی مسیحی بود که همه چیز دیگر مربوط به عهد قدیم را مانع شود. در واقع، رسولان و بزرگان کلیسا تحت هدایت روح القدس، مقررات لاویان باب های ۱۷ و ۱۸ که تنها مربوط به بیگانگان مقیم اسرائیل بودند را کاهش دادند.

در متن لاویان، این ممنوعیت ها به معنی چشم پوشی از بت پرستی می باشند. و هر بیگانه ای که مایل به زندگی کردن در اسرائیل بود باید آن اعمال بت پرستانه را که با آنها بزرگ شده بود، ترک می کرد (لاویان باب ۱۸ آیه ۳). به همین ترتیب، هر ایماندار غیر یهودی تبار که مایل به پیوستن به کلیسا بود، باید موضعی محکم در برابر بت پرستی اتخاذ می نمود.

با این وجود این تنها اولین گام بود. فرد هنگامی که وارد کلیسا می شد، بطور طبیعی انتظار می رفت که اراده خدا را انجام دهند، با اطاعت کردن از آن فرمان هایی که جهانی و قبل از موسی داده شده بودند و ذاتاً تشریفاتی نبودند مانند سبت (پیدایش باب ۲ آیات ۱ تا ۳) و پیروی از تمایز قائل شدن میان غذای پاک و ناپاک (پیدایش باب ۷ آیه ۲).

برای مثال، اینکه فرمان موقتی نبود از مکاشفه یوحنا باب ۲ آیات ۱۴ و ۲۰ مشخص است، جایی که نخستین و آخرین ممنوعیت ها تکرار شدند و بطور ضمنی دو ممنوعیت دیگر را نیز در بر دارند. در حقیقت، شواهد تاریخی نشان می دهند که فرمان همچنان مدت ها پس از دوره عهد جدید به عنوان یک هنجار در نظر گرفته می شد.

هنگامی که اختلافات بوجود می آید، چگونه می توانیم بیاموزیم که گرد هم آییم و به یکدیگر گوش بدهیم و با روحیه احترام و تواضع مسائل را حل کنیم؟

پنجشنبه ۱ شهریور

نامهای از اورشلیم

اعمال رسولان باب ۱۵ آیات ۲۲ تا ۲۹ را بخوانید. چه اقدامات دیگری در رابطه با تصمیم شورا توسط کلیسای اورشلیم گرفته شد؟

نخستین اقدام، نوشتن یک نامه به ایمانداران غیر یهودی تبار به منظور اطلاع دادن تصمیم گرفته شده به ایشان بود. نامه که در نام رسولان و بزرگان اورشلیم نوشته شد، مدرکی رسمی بود که رهبری کلیسای اورشلیم را که مطمئناً بدلیل رهبری رسولان بود بر سایر اجتماع های مسیحی نشان می داد. این نامه که در سال ۴۹ پس از میلاد مسیح که محتمل ترین تاریخ شورا می باشد، نوشته شد یکی از ابتدایی ترین اسناد مسیحی موجود می باشد.

کلیسای اورشلیم همچنین تصمیم گرفت دو نماینده، یهودا و سیلاس را برای همراهی کردن پولس و برنابا به انطاکیه انتخاب کنند؛ انتصاب ایشان برای رساندن نامه و تأیید محتوای آن بود.

اعمال رسولان باب ۱۵ آیات ۳۰ تا ۳۳ را بخوانید. کلیسای انطاکیه چگونه به این نامه واکنش نشان داد؟

هنگامی که نامه خوانده شد، کلیسا بدلیل پیام دلگرم کننده از غرق در شادی شد: ایمان آوران غیر یهودی ملزم به ختنه شدن نبودند. آنها همچنین هیچ اعتراضی به مطالبات نامه نکردند (چهار فرمان رسالتی). نخستین تفرقه جدی در کلیسای اولیه دستکم در حد نظریه، از این رو از میان رفت.

در پایان شورا، انجیل پولس به صورت کامل توسط رهبران کلیسای اورشلیم به رسمیت شناخته شد، کسانی که به او و برنابا به نشانه پذیرش و اطمینان، دست راست مشارکت را به ایشان سپردند (غلاطیان باب ۲ آیه ۹). با این وجود، آن مسیحیان یهودی که به زندگی کردن با احکام یهودی ادامه دادند، همچنان همنشینی با غیر یهودیانی که به هر صورت از نظر رسوم ناپاک باقی ماندند، برایشان بسیار دشوار بود.

برای مثال، این مسئله توسط حادثه مربوط به پطرس در غلاطیان باب ۲ آیات ۱۱ تا ۱۴ نشان داده شده است. الن جی. وایت می گوید، «حتی حواریون همگی برای پذیرش تصمیم شورا راغب نبودند.» — The Acts of the Apostles, p. 197

با خودتان صادق باشید: برای شما همنشینی با ایمانداران از نژادها، فرهنگ ها و حتی طبقات اجتماعی دیگر تا چه حد دشوار است؟ چگونه می توانید از این نگرش قطعاً ضد انجیل رهایی یابید؟

جمعه ۲ شهریور

تفکری فراتر: «ایمان آوران یهودی بطور کلی مایل به پیشرفت با سرعت مشیت های الهی نبودند. از نتیجه کارهای رسولان در میان غیر یهودیان مشخص بود که ایمان آوران میان غیر یهودیان تعدادشان از ایمان آوران یهودی بسیار بیشتر می شد. یهودیان می ترسیدند که اگر محدودیت ها و مراسم احکامشان برای غیر یهودیان به عنوان شرط مشارکت در کلیسا الزامی نشود، ویژه گی های ملی یهودیان که تاکنون ایشان را از سایر مردم مجزا نموده بودند، در نهایت از میان کسانی که پیام انجیل را دریافت می کردند، ناپدید شوند.» الن جی. وایت، Ellen G. White, The Acts of the Apostles, p. 189

«مسیحیان یهودی که در اطراف معبد زندگی می کردند بطور طبیعی اجازه می دادند که ذهن هایشان امتیازهایی ویژه برای ملت یهودی در نظر بگیرند. هنگامی که ایشان جدا شدن کلیسای مسیحی از تشریفات و سنت های یهودی را دیدند و احساس کردند که تقدس خاصی که رسوم یهودی بواسطه آنها بوجود آمده بودند در رابطه با ایمان جدید بی اهمیت می شدند، بسیاری نسبت به پولس به عنوان کسی که تا حد زیادی باعث این تغییر شده بود، خشمگین شدند. حتی تمام حواریون با کمال میل آماده پذیرش تصمیم شورا نبودند. برخی در مورد احکام تشریفاتی متعصب بودند و آنها از پولس خشمگین بودند زیرا فکر می کردند که اصول او در رابطه با تعهدات احکام یهودی سهل انگاری بودند.» — Page 197

سوالاتی برای بحث

۱. در کلاس، پرسش پایانی روز دوشنبه را مطرح کنید. ما این واقعیت را چگونه درک می کنیم که متعلق بودن به کلیسای «حقیقی» نجات را تضمین نمی کند؟ برای مثال، قطعاً اسرائیل کهن «کلیسای حقیقی» بود، اما به این معنی نیست که همه افراد در آن نجات یافتند. اگر عضویت در کلیسای حقیقی نجات را تضمین نمی کند، پس جزیی از آن بودن چه مزیتی دارد؟

۲. چگونه پذیرفته شدن غیر یهودیان نامختون به جامعه ایمانی، یکی از مهم ترین مسائل اجرایی کلیسای اولیه بود. برخی از مسائل مشابه امروزه در کلیسای ما ممکن است چه باشند و مثال اعمال رسولان باب ۱۵ چه چیزی در مورد مقابله با آنها به ما می آموزد؟

۳. در کلاس، برخی از افراد موضع یهودیانی را بگیرند که اسرار داشتند غیر یهودیان ابتدا پیش از پیوستن به کلیسا باید به دین یهودیت بگرایند، که آنها (به درستی) به عنوان گسترش وعده های عهد با اسرائیل می دیدند. استدلال های آنها کدامند و چگونه می توانید به آنها پاسخ بدهید؟ بحثی مانند این چگونه می تواند به ما نشان دهد که چرا مسائلی که امروزه بسیار روشن به نظر می رسند، در زمانی مختلف، بسیار دشوارتر به نظر برسند؟

درس نهم ۳ تا ۹ شهریور ماه

راهنمای مطالعه کتاب مقدس - سه ماهه سوم 2018 - آماده شدن برای پایان زمان

دونلود PDF - راهنمای مطالعه کتاب مقدس - سه ماهه سوم 2018 - آماده شدن برای پایان زمان

About Us

More Information

راهنمای مطالعه کتاب مقدس - سه ماهه سوم 2018 - آماده شدن برای پایان زمان

دونلود PDF - راهنمای مطالعه کتاب مقدس - سه ماهه سوم 2018 - آماده شدن برای پایان زمان

Join Our Newsletter Now