Sebt Günü Çalışma Kitapçığı – 4.çeyrek 2017 – Yalnızca İman Yoluyla Kurtuluş: Romalılar Kitapçığı - 2 bölüm

*11–17 Kasım

Günahı Yenmek

Sebt Günü

KONUYLA İLGİLİ METİNLER: Romalılar 6; 1. Yuhanna 1:8–2:1.

HATIRLAMA METNİ: “Günah size egemen olmayacaktır. Çünkü Kutsal Yasanın yönetimi altında değil, Tanrının lütfu altındasınız” (Romalılar 6:14).

İşler bizi kurtaramazsa, ne diye kendimizi yoruyoruz ki? Neden günah işlemeye devam etmiyoruz?

6. bölüm Pavlus’un bu önemli soruya cevabını oluşturuyor. Pavlus burada genellikle “kutsallaşma” olarak anlaşılan kavramı, yani günahı yenme ve Mesih’in karakterini gitgide daha fazla yansıtma sürecimizi ele alıyor. Kutsallaşma sözcüğü Romalılar’da sadece iki kez geçiyor. Romalılar 6:19, 22 ayetlerinde, kutsallaşma anlamına gelen Grekçe sözcük hagiasmos olarak yer alıyor. İngilizce çeviride bu sözcük iki ayette de “holiness (kutsallık)” olarak geçiyor.

Bu, Pavlus’un kutsallaşma kavramıyla yaygın olarak anlaşılan konuda söyleyecek bir şeyi olmadığı anlamına mı geliyor? Hiç de değil.

Kutsal Kitap’ta “kutsamak,” –genellikle Allah’a– “adamak” anlamına gelir. Dolayısıyla, kutsanmış olmak çoğunlukla geçmişte tamamlanmış bir eylem olarak sunulur. Örneğin, “kutsal kılınmış olan bütün insanlar” (Elç. 20:32). Bu tanımdaki kutsal kılınmış olanlar, Allah’a adanmış olanlardır.

Fakat “kutsama”nın Kutsal Kitap’taki bu kullanımı, önemli kutsallaşma doktrinini ya da kutsallaşmanın hayat boyu süren bir iş olduğunu hiçbir şekilde reddetmez. Kutsal Kitap bu doktrini kuvvetle onaylar, fakat tanımlamak için genelde başka kavramlar kullanır.

Bu hafta imanla kurtuluş öğretisinin rahatlıkla yanlış anlaşılabilecek başka bir yönüne bakacağız: İsa tarafından kurtarılmış birinin hayatında günaha karşı zafer vaatleri.

*18 Kasım Sebt Günü’ne hazırlık için bu haftanın konusunu çalışın.

7. DERS

12 Kasım

Günahın Çoğaldığı Yerde

Romalılar 5:20 ayetinde Pavlus güçlü bir ifadede bulunuyor: “Ama günahın çoğaldığı yerde Tanrı’nın lütfu daha da çoğaldı.” Vurgulamak istediği nokta, günah ne kadar çok olursa olsun, ya da günahın sonuçları ne kadar korkunç olursa olsun, Allah’ın lütfu bununla baş etmeye yeter. Özellikle günahlarımızın affedilmeyecek kadar çok büyük olduğunu hissetmeye sevk edildiğimiz zamanlarda, bu her birimize nasıl bir umut vermeli? Pavlus Romalılar 5:21 ayetinde, günahın ölüme yol açmasına rağmen Allah’ın lütfunun İsa aracılığıyla ölümü yendiğini ve bize sonsuz hayat verebileceğini gösteriyor.

Romalılar 6:1 ayetini oku. Pavlus’un burada ele aldığı mantık nedir ve Romalılar 6:2–11 ayetlerinde bu düşünce şekline nasıl cevap veriyor?

Pavlus 6. bölümde aklanmış insanın neden günah işlememesi gerektiği konusunda ilginç bir çıkarım dizisi izliyor. Öncelikle, günaha öldüğümüz için günah işlemememiz gerektiğini söylüyor. Bundan sonra ne demek istediğini açıklıyor.

Suya batırılarak yapılan vaftiz gömülmeyi simgeler. Gömülen nedir? Günahlı “eski adam,” yani günah işleyen beden, günahın hâkimiyeti ya da yönetimi altındaki beden. Sonuç olarak, artık günaha hizmet etmeyelim diye bu “günah bedeni” yok ediliyor. Romalılar 6. bölümde günah, hizmetçilerine hükmeden bir efendi olarak kişileştiriliyor. Günaha hizmet eden “günah bedeni” yok edildiği zaman, günahın onun üzerindeki hâkimiyeti de sona erer. Suyla dolu mezardan kalkan kişi, artık günaha hizmet etmeyen yeni bir kişidir. Bu kişi artık yenilenen yaşamda yürür.

Mesih ilk ve son kez öldü, ancak şimdi sonsuza dek diridir. Aynı şekilde, vaftiz olan Hristiyan günaha karşı ilk ve son kez ölmüştür ve bir daha asla günahın yönetimi altına girmez. Tabi ki, her vaftiz olan Hristiyan’ın bildiği gibi, sudan çıktığımızda günah kendiliğinden hayatlarımızdan kaybolmaz. Günahın yönetimi altında olmamak, onunla mücadele etmek zorunda olmamak anlamına gelmez.

“Buradan, Elçi’nin sözlerinin ne anlama geldiğini açıkça görüyoruz. 1. ‘Günah karşısında öldük,’ 2. ‘Tanrı karşısında yaşıyoruz’ gibi tüm ifadeler, günah içimizde devam etse de, günahkâr arzularımıza ve günahlarımıza boyun eğmediğimizi gösterir. Yine de, Galatyalılar 5:17 ayetinde okuduğumuz üzere, günah hayatımızın sonuna kadar içimizde kalır. ‘Benlik Ruh’a, Ruh da benliğe aykırı olanı arzular. Bunlar birbirine karşıttır.’ Dolayısıyla tüm elçiler ve kutsallar günahın ve günahkâr arzuların beden küle dönüşüp ihtirastan ve günahtan özgür yeni (yüceltilmiş) bir beden dirilene kadar içimizde kalacağını kabul eder.”—Martin Luther, Commentary on Romans [Romalılar Şerhi], s. 100.

PAZAR

13 Kasım

Günah Egemenlik Sürdüğünde

Romalılar 6:12 ayetinde bize hangi öğüt veriliyor?

Egemenlik sürmek sözü “günahın” burada bir kral gibi tasvir edildiğini gösteriyor. Burada “egemenlik sürmek” olarak tercüme edilen Grekçe sözcük, sözlük anlamıyla “kral olmak” ya da “kral işlevini görmek” anlamına gelir. Günah ölümlü bedenlerimizin krallığını ele geçirmeye ve davranışlarımızı belirlemeye de fazlasıyla heveslidir.

Pavlus “günahın... egemenlik sürmesine izin vermeyin” dediği zaman, aklanmış bir kişinin günahın kendi yaşamında krallığını ilan etmesini engellemeyi seçebileceğini belirtiyor. İradenin eyleminin devreye girdiği yer burasıdır.

“Asıl anlamanız gereken şey, iradenin gerçek gücüdür. İnsan doğasını yöneten güç şudur: karar veya seçme gücü. Her şey iradenin doğru eylemine dayalıdır. Allah insana seçme gücünü vermiştir; bunu kullanmak onlara kalmıştır. Kalbinizi değiştiremezsiniz, kendiliğinizden onun sevgisini Allah’a veremezsiniz; fakat O’na hizmet etmeyi seçebilirsiniz. İradenizi O’na verebilirsiniz; sonra O, kendisini hoşnut edeni istemeniz ve yapmanız için sizin içinizde çalışır. Böylece bütün doğanız Mesih’in Ruhu’nun kontrolü altına girer; sevgileriniz O’na odaklanmış olur, düşünceleriniz O’nunla uyumlu olur.”—Ellen G. White, Yol, Gerçek ve Yaşam, s. 52.

Romalılar 6:12 ayetinde “tutkular” olarak çevrilen Grekçe sözcük “arzular” anlamına da gelir. Bu arzular iyi şeyler için de, kötü şeyler için de olabilir; günah hüküm sürdüğünde, bizim kötüyü arzulamamızı sağlar. Arzularımızla kendi başımıza savaşırsak, güçlü, hatta karşı konulmaz olurlar. Günah asla tatmin olmayan fakat her zaman daha fazlasını isteyen zorba bir hükümdar olabilir. Yalnızca imanla, yalnızca zafer vaatlerini talep ederek bu acımasız efendiyi devirebiliriz.

Romalılar 6:12 ayetindeki bu nedenle ifadesi önemlidir. Daha önce söylenenlere, özellikle Romalılar 6:10, 11 ayetlerinde söylenenlere atıfta bulunur. Vaftiz olmuş kişi artık “Tanrı için” yaşamaktadır. Yani, onun yeni yaşamının merkezi Allah’tır. Kişi Allah’a hizmet eder, Allah’ı hoşnut eden şeyler yapar, dolayısıyla aynı zamanda günaha hizmet edemez. Bu kişi “Mesih İsa’da Tanrı karşısında diri”dir.

Bugünkü dersteki Ellen G. White alıntısına tekrar bak. Özgür irade kavramının ne kadar önemli olduğuna dikkat et. Ahlâklı varlıklar olarak özgür iradeye, yani doğruyu ya da yanlışı, iyiyi ya da kötüyü, Mesih’i ya da dünyayı seçme gücüne sahip olmalıyız. Önümüzdeki 24 saat boyunca, bu ahlâki özgür iradeyi nasıl kullandığını bilinçli olarak takip etmeye çalış. Bu kutsal hediyeyi kullanışından, ya da istismar edişinden, ne öğrenebilirsin?

PAZARTESİ

14 Kasım

Yasa Altında Değil, Lütuf Altında

Romalılar 6:14 ayetini oku. Bu ayeti nasıl anlamalıyız? Bu, On Emir’in artık bizi bağlamadığı anlamına mı geliyor? Öyle değilse, neden?

Romalılar 6:14 ayeti Romalılar kitapçığındaki anahtar ifadelerden birisidir. Ayrıca birileri biz Adventistlere Yedinci Gün Sebti’nin yürürlükten kaldırıldığını söylediğinde de sık sık bu ayetin kullanıldığını duyarız.

Fakat açık bir şekilde ayetin kastettiği bu değil. Daha önce de sorduğumuz gibi, yasa yürürlükten kaldırılmışsa günah nasıl hâlâ bir gerçeklik olur? Çünkü günahı tanımlayan ahlâki yasadır! Romalılar kitapçığında daha önce yazılmış olanları, hatta yalnızca 6. bölümü okursanız, günah gerçekliği hakkındaki tartışmaların tam ortasında Pavlus’un nasıl olup da birden bire “Ahlâki yasa, yani günahı tanımlayan On Emir, feshedilmiştir” diyebileceğini anlamak zordur. Bu mantıksızdır.

Pavlus Romalılara “yasa altında” –yani o günlerde uygulandığı şekliyle, insan yapımı kural ve yönetmelikleri de içeren Yahudi sistemi altında– yaşayan kişinin günahın egemenliği altında olacağını söylüyor. Bunun aksine, lütuf altında yaşayan kişi, yasa yüreğinde yazılı olduğu için ve adımlarını Allah’ın Ruhu’nun yönlendirmesine izin verdiği için günaha karşı zafer kazanacaktır. İsa’yı Mesih olarak kabul ederek, O’nun aracılığıyla aklanarak, O’nun ölümüne vaftiz olarak, “eski adamı” ortadan kaldırarak, yenilenen yaşamda yürümek üzere ayağa kalkarak, günahı hayatlarımızdaki tahtından indireceğiz. Romalılar 6:14 ayetinin içinde olduğu bütünlüklü bağlamın bu, yani günah karşı zafer vaadi bağlamı olduğunu unutmayın.

“Yasa altında” ifadesini çok dar tanımlamamalıyız. Sözde “lütuf altında” yaşayan, fakat Allah’ın yasasına itaatsizlik eden kişi lütuf değil mahkûmiyet bulacaktır. “Lütuf altında” demek, yasanın günahkârlara kaçınılmaz olarak getirdiği mahkûmiyetin, Allah’ın İsa’da açıklanan lütfu aracılığıyla ortadan kaldırılmış olması demektir. Böylece, yasayla gelen ölüme mahkûmiyetten artık özgür olarak, “yepyeni bir yaşamda” [Cosmades], benliğe ölmüş olarak artık günahın kölesi olmadığımız gerçeğiyle nitelenen ve açıklanan bir hayatı yaşarız.

Mesih’te yeni bir hayat gerçekliğini nasıl tecrübe ettin? Mesih’in sende gerçekleştirdiklerini ortaya koyan hangi somut kanıtları gösterebilirsin? Hangi konuları bırakmayı reddediyorsun ve onları neden bırakmalısın?

SALI

15 Kasım

Günah mı, İtaat mi?

Romalılar 6:16 ayetini oku. Pavlus hangi noktaya dikkat çekiyor? Buradaki savı neden siyah beyaz? Ya biri, ya da diğeri, ortası yok. Bu çok kesin zıtlıktan nasıl bir ders çıkarmalıyız?

Pavlus yeni iman hayatının günah işleme özgürlüğü vermediği konusuna geri geliyor. İman hayatı günaha karşı zaferi mümkün kılıyor; hatta bize vaat edilen zafere yalnızca iman aracılığıyla kavuşabiliriz.

Günahı tebaasının üzerinde egemenlik süren bir kral olarak kişiselleştiren Pavlus, şimdi de hizmetkârlarından itaat talep eden bir efendi tasvirine dönüyor. Pavlus kişinin efendisini seçme hakkı olduğuna işaret ediyor. Ölüme götüren günaha hizmet edebilir, ya da sonsuz hayata götüren doğruluğa hizmet edebilir. Pavlus bize herhangi bir orta yol ya da ödün verme alanı bırakmıyor. Ya biri ya da diğeri, zira sonunda ya sonsuz hayatla ya da sonsuz ölümle karşılaşacağız.

Romalılar 6:17 ayetini oku. Pavlus Romalılar 6:16 ayetinde söylediğini burada nasıl açıyor?

İtaatin ilginç bir şekilde doğru öğretiyle nasıl bağlantılı olduğuna dikkat edin. Buradaki “öğreti” kavramı çeşitli yerlerde karşımıza “doktrin” olarak da çıkmaktadır. Romalı Hristiyanlara Hristiyan imanının ilkeleri öğretilmişti, şimdi de bunlara itaat ediyorlardı. Dolayısıyla, Pavlus’a göre, doğru doktrin, doğru öğreti, “yürekten” itaat edildiğinde Romalıların “doğruluğun köleleri” olmalarını sağlamıştı (Rom. 6:18). Bazen sevgi gösterdiğimiz sürece doktrinin (öğretinin) önemli olmadığını duyarız. Bu çok da basit olmayan bir şeyin fazlasıyla basitleştirilmiş bir ifadesidir. Önceki derslerden birinde de ifade edildiği üzere, Pavlus Galatya kilisesinin teslim olduğu yanlış doktrinden ötürü çok endişeleniyordu. Bu nedenle, doğru bir öğretinin önemini bir şekilde karalayan ifadeler hakkında dikkatli olmalıyız.

Günahın köleleri, doğruluğun köleleri: zıtlık oldukça çarpıcı. Vaftizden sonra günah işlersek, bu gerçekten kurtulmadığımız anlamına mı gelir? 1. Yuhanna 1:8–2:1 ayetlerini oku. Bu bölüm Mesih’in takipçisi olup yine de düşebilecek durumda olmanın ne demek olduğunu anlamamızı nasıl sağlar?

ÇARŞAMBA

16 Kasım

Günahtan Özgür

Şu ana kadar Romalılar 6. bölümde çalıştığımız konuları akılda tutarak, Romalılar 6:19–23 ayetlerini oku. Pavlus’un söylediklerinin ana fikrini aşağıdaki satırlarda özetle. En önemlisi, Pavlus’un ele aldığı bu önemli gerçekleri yaşamında nasıl gerçekleştirebileceğini kendine sor. Burada hangi konuların mevzubahis olduğunu kendine sor.

Pavlus’un buradaki sözleri onun insanın günahkâr doğasını tam olarak anladığını gösteriyor. “Bedenlerinizin güçsüzlüğü”nden bahsediyor. “Güçsüzlük” olarak tercüme edilen Grekçe sözcük “zayıflık” anlamına da gelir. Düşmüş insan doğasının kendi başına bırakıldığında ne yapabileceğini biliyor. Bu nedenle tekrar seçim gücüne (kendimizi ve zayıf bedenlerimizi yeni bir efendiye, doğru bir yaşam sürmemizi sağlayacak olan İsa’ya adamayı seçme gücümüze) başvuruyor.

Romalılar 6:23 ayeti sıklıkla günahın, yani yasayı çiğnemenin, cezasının ölüm olduğunu göstermek için kullanılır. Muhakkak, günahın cezası ölümdür. Fakat ölümü günahın cezası olarak görmenin yanı sıra, günahı Pavlus’un Romalılar 6. bölümde tanımladığı gibi, kölelerine hükmeden, işlerinin karşılığını ölümle ödeyerek onları aldatan bir efendi olarak görmeliyiz.

Ayrıca, iki efendi mecazını geliştirirken, Pavlus bir efendiye hizmet etmenin diğer efendiye hizmetten özgür olmak anlamına geldiğine dikkat çekiyor. Tekrar net bir seçim görüyoruz: biri ya da diğeri. Bunun orta yolu yoktur. Aynı zamanda, hepimizin bildiği üzere, günahın egemenliğinden özgür olmak, günahsız olduğumuz, mücadele etmediğimiz, hatta zaman zaman düşmediğimiz anlamına gelmez. Aksine, artık günahın hâkimiyeti altında olmadığımız anlamına gelir; günah hayatımızda ne kadar bir gerçeklik olarak kalmaya devam etse de ve her ne kadar günaha karşı zafer vaatlerini günlük olarak istememiz gerekse de.

Dolayısıyla, bu bölüm günaha hizmet eden herkese güçlü bir çağrı haline gelir. Bu zorba hükümdar, yapılan utanç verici şeylerin karşılığı olarak ölümden başka bir şey sunmaz; bu nedenle akıllı bir insan bu zorbadan kurtulmayı istemelidir. Aksine, doğruluğa hizmet edenler kurtuluşlarını işlerle kazanmak fikriyle değil, yeni tecrübelerinin meyvesi olarak, doğru ve övülmeye değer işler yaparlar. Kurtuluşu kazanmak için yapıyorlarsa, müjdenin özünü, kurtuluşun özünü ve İsa’ya neden ihtiyacımız olduğu meselesinin özünü gözden kaçırıyorlar demektir.

PERŞEMBE

EK ÇALIŞMA: Ellen G. White, Messages to Young People [Gençlere Mesajlar] kitabında “Victory Appropriated (Zafer Elde Edildi)” (s. 105, 106), Bereket Dağından Düşünceler kitabında “Hizmetteki Gerçek Güdü” (s. 90–92), Testimonies for the Church [Kilise için Tanıklıklar] 3. ciltte “Appeal to the Young (Gençlerden Bir Rica)” (s. 365) bölümlerinde belirtilen sayfaları ve The SDA Bible Commentary [Yedinci Gün Adventist Kutsal Kitap Şerhi] 6. cilt, 1074. ve 1075. sayfaları oku.

“O [İsa] günaha razı olmadı. Ayartıya teslim olmayı aklından bile geçirmedi. Bu, bizim için de böyle olabilir. Mesih’in insanlığı tanrısallıkla birleşikti; Kutsal Ruh’un içinde yaşamasıyla, mücadeleye hazır hale getirildi. O, bizi de ilahî tabiata hissedar yapmak için geldi. O’na imanla bağlandığımız sürece, günah bizim üzerimizde egemen olamaz. Allah, karakter mükemmelliğine ulaşabilmemiz amacıyla, İsa’nın ilahiliğine sımsıkı sarılmaya yönlendirmek için bizim iman elimize uzanır.”—Ellen G. White, Çağların Arzusu, s. 123 [Sevgi Öğretmeni, s. 108].

“Vaftizimizde Şeytan’la ve aracılarıyla tüm bağlantılarımızı koparmaya ve tüm yüreğimizle, aklımızla ve canımızla Allah’ın krallığını genişletme işinde çalışmaya söz verdik... Baba, Oğul ve Kutsal Ruh, kutsanmış insan aracılarla işbirliği yapma sözünü verir.”—Ellen G. White Yorumları, The SDA Bible Commentary [Yedinci Gün Adventist Kutsal Kitap Şerhi], cilt 6, s. 1075.

“İman ve işlerin uyumlu olmadığı bir Hristiyanlık ikrarı hiçbir fayda sağlamaz. Hiç kimse iki efendiye hizmet edemez. Kötü olanın çocukları kendi efendilerinin köleleridir; itaat etmek üzere kime boyun eğdilerse onun köleleridir, İblis’i ve onun tüm işlerini reddetmedikçe Allah’ın hizmetkârları olamazlar. Şeytan’ın kölelerinin meşgul olduğu zevklerin ve eğlencelerin, bu eğlencelerin zararsız olduğunu sık sık tekrarlasalar da, Göksel Kral’ın hizmetkârları için zararsız olmaları mümkün değildir. Allah Kendi halkını tanrısızlardan ayırmak ve kendilerini O’na ait olmak üzere arındırmak amacıyla kutsal gerçekleri bildirdi. Yedinci Gün Adventistleri imanlarına göre yaşamalıdır.”—Ellen G. White, Testimonies for the Church [Kilise İçin Tanıklıklar], 1. cilt, s. 404.

TARTIŞMA SORULARI:

Günaha karşı zafere ilişkin sahip olduğumuz tüm bu harika vaatlere rağmen, gerçek şu ki, hepimiz –yeniden doğmuş Hristiyanlar olarak bile– ne kadar düşmüş, ne kadar günahkâr olduğumuzun ve kalplerimizin ne kadar yozlaşmış olabileceğinin farkındayız. Burada bir çelişki var mı? Cevabını açıkla.

Derste, Mesih’in sende gerçekleştirdiklerine, tecrübe ettiğin değişikliklere ve O’nda sahip olduğun yeni yaşama ilişkin tanıklık ver.

Kurtuluşumuzun sadece Mesih’in bizim için yaptıklarına bağlı olduğunu hatırlamak ne kadar önemli olsa da, bu harika gerçeğe gereğinden fazla vurgu yaparak kurtuluşun diğer yönünü, yani İsa’nın bizi Kendi suretine dönüştürmek için bizde gerçekleştirdiklerini göz ardı edersek, hangi tehlikeler ortaya çıkar? Neden kurtuluşun bu iki yönünü de anlamalı ve vurgulamalıyız?

CUMA

17 Kasım

*18–24 Kasım

Romalılar 7. Bölümün Kahramanı Kim?

Sebt Günü

KONUYLA İLGİLİ METİNLER: Romalılar 7.

HATIRLAMA METNİ: “Şimdiyse biz, daha önce tutsağı olduğumuz Yasa karşısında öldüğümüz için Yasa’dan özgür kılındık. Öyle ki, yazılı yasanın eski yolunda değil, Ruh’un yeni yolunda kulluk edelim” (Romalılar 7:6).

Kutsal Kitap’taki çok az bölüm Romalılar 7. bölüm kadar tartışmaya neden olmuştur. Bu konularla ilgili olarak Yedinci Gün Adventist Kutsal Kitap Şerhi şöyle diyor: “[Romalılar 7:14–25] ayetlerinin anlamı tüm mektuptaki en çok tartışılan sorunlardan biri olmuştur. Böylesine yoğun bir ahlâki mücadelenin tanımının otobiyografik olup olmadığı, eğer öyleyse, Pavlus’un bu tecrübeyi ihtida etmeden önce mi yoksa sonra mı yaşadığı soruları ana sorular olmuştur. Pavlus’un kendi kişisel mücadelesinden bahsettiği, sözlerinin en basit anlamından belli oluyor (bkz. [Romalılar 7:7–11];...). [Ellen G. White, Yol, Gerçek ve Yaşam, s. 17, 18; Ellen G. White, Testimonies for the Church [Kilise İçin Tanıklıklar], 3. cilt, s. 475.] Pavlus’un burada Allah’ın kutsal yasasının ruhsal talepleriyle karşı karşıya gelen ve bunlara karşı gözü açılan her insanın az çok tecrübe etmiş olduğu bir çatışmayı tanımladığı da kesinlikle doğrudur.”—The SDA Bible Commentary [Yedinci Gün Adventist Kutsal Kitap Şerhi], cilt 6, s. 553.

Kutsal Kitap öğrencileri Pavlus’un Romalılar 7. bölümdeki tecrübesinin ihtidasından önce mi yoksa sonra mı olduğu konusunda farklı görüşlere sahiptirler. Bir kişinin konumu ne olursa olsun, önemli olan İsa’nın doğruluğunun bizi örttüğü ve bizi kutsama, bize günaha karşı zafer verme ve bizi “Oğlu’nun benzerliğine” (Rom. 8:29) dönüştürme sözü veren Allah’ın önünde, İsa’nın doğruluğu içinde mükemmel olarak duruyor oluşumuzdur. Bunlar, “sonsuz müjdeyi” “her ulusa, her oymağa, her dile, her halka” (Va. 14:6) iletmeye çalışırken bilmemiz ve tecrübe etmemiz gereken çok önemli noktalardır.

*25 Kasım Sebt Günü’ne hazırlık için bu haftanın konusunu çalışın.

8. DERS

19 Kasım

Yasa Karşısında Ölü

Romalılar 7:1–6 ayetlerini oku. Pavlus burada okuyucularına yasayla ilişkilerini göstermek için hangi benzetmeyi kullanıyor ve bu benzetmeyle neyi vurguluyor?

Pavlus’un Romalılar 7:1–6 ayetlerindeki benzetmesi biraz karmaşık, ancak bölümün dikkatli bir analizi yürüttüğü mantığı takip etmemize yardım edecek.

Mektubun genel bağlamında, Pavlus Sina Dağı’nda tesis edilen ibadet sistemini ele alıyordu; yasa sözcüğüyle genellikle bunu kastediyor. Yahudiler kendilerine Allah tarafından verilen bu sistemin Mesih’in gelişiyle sona ermesi gerektiğini anlamakta zorlanıyorlardı. Pavlus’un uğraştığı konu buydu: hayatlarında bu kadar önemli bir yeri olan şeyleri terk etmeye henüz hazır olmayan Yahudi imanlılar.

Özetle, Pavlus’un benzetmesi şöyle: bir adamla evli olan bir kadın var. Adam yaşadığı sürece yasa kadını adama bağlıyor. Adam yaşadığı sürece kadın başka adamlarla ilişki kuramaz. Fakat adam öldüğü zaman, kadın onu adama bağlayan yasadan özgür olur (Rom. 7:3).

Pavlus evlilik yasası benzetmesini Yahudi sistemine nasıl uyguluyor? Rom. 7:4, 5.

Kocasının ölümünün kadını kocasının yasasından özgür kıldığı gibi, bedendeki eski yaşamın İsa Mesih aracılığıyla ölümü de Yahudileri Mesih gelip örneklerini yerine getirene kadar tutmalarının beklendiği yasadan özgür kılar.

Şimdi Yahudiler “tekrar evlenmek” için özgürdüler. Onlar dirilmiş Mesih’le evlenmeye ve böylece Allah’a meyve vermeye davet edildiler. Bu benzetme Pavlus’un Yahudileri eski sistemi terk etmekte artık serbest olduklarına ikna etmek için kullandığı araçlardan biriydi.

Tekrar, Pavlus’un ve Kutsal Kitap’ın On Emir’e itaat konusunda söylediği diğer her şeyi düşündüğümüzde, Pavlus’un burada Yahudi imanlılara On Emir’in artık bağlayıcı olmadığını söylediğini iddia etmek anlamsızdır. Bu ayetleri bu hususu ispatlamak, yani ahlâki yasanın kaldırıldığını göstermek için kullananlar gerçekte bu hususu ispatlamaya çalışıyor değiller; asıl söylemek istedikleri yedinci gün Sebti’nin kalktığıdır, yasanın geri kalanının değil. Romalılar 7:4, 5 ayetlerinin dördüncü emrin feshedildiğini, hükümsüz kılındığını ya da Pazar günüyle değiştirildiğini öğrettiği şeklinde yorumlamak, bu ayetlere asla amaçlamadıkları bir anlam vermektir.

PAZAR

20 Kasım

Günah ve Yasa

Pavlus Sina Dağı’nda verilen yasa sisteminin bütününden söz ediyorsa, On Emir’den birini özellikle belirttiği Romalılar 7:7 ayetine ne demeli? Bu dünkü derste ortaya konulan, Pavlus’un On Emir’in feshedilmesinden bahsetmediği görüşünü çürütmüyor mu?

Yanıt, “Hayır.” Tekrar, Pavlus için yasa sözcüğünün Sina Dağı’nda verilen, ahlâki yasayı içeren fakat onunla sınırlı olmayan tüm sistem anlamına geldiğini aklımızda bulundurmalıyız. Dolayısıyla, Pavlus ele aldığı hususu vurgulamak için Yahudi sisteminin herhangi bir parçasından alıntı yaptığı gibi, On Emir’den de alıntı yapabilirdi. Ne var ki, sistem Mesih’in ölümüyle sona erdiğinde, bu Sina’dan önce var olan ve aynı şekilde Golgota’dan sonra da var olacak olan ahlâki yasayı içermedi.

Romalılar 7:8–11 ayetlerini oku. Pavlus burada yasa ile günah arasındaki ilişki hakkında ne söylüyor?

Allah Kendisini Yahudilere açıklayarak, ahlâki, medenî, törensel ve sağlık konularında neyin doğru neyin yanlış olduğunu ayrıntılı olarak söyledi. Ayrıca çeşitli yasaları çiğnemenin cezalarını da açıkladı. Allah’ın açıklanan isteğini çiğnemek burada günah olarak tanımlanıyor.

Bu yüzden, Pavlus “yasa” tarafından bilgilendirilmeden göz dikmenin günah olduğunu bilmeyeceğini açıklıyor. Günah Allah’ın açıklanan isteğinin çiğnenmesidir ve açıklanan isteğin bilinmediği yerde günah bilinmez. Açıklanan istek bir kişiye bildirildiğinde, kişi günahkâr olduğunu ve ölüme mahkûm olduğunu fark eder. Bu anlamda, kişi ölür.

Pavlus, burada ve tüm bölüm boyunca kullandığı çıkarım dizisinde, “yasa”ya saygı gösteren Yahudileri Mesih’i yasanın yerine gelişi olarak görmeye yönlendirmek için bir köprü inşa etmeye çalışıyor. Yasanın gerekli olduğunu, fakat işlevinin kısıtlı olduğunu gösteriyor. Yasanın kurtuluşa olan ihtiyacı göstermesi amaçlanmıştı; hiçbir zaman bu kurtuluşu elde etmenin aracı olmamıştı.

“Elçi Pavlus kendi tecrübesini anlatarak, ihtida sırasında yapılması gereken iş hakkında önemli bir gerçeği ortaya koyuyor. ‘Bir zamanlar, Yasa’nın bilincinde değilken diriydim’ diyor: yani mahkûmiyet hissetmiyordu; “ama buyruğun bilincine vardığımda,’ yani Allah’ın yasası vicdanına işlediğinde, ‘günah dirildi, bense öldüm.’ Sonra kendisini ilahî yasa tarafından mahkûm edilmiş bir günahkâr olarak gördü. Ölenin yasa değil, Pavlus olduğuna dikkat edin.”—Ellen G. White Yorumları, The SDA Bible Commentary [Yedinci Gün Adventist Kutsal Kitap Şerhi], cilt 6, s. 1076.

Yasa karşısında hangi anlamda “öldün”? Bu bağlamda, İsa’nın sana Kendisinde yeni bir yaşam vererek senin için ne yaptığını nasıl anlayabilirsin?

PAZARTESİ

21 Kasım

Yasa Kutsaldır

Romalılar 7:12 ayetini oku. Bu ayeti Pavlus’un şu ana kadar ele aldığı bağlamda nasıl anlıyoruz?

Yahudiler yasaya saygı duyduklarından, Pavlus onu mümkün olan her bakımdan yüceltiyor. Yasa yaptığı şey açısından iyidir, fakat yapmasının hiçbir zaman amaçlanmadığı şeyi, bizi günahlarımızdan kurtarmayı yerine getiremez. Bunun için İsa’ya ihtiyacımız var, zira yasa –gerek tüm Yahudi sistemi, gerek bilhassa ahlâki yasa olsun– kurtuluş getiremez. Sadece İsa ve O’nun bize imanla gelen doğruluğu bizi kurtarabilir.

Pavlus içinde bulunduğu “ölüm” durumu için kimi suçluyor ve neyi tenzih ediyor? Bu ayrım neden önemli? Rom. 7:13.

Pavlus Romalılar 7:13 ayetinde “yasayı” mümkün olan en iyi anlamda sunuyor. Korkunç günahlı durumu için; yani içinde “her türlü açgözlülüğü ürettiği” (Rom. 7:8) için, yasayı değil günahı suçluyor. Yasa iyidir, zira Allah’ın davranış standardıdır, fakat Pavlus bir günahkâr olarak onun önünde mahkûm edilmiş halde duruyor.

Günah Pavlus’u korkunç bir günahkâr olarak göstermede neden bu kadar başarılıydı? Rom. 7:14, 15.

Benliğin denetiminde demek bedensel demektir. Bu nedenle Pavlus’un İsa Mesih’e ihtiyacı vardı. Sadece İsa Mesih mahkûmiyeti ortadan kaldırabilirdi (Rom. 8:1). Sadece İsa Mesih onu günaha kölelikten kurtarabilirdi.

Pavlus kendisini “günaha satılmış” olarak tanımlıyor. O günahın kölesidir. Özgürlüğü yoktur. Yapmak istediği şeyi yapamaz. İyi yasanın kendisine yapmasını söylediklerini yapmaya çalışır, fakat günah ona izin vermez.

Pavlus bu benzetmeyle Yahudilere Mesih’e olan ihtiyaçlarını göstermeye çalışıyordu. O zaferin yalnızca lütuf altında mümkün olduğunu zaten söylemişti (Rom. 6:14). Aynı düşünce Romalılar 7. bölümde tekrar vurgulanıyor. “Yasa” altında yaşamak demek acımasız bir efendi olan günaha kölelik demektir.

Günahın nasıl köleleştirdiğine ilişkin senin kendi tecrüben ne oldu? Hiç günahı istediğin gibi kontrol edebileceğini düşünerek onunla oyun oynamaya çalışıp, kendini çok kötü ve acımasız bir efendinin emri altında bulduğun oldu mu? Gerçekliğe hoş geldin! Öyleyse, neden gündelik olarak İsa’ya kendini teslim etmeli ve benliğe ölmelisin?

SALI

22 Kasım

Romalılar 7. Bölümün Kahramanı

“Ama istemediğimi yaparsam, Yasa’nın iyi olduğunu kabul etmiş olurum. Öyleyse bunu artık ben değil, içimde yaşayan günah yapıyor” (Rom. 7:16, 17). Burada hangi mücadele sergileniyor?

Kutsal Ruh yasayı bir ayna gibi kullanarak, kişiyi yasanın gereklerini yerine getirmeyerek Allah’ı hoşnutsuz ettiğine dair ikna eder. Günahkâr kişi bu gerekleri yerine getirme çabasıyla yasanın iyi olduğunu kabul ettiğini gösterir.

Pavlus daha önce bahsettiği hangi konuları vurgulamak için tekrarlıyor? Rom. 7:18–20.

Kutsal Ruh kişinin Mesih’e olan ihtiyacını zihnine işlemek için, sık sık onu “eski antlaşma” tarzı bir tecrübeye yönlendirir. Ellen G. White İsrail’in tecrübesini şöyle tanımlıyor: “Halk kendi yüreklerinin aşırı günahkârlığını ve Mesih olmadan Allah’ın yasasını tutmalarının imkânsızlığını fark etmedi; böylece hiç düşünmeden Allah’la antlaşma yaptılar. Kendi doğruluklarını yerleştirebileceklerini sanarak ‘Rabb’in her söylediğini yapacağız, O’nu dinleyeceğiz’ dediler. Mısır’dan Çıkış 24:7... Allah’la antlaşmalarını bozmaları yalnızca birkaç hafta sürdü ve oyma bir heykele eğilerek tapındılar. Kendi çiğnemiş oldukları bir antlaşmaya dayanarak Allah’ın lütfunu umut edemezlerdi; şimdiyse günahkârlıklarını ve bağışlanmaya olan ihtiyaçlarını görerek, İbrahimî antlaşmada açıklanan... Kurtarıcı’ya olan ihtiyaçlarını hissetmeye başladılar.”—Ellen G. White, Atalar ve Peygamberler, s. 371, 372 [Geçmişten Sonsuzluğa 1. Cilt, s. 205, 206].

Maalesef birçok Hristiyan, Mesih’e adanmışlıklarını gündelik olarak yenilemeyerek, kabul etmekten ne kadar iğrenseler de, aslında günaha hizmet ediyorlar. Gerçekte kutsanmanın normal tecrübesinden geçtiklerini ve daha gidecek çok yolları olduğunu söyleyerek, bunu makul hale getirmeye çalışıyorlar. Böylece, bilinen günahlarını Mesih’e götürüp O’ndan bu günahlara karşı zafer isteyecek yerde, onlara göre doğruyu yapmanın imkânsız olduğunu söyleyen Romalılar 7. bölümün arkasına saklanıyorlar. Gerçekte bu bölüm, bir kişi günahın kölesi olduğunda doğru bir şey yapamaz, fakat İsa Mesih’te zafer mümkündür diyor.

Mesih’in bize vaat ettiği benlik ve günah üzerine zaferleri kazanıyor musun? Öyle değilse, neden? Kendi başına hangi yanlış seçimlerde bulunuyorsun?

ÇARŞAMBA

23 Kasım

Ölümden Kurtulmuş

Romalılar 7:21–23 ayetlerini oku. Hristiyan olarak bile, aynı mücadeleyi kendi hayatında nasıl tecrübe ettin?

Bu bölümde Pavlus, yasayı kendi bedeninin üyelerindeki günah yasasıyla bir tutuyor. Pavlus “benliğimle günah yasasına kulluk ediyorum” diyor (Rom. 7:25). Fakat günaha kulluk etmek ve onun yasasına itaat etmek ölüm demektir (bkz. Rom. 7:10, 11, 13). Böylece, bedenini –günaha itaat işlevi gördüğü için– “ölüme götüren bu beden” olarak tanımlamak uygun olacaktı.

Aklın yasası Allah’ın yasasıdır, Allah’ın Kendi isteğini bildirimidir. Kutsal Ruh’un ikna etmesiyle, Pavlus bu yasayı kabul etti. Zihni onu tutmaya kararlıydı, fakat tutmaya çalıştığında bedeni günah işlemeyi istediği için tutamadı. Kim aynı mücadeleyi tecrübe etmemiştir ki? Zihninde ne yapmak istediğini biliyorsun, fakat bedenin başka bir şey için feryat ediyor.

Kendimizi içinde bulduğumuz bu zor durumdan nasıl kurtulabiliriz? Rom. 7:24, 25.

Bazıları, Pavlus’un “Rabbimiz İsa Mesih aracılığıyla Tanrı’ya şükürler olsun” ifadesiyle görkemli bir zirveye ulaştıktan sonra daha önce kurtulmuş olduğu anlaşılan canındaki mücadelelere neden bir kez daha atıfta bulunduğunu merak etmişlerdir. Bazıları bu şükran ifadesini parantez içi bir heyecan ifadesi olarak anlıyorlar. “Kim kurtaracak” haykırışının ardından böyle bir heyecan ifadesinin doğal olarak geldiğine inanıyorlar. Buna, görkemli kurtuluşun kapsamlı bir incelemesine (Romalılar 8) geçmeden önce karar veriyorlar. Pavlus önceki ayetlerde söylediklerini özetliyor ve günahın güçlerine karşı mücadeleyi bir kez daha açıklıyor.

Diğerleri, Pavlus’un “ben kendim” [CANDEMİR, KM] derken, “kendi başıma kalarak, Mesih’i devre dışı bırakarak” anlamını kastettiğini söylüyorlar. Romalılar 7:24, 25 ayetleri nasıl anlaşılırsa anlaşılsın, bir noktanın net bir şekilde anlaşılması gerekir: Mesih’siz halde kendi başımıza kalırsak, günaha karşı çaresiziz. Mesih’le birlikte, O’nda yeni bir yaşama sahibiz, bu yaşamda –her ne kadar benlik sürekli olarak kendini gösterse de– zafer vaatleri talep etmemiz halinde bizim olacaktır. Tıpkı bir kimsenin senin yerine nefes alamayacağı, öksüremeyeceği ya da hapşıramayacağı gibi, kimse de senin adına Mesih’e teslim olmayı seçemez. Bu seçimi yalnız kendin yapabilirsin. İsa’da bize vaat edilen zaferleri kendin için elde etmenin başka bir yolu yoktur.

PERŞEMBE

24 Kasım

EK ÇALIŞMA: “Yasayı çiğnemede güvenlik, huzur ya da haklı sebep yoktur. İnsan günah işlemeye devam ederken Allah’ın önünde masum olarak durmayı ve Mesih’in erdemleri aracılığıyla O’nunla barışmış olmayı umut edemez.”—Ellen G. White, Selected Messages [Seçme Mesajlar], 1. kitap, s. 213.

“Pavlus, günahları bağışlayan Kurtarıcı’nın büyük görkeminin tüm Yahudi sistemini önemli hale getirdiğini kardeşlerinin de görmelerini arzuluyor. Ayrıca onların, Mesih dünyaya geldiğinde ve insanın kurbanı olarak öldüğünde, örneğin aslıyla buluştuğunu görmelerini arzuladı.

“Mesih çarmıhta günah sunusu olarak öldükten sonra törensel yasa gücünü kaybetti. Ancak bu yasa ahlâki yasayla bağlantılıydı ve görkemliydi. Yasanın bütünü tanrısallığın mührünü taşıyordu ve kutsallığı, adaleti ve Allah’ın doğruluğunu ifade ediyordu. Geçici olup yürürlükten kaldırılan dönemin hizmeti görkemliyse, Mesih inanan herkese yaşam verici, kutsayıcı Ruh’unu vererek ortaya çıktığında, gerçeklik ne kadar daha fazla görkemli olmalı.”—Ellen G. White Yorumları, The SDA Bible Commentary [Yedinci Gün Adventist Kutsal Kitap Şerhi], cilt 6, s. 1095.

TARTIŞMA SORULARI:

“7:25 ayetinde Elçi şöyle yazıyor: ‘Ben aklıma Tanrı’nın Yasası’na, ama benliğimle günahın yasasına kulluk ediyorum.’ Bu çok açık bir ayet ve bu ayetten aynı (inanan) kişinin aynı anda hem Allah’ın yasasına hem de günahın yasasına hizmet ettiğini öğreniyoruz. O aynı zamanda hem aklanmış hem de günahkâr bir kişi (simul iustus est et peccat); zira “Aklım Allah’ın Yasasına kulluk ediyor” ya da “Bedenim günahın Yasasına kulluk ediyor” demiyor; aksine, “ben kendim” diyor. Yani, adam bir bütün halinde ve aynı kişi olarak, bu ikili hizmetin içinde. Bu nedenle Allah’ın yasasına hizmet ettiği için Allah’a şükrediyor ve günahın Yasasına hizmet ettiği için merhamet diliyor. Fakat hiç kimse dünyasal (ihtida etmemiş) birinin Allah’ın yasasına hizmet ettiğini söyleyemez. Elçi şunu demek istiyor: Görüyorsunuz, aynen daha önce söylediğim gibi: Kutsallar (imanlılar) doğruyken aynı zamanda günahkârlardır. Doğrular, çünkü doğruluğu onları örten ve onlara mal edilen Mesih’e iman ediyorlar. Fakat günahkârlar, zira Yasayı yerine getirmiyorlar ve hâlâ günahkâr arzulara sahipler. Doktor tarafından tedavi edilmekte olan hastalar gibiler. Gerçekten hastalar, fakat iyileştirilmeyi umut ediyorlar ve iyileşmeye başlıyorlar. Sağlıklarını geri kazanmak üzereler. Böyle hastalar kibirli bir şekilde iyi olduklarını iddia ederlerse çok büyük zarar görebilirler, zira hastalığın nüksetmesi (ilk hastalıklarından) daha beter olabilir.”—Martin Luther, Commentary on Romans [Romalılar Şerhi], s. 114, 115. Luther’in burada yazdıklarıyla hemfikir olabilir miyiz, olamaz mıyız? Derste cevaplarının sebeplerini açıkla.

CUMA

*25 Kasım–1 Aralık

Mahkûmiyet Yok

Sebt Günü

KONUYLA İLGİLİ METİNLER: Romalılar 8:1–17.

HATIRLAMA METNİ: “Öyleyse şimdi, Mesih İsa’da olanlara, bedene göre değil, ama Ruh’a göre yürüyenlere mahkûmiyet yoktur.” (Romalılar 8:1, CANDEMİR).

Romalılar 8. bölüm Pavlus’un Romalılar 7. bölüme cevabıdır. Pavlus Romalılar 7. bölümde hüsran, başarısızlık ve mahkûmiyetten bahsediyor. Romalılar 8. bölümde mahkûmiyet gitmiş, yerini İsa Mesih aracılığıyla gelen özgürlük ve zafer almıştır.

Pavlus Romalılar 7. bölümde ‘İsa Mesih’i kabul etmezseniz bu bölümdeki sefalet sizin olur’ diyordu. Yapmayı seçtiğiniz şeyi yapacak gücü olmayan, günahın köleleri olacaksınız. Romalılar 8. bölümde ‘Mesih İsa size günahtan kurtuluşu ve yapmak istediğiniz fakat bedeninizin yapmanıza izin vermediği iyiliği yapma özgürlüğü sunuyor’ diyor.

Pavlus bu özgürlüğün paha biçilmez bir bedelle satın alındığını açıklayarak devam ediyor. Allah’ın Oğlu Mesih insanlığı giyindi. Bizimle ilişki kurabilmesi, bizim mükemmel örneğimiz olabilmesi ve bizim yerimize ölen Vekil olabilmesi için tek yol buydu. O “günahlı insan benzerliğinde” geldi (Rom. 8:3). Bunun sonucunda, yasanın doğruluk gerekleri bizde yerine gelebilir (Rom. 8:4). Başka bir deyişle, Mesih günaha karşı zaferi –yasanın mutlak gerekliliklerini de yerine getirerek– inanan herkes için, kurtuluş yolu olarak değil fakat kurtuluşun sonucu olarak, mümkün hale getirdi. Yasaya itaat hiçbir zaman kurtuluş yolu değildi ve hiçbir zaman olamaz. Pavlus’un mesajı ve Luther’in mesajı buydu, aynı şekilde bizim de mesajımız olmalıdır.

*2 Aralık Sebt Günü’ne hazırlık için bu haftanın konusunu çalışın.

9. DERS

26 Kasım

İsa Mesih’te

“Öyleyse şimdi, Mesih İsa’da olanlara, bedene göre değil, ama Ruh’a göre yürüyenlere mahkûmiyet yoktur.” (Rom. 8:1, CANDEMİR). “Mahkûmiyet yoktur” ne demektir? Neyden mahkûmiyet yok? Ayrıca bu neden bu kadar iyi bir haber?

“Mesih İsa’da” ifadesi Pavlus’un yazılarında sık kullanılan bir ifadedir. Bir kişinin “Mesih İsa’da” olması demek, Mesih’i kendi Kurtarıcısı olarak kabul etmiş olması demektir. Kişi Mesih’e kesin olarak güvenir ve Mesih’in yaşam biçimini kendi yaşam biçimi yapmaya karar vermiştir. Sonuç, Mesih’le sıkı bir kişisel birliktir.

“Mesih İsa’da” ifadesi “bedende” ifadesiyle karşılaştırılıyor. Ayrıca 7. bölümde ayrıntılı olarak anlatılan tecrübeyle karşılaştırılıyor; Pavlus burada ikna edilen kişinin kendini Mesih’e vermesinden önceki durumunu ‘dünyasal’ olarak tanımlıyor, yani kişi günahın kölesidir. Kişi ölüme mahkûm durumdadır (Rom. 7:11, 13, 24). “Günah yasası”na hizmet eder (Rom. 7:23, 25). Bu kişi korkunç bir sefalet içindedir (Rom. 7:24).

Fakat sonra kişi kendisini İsa’ya teslim eder ve Allah’ın yanındaki konumumda derhal bir değişim meydana gelir. Eskiden yasayı çiğnediği için mahkûm edilmiş olan kişi şimdi sanki hiç günah işlememiş gibi Allah’ın gözünde mükemmel olarak durur, çünkü İsa Mesih’in doğruluğu bu kişiyi tamamıyla örter. Artık mahkûmiyet yoktur, kişi hatasız, günahsız veya ebedî hayata lâyık olduğundan değil (zira öyle değildir!), İsa’nın mükemmel hayat sicili o kişinin hesabına yazıldığı için; dolayısıyla mahkûmiyet yoktur.

Ancak iyi haber burada bitmiyor.

Kişiyi günaha kölelikten ne kurtarır? Rom. 8:2.

Buradaki “yaşam veren Ruh’un yasası” Mesih’in insanlığı kurtarma planı demektir; bu 7. bölümde günahın kendisiyle hüküm sürdüğü, sonu ölüm olan yasa olarak tanımlanan “günah ve ölüm yasası”nın karşıtıdır. Aksine, Mesih’in yasası hayat ve özgürlük getirir.

“Kendisini Allah’a teslim etmeyi reddeden her can başka bir gücün denetimi altındadır. Kendi kendisine ait değildir. Özgür olduğundan bahsedebilir; fakat o en sefil kölelik halindedir... Kendi muhakemesine göre hareket ettiğini düşünüp kendini avutsa da, karanlığın efendisinin isteğine uyar. Mesih, günaha köle olmuş canın prangalarını kırmaya geldi.”—Ellen G. White, Çağların Arzusu, s. 466 [Sevgi Öğretmeni, s. 456]. Köle misin, yoksa Mesih’te özgür müsün? Nasıl emin olabilirsin?

PAZAR

27 Kasım

Yasanın Yapamadığı

“Yasa” (törensel yasa, ahlâki yasa, hatta her ikisi de) ne kadar iyi olsa da, bizim için en çok ihtiyaç duyduğumuz şeyi yapamaz, bu da kurtuluş yolunu, bizi günahın getirdiği mahkûmiyetten ve ölümden kurtarmanın bir yolunu sağlamaktır. Bunun için İsa’ya ihtiyacımız var.

Romalılar 8:3, 4 ayetlerini oku. Mesih yasanın öz doğası gereği yapamayacağı neyi yaptı?

Allah “Öz Oğlu’nu günahlı insan benzerliğinde” göndererek bir çare sağladı ve “günahı insan benliğinde yargıladı.” Mesih’in beden alışı kurtuluş tasarısında önemli bir adımdı. Çarmıhı övmek uygundur, fakat kurtuluş tasarısının işleyişinde Mesih’in “günahlı insan benzerliğindeki” hayatı da son derece önemliydi.

Allah’ın Mesih’i göndererek yaptığı işin sonucu olarak, artık yasanın doğruluk gereğini yerine getirmemiz; yani yasanın gerektirdiği doğru şeyleri yapmamız mümkündür. “Yasa’nın yönetimi altında” (Rom. 6:14) bu imkânsızdı; şimdiyse “Mesih’te” mümkündür.

Yine de, yasanın gerektirdiklerini yerine getirmenin, yasayı kurtuluşu kazanacak kadar iyi tutabilmek demek olmadığını unutmamalıyız. Bu mümkün değildir, hiçbir zaman da olmadı. Kısacası bu Allah’ın yaşamamızı sağladığı hayatı yaşamak demektir; “benliği, tutku ve arzularıyla birlikte çarmıha gerdiğimiz” (Gal. 5:24) itaatkâr bir hayat yaşamak, Mesih’in karakterini yansıttığımız bir hayatı yaşamak demektir.

Romalılar 8:4 ayetindeki “yürümek” (KM, CANDEMİR), “belirli bir şekilde davranmayı” belirten deyimsel bir ifadedir. Buradaki benlik [KK] (KM ve Candemir’de beden) sözcüğü iknadan önce veya sonraki haliyle yeniden doğmamış olan kişiyi temsil eder. Benliğe (bedene) göre yürümek, bencil arzular tarafından kontrol edilmek demektir.

Bunun aksine, Ruh’a göre yürümek, yasanın doğruluk gereğini yerine getirmektir. Bu gereği yalnızca Kutsal Ruh’un yardımıyla yerine getirebiliriz. Sadece Mesih İsa’da yasanın gereklerini yapma özgürlüğü vardır. Mesih’ten ayrı böyle bir özgürlük yoktur. Günahın kölesi olmuş kişi yapmak istediği iyiliği yapmayı imkânsız görür (bkz. Rom. 7:15, 18).

Yasayı ne kadar iyi tutuyorsun? Kurtuluşu yasa aracılığıyla kazanma fikrini bir kenara koyarsan, “yasanın adil gereği” hayatında yerine geliyor mu? Öyle değilse, neden? Davranışını makul göstermek için hangi sudan bahaneleri kullanıyorsun?

PAZARTESİ

28 Kasım

Beden ya da Ruh

“Çünkü bedene göre olanlar bedenin şeylerini, ama Ruh’a göre olanlar Ruh’un şeylerini düşünürler. Çünkü bedenin düşüncesi ölüm, ama Ruhun düşüncesi hayat ve esenliktir” (Rom. 8:5, 6). Bu ayetler üzerinde dur. Bunlar aracılığıyla hangi temel mesaj veriliyor? Hayatını nasıl yaşadığın konusunda sana ne söylüyorlar?

Burada kullanılan Grekçe sözcük kata, “–e göre” anlamındadır. Buradaki “düşünce” bir şeyi kafaya koymak, yani istemek anlamındadır. Bir grup insan doğal arzuları yerine getirmeyi ister; diğer grup ise Ruh’un işlerini yerine getirmeyi kafaya koyar, yani O’nun emirlerini izlemeyi isterler. Düşünce (zihin) eylemleri belirlediği için, iki grup farklı şekilde yaşar ve davranır.

Dünyasal (bedensel) düşüncenin yapamadığı şey nedir? Rom. 8:7, 8.

Bedenin arzularını yerine getirmeye istekli olmak, gerçekte Allah’a düşmanlık halinde olmak demektir. Zihni buna istekli olan kişi Allah’ın isteğini yerine getirmeyi umursamaz. Hatta O’na karşı isyan içinde olarak, O’nun yasasına açıkça saygısızlık ediyor olabilir.

Pavlus bilhassa vurgulamak istiyor: Mesih’ten ayrıysanız Allah’ın yasasını tutmanız imkânsızdır. Pavlus tekrar tekrar bu konuya dönüyor: kişi ne kadar uğraşırsa uğraşsın, Mesih’ten ayrı kalarak yasaya itaat edemez.

Pavlus’un özel amacı Yahudileri kendi “Tora” (yasa)larından daha fazlasına ihtiyaçları olduğuna ikna etmekti. Davranışlarıyla, ilahî vahye sahip olmalarına rağmen Ulusların suçlu olduğu günahlardan kendilerinin de suçlu olduğunu göstermişlerdi (Romalılar 2). Tüm bunlardan alınacak ders, Mesih’e ihtiyaçları olduğuydu. O’nsuz günaha köle olacaklar, onun egemenliğinden kaçamayacaklardı.

Bu, Eski Ahit’te kendilerine verilenlerin artık kurtuluş için neden yeterli olmadığını anlayamayan Yahudilere Pavlus’un cevabıydı. Pavlus Yahudilerin o zamana kadar yaptıklarının iyi olduğunu ikrar ediyordu, fakat artık gelmiş olan Mesih’i de kabul etmeleri gerekiyordu.

Son 24 saatine bir bak. İşlerin Ruh’un işleri mi yoksa bedenin işleri miydi? Cevabın kendin hakkında sana ne diyor? İşlerin bedenin işleriyse, hangi değişiklikleri yapmalısın ve bunları nasıl yapabilirsin?

SALI

29 Kasım

Mesih İçinizde

Pavlus nasıl yaşadıklarına bağlı olarak insanların karşılaştığı iki olasılığı karşılaştırarak ele aldığı konuya devam ediyor: ya Ruh’a göre –yani bize vaat edilen Allah’ın Kutsal Ruhu’na göre– ya da kendi günahkâr ve dünyasal doğalarına göre. Biri sonsuz hayata, diğeri sonsuz ölüme götürüyor. Bunun orta yolu yoktur. Ya da, İsa’nın Kendisinin dediği gibi: “Benden yana olmayan bana karşıdır. Benimle birlikte toplamayan dağıtıyor demektir” (Mat.12:30). Bundan daha açık, ya da daha siyah–beyaz olmak zordur.

Romalılar 8:9–14 ayetlerini oku. Kendini tümüyle Mesih’e adayanlara ne vaat ediliyor?

“Bedendeki” hayat “Ruh’taki” hayatla karşılaştırılıyor. “Ruh’taki” hayat Allah’ın Ruhu, yani Kutsal Ruh tarafından kontrol edilir. Bu bölümde, muhtemelen Mesih’in temsilcisi olduğu ve O’nun aracılığıyla Mesih’in imanlının içinde yaşadığı anlamında, Mesih’in Ruhu olarak adlandırılıyor (Rom. 8:9, 10).

Bu ayetlerde Pavlus, Romalılar 6:1–11 ayetlerinde kullandığı bir mecaza dönüyor. Vaftizde, “günah bedeni” (yani günaha hizmet etmiş olan beden) mecazen yok edilir. “Eski adamımız O’nunla birlikte çarmıha gerilmiştir” (Rom. 6:6, CANDEMİR). Ancak vaftizde olduğu gibi, sadece gömülme değil bir diriliş de vardır; böylece vaftiz olan kişi yenilenen yaşamda yürümek üzere ayağa kalkar. Bu, her gün, her an, kendimizin yapması gereken bir seçim olarak, eski benliği öldürmek demektir. Allah insanın özgürlüğünü yok etmez. Günahlı eski adam yok edildikten sonra bile, günah işlemek hâlâ mümkündür. Pavlus Koloselilere “Bu nedenle bedenin dünyasal eğilimlerini... öldürün” yazdı (Kol.3:5).

Öyleyse, ihtida ettikten sonra hâlâ günaha karşı bir mücadele olacaktır. Fark, içinde Ruh’un yaşadığı kişinin şimdi zafer için ilahî güce sahip olmasıdır. Dahası, kişi köle sahibi günahın egemenliğinden mucizevî bir şekilde kurtarıldığından, günaha bir daha asla hizmet etmemekle yükümlüdür.

İsa’yı ölümden dirilten Allah’ın Ruhu’nun, izin vermemiz halinde içimizde yaşayan Ruh olduğu fikri üzerinde düşün. Orada bizim için bulunan gücü düşün! Ondan gerektiği gibi yararlanmamızı engelleyen nedir?

ÇARŞAMBA

30 Kasım

Oğulluk Ruhu

Pavlus Mesih’teki yeni ilişkiyi nasıl tanımlıyor? Rom. 8:15. Bu vaatte bizim için nasıl bir umut bulunuyor? Bunu hayatlarımızda nasıl gerçeğe çevirebiliriz?

Yeni ilişki korkudan özgürlük olarak tanımlanıyor. Bir köle esaret altındadır. Sürekli olarak efendisinin korkusuyla yaşar. Uzun yıllar boyunca verdiği hizmetten hiçbir kazancı yoktur.

İsa Mesih’i kabul eden kişiyse böyle değildir. Birincisi, o gönüllü olarak hizmet eder. İkincisi, korkmadan hizmet eder, zira “yetkin sevgi korkuyu siler atar” (1.Yuhanna 4:18). Üçüncüsü, evlat edinilmiş bir çocuk olarak sonsuz değerde bir servetin mirasçısı olur.

“Esaret ruhu, kuralcı bir dine göre yaşamaya çalışmakla, yasanın isteklerini kendi gücümüzle yerine getirmeye çabalamakla ortaya çıkar. Yalnızca İbrahimî antlaşmanın, yani Mesih İsa’ya imana dayalı lütuf antlaşmasının yetkisi altına girersek bizim için bir umut olur.”—Ellen G. White Yorumları, The SDA Bible Commentary [Yedinci Gün Adventist Kutsal Kitap Şerhi], cilt 6, s. 1077.

Allah’ın bizi gerçekten de çocukları olarak kabul ettiği güvencesini bize ne verir? Rom. 8:16.

Ruh’un içe yönelik tanıklığı bizim kabul edilişimizi onaylar. Sadece hissederek ilerlemek güvenli olmamakla birlikte, Söz’ün ışığını anlayışlarının elverdiği ölçüde takip edenler Allah’ın çocukları olarak kabul edildikleri güvencesini veren onaylayıcı içsel sesi duyacaklardır.

Gerçekten de, Romalılar 8:17 ayeti bize mirasçılar olduğumuzu söylüyor; yani Allah’ın ailesinin bir ferdiyiz ve mirasçılar olarak, çocuklar olarak, Babamız’dan harika bir miras alıyoruz. Onu kazanmayız; o bize Allah’ın gözündeki yeni konumumuz nedeniyle verilir. Bu konuma İsa’nın bizim yerimize ölümü sayesinde bize verilen Allah’ın lütfu aracılığıyla getiriliriz.

Rabb’e ne kadar yakınsın? O’nu gerçekten tanıyor musun, yoksa sadece hakkında bir şeyler mi biliyorsun? Yaratıcın ve Kurtarıcın’la daha yakın yürüyebilmen için hayatında hangi değişiklikleri yapman gerekiyor? Seni alıkoyan nedir ve neden?

PERŞEMBE

EK ÇALIŞMA: ““Kurtuluş tasarısı imanlılara krallık gelmeden önce acıların ve denenmelerin olmadığı bir yaşam sunmaz. Aksine, onları aynı kendini inkâr ve tekdir yolunda Mesih’i izlemeye çağırır... Bu denenmeler ve zulümler aracılığıyla Mesih’in karakteri O’nun halkında canlandırılır ve sergilenir... Mesih’in acılarından pay alarak eğitilir ve terbiye ediliriz, böylece gelecek dünyanın yüceliğinden pay almaya hazır hale getiriliriz.”—The SDA Bible Commentary [Yedinci Gün Adventist Kutsal Kitap Şerhi], cilt 6, s. 568, 569.

“Allah’ın tahtından aşağı salınmış olan zincir, en derinlere ulaşacak kadar uzundur. Mesih en günahkârları bile yozlaşma çukurundan çıkarıp, Allah’ın çocukları sayılacakları, Mesih’le birlikte ölümsüz bir mirasın varisleri olacakları yere yerleştirmeye muktedirdir.”—Ellen G. White, Testimonies for the Church [Kilise İçin Tanıklıklar], cilt 7, s. 229.

“Tüm göğün şereflendirdiği Kişi insan doğasına bürünmüş olarak insanlığın başında durmak için bu dünyaya geldi ve sağlanmış olan ilahî yardım sayesinde herkesin Allah’ın emirlerine itaat yolunda yürüyebileceğini düşmüş meleklere ve düşmemiş dünyaların sakinlerine gösterdi...

“Bizim fidyemiz Kurtarıcımız tarafından ödenmiştir. Hiç kimse Şeytan’a köle olmamalı. Mesih her şeye gücü yeten yardımcımız olarak önümüzde duruyor.”—Ellen G. White, Selected Messages [Seçme Mesajlar], 1. kitap, s. 309.

TARTIŞMA SORULARI:

Cuma günkü dersteki Ellen G. White alıntılarını tekrar oku. Bunlardan kendimiz için nasıl bir umut çıkarabiliriz? Daha da önemlisi, bu zafer vaatlerini hayatlarımızda nasıl gerçeğe çevirebiliriz? Mesih’te bize sunulan onca şeye rağmen, neden gerçekten olabileceğimiz gibi olmakta yetersiz kalıyoruz?

“Ruh’la ilgili işleri” düşünmek için izleyebileceğin günlük pratik yöntemler neler (Rom. 8:5)? Bunun anlamı nedir? Ruh neyi arzular? Seyrettiğin, okuduğun veya hakkında düşündüğün neler hayatında bunu başarmanı zorlaştırıyor?

Büyük mücadelede, orta yolu olmadan, ya bir tarafta ya da diğer tarafta olduğumuz fikri üzerinde biraz daha düşün. Bu sert ve soğuk gerçeğin çıkarımları nelerdir? Bu önemli gerçeğin anlaşılması, yaşam şekillerimizi ve “küçük” şeylerdeki dahi seçimlerimizi ne şekilde etkilemeli?

CUMA

1 Aralık

*2–8 Aralık

Vaadin Çocukları

Sebt Günü

KONUYLA İLGİLİ METİNLER: Romalılar 9.

HATIRLAMA METNİ: “Demek ki Tanrı dilediğine merhamet eder, dilediğinin yüreğini nasırlaştırır” (Romalılar 9:18).

Yazılmış olduğu gibi, ‘Yakup’u sevdim, Esav’dan ise nefret ettim’... Çünkü Musa’ya şöyle diyor: ‘Merhamet ettiğime merhamet edeceğim, acıdığıma acıyacağım” (Rom. 9:13, 15).

Pavlus burada neden söz ediyor? İnsanın özgür iradesi ve seçme özgürlüğüne ne demeli? Bunlar olmasa inandıklarımızın çok azı bir anlam ifade eder. Allah’ı seçmekte ya da reddetmekte özgür değil miyiz? Yoksa bu ayetler, kendi kişisel seçimlerine bakılmaksızın, belirli insanların kurtulmak üzere diğerlerinin ise yok olmak üzere seçildiğini mi öğretiyor?

Her zamanki gibi, cevap Pavlus’un sözlerinin meydana getirdiği büyük resme bakarak bulunur. Pavlus, Allah’ın Kendi “seçilmişleri” olarak kullanacağı kişileri seçme hakkını göstermeye çalıştığı bir çıkarım dizisi izliyor. Ne de olsa, dünyaya müjdeyi duyurma işinden nihaî olarak Allah sorumlu. Öyleyse neden temsilcilerini Kendi isteğine göre seçemesin ki? Allah kimseyi kurtuluş fırsatından alıkoymadığı sürece, böyle bir eylemde bulunması özgür irade ilkelerine aykırı değildir. Daha da önemlisi, Mesih’in tüm insanlar için öldüğü ve O’nun arzusunun herkesin kurtuluşa kavuşması olduğu harika gerçeğine aykırı değildir.

Romalılar 9. bölümün, içinde bahsi geçen kimselerin kişisel kurtuluşunu değil, onların belirli bir işi yerine getirmek üzere aldıkları çağrıyı ele aldığını unutmadığımız sürece, bölüm hiçbir zorluk çıkarmaz.

*9 Aralık Sebt Günü’ne hazırlık için bu haftanın konusunu çalışın.

10. DERS

3 Aralık

Pavlus’un Yükü

“Siz benim için kâhinler krallığı, kutsal ulus olacaksınız. İsraillilere böyle söyleyeceksin.” (Çık. 19:6).

Allah’ın paganlığa, karanlığa ve putperestliğe batmış dünyaya müjdeleme yapacak görevli bir halka ihtiyacı vardı. O İsrail’i seçti ve Kendisini onlara açıkladı. Onların örnek bir ulus olmalarını, böylece diğer ulusların dikkatini gerçek Tanrı’ya çekmelerini tasarladı. Allah’ın amacı, O’nun karakterinin İsrail aracılığıyla açığa vurulmasıyla dünyanın Kendisine cezbedilmesiydi. Kurban ibadetinin öğretileri aracılığıyla Mesih ulusların önünde yüceltilmeliydi ve O’na bakan herkes yaşamalıydı. İsrail’in sayısı arttıkça, bereketleri çoğaldıkça, krallıkları tüm dünyayı kapsayana dek sınırlarını genişleteceklerdi.

Romalılar 9:1–12 ayetlerini oku. Pavlus burada, insanî başarısızlıkların ortasında Allah’ın sadakati hakkında hangi noktaya dikkat çekiyor?

Pavlus, İsrail’e verilen vaadin tam olarak başarısız olmadığını göstereceği bir çıkarım dizisi inşa ediyor. Allah’ın hala aracılıklarıyla çalışmayı istediği bir bakiye (geriye kalanlar) mevcut. Bakiye fikrinin geçerliliğini doğrulamak için, Pavlus geriye dönüp İsrail tarihine giriyor. Allah’ın her zaman seçici olduğunu gösteriyor: (1) Allah antlaşma yapmak için İbrahim’in tüm soyunu değil, sadece İshak’ın soyunu seçti. (2) İshak’ın soyundan gelen herkesi değil, sadece Yakup’un soyunu seçti.

Soy ya da ecdadın kurtuluş güvencesi vermediğini görmek de önemli. Doğru kandan, doğru aileden, hatta doğru kiliseden bile olabilirsin, ancak yine de kayıp olabilir, vaat dışı kalabilirsin. “Vaadin çocukları” (Rom. 9:8, CANDEMİR) olanları gösteren imandır, sevgiyle işleyen bir imandır.

Romalılar 9:6 ayetindeki şu ifadeye bak: “Çünkü İsrail soyundan gelenlerin hepsi İsrailli sayılmaz.” Eski İsraillilerin kendi zamanlarında oynadığı rolü pek çok açıdan kendi zamanımızda oynayan biz Adventistler olarak, burada kendimiz için hangi önemli mesajı bulabiliriz?

PAZAR

4 Aralık

Seçilmiş

“Tanrı Rebeka’ya, Büyüğü küçüğüne kulluk edecek dedi... Yazılmış olduğu gibi, Yakup’u sevdim, Esav’dan ise nefret ettim” (Rom. 9:12, 13).

Bu haftanın giriş kısmında ifade edildiği üzere, Pavlus’un kişisel kurtuluştan bahsetmediğinin farkına varılmadıkça Romalılar 9. bölümü doğru anlamak imkânsızdır. Pavlus burada Allah’ın belirli kişileri belirli roller oynamak üzere çağırmasından bahsediyor. Allah Yakup’u dünyada Kendi özel müjdeleme aracı olacak insanların atası ve öncüsü olarak seçti. Bu metinde Esav’ın kurtulmayacağına ilişkin bir ima yok. Allah bütün insanların kurtulmasını istediği gibi onun da kurtulmasını istedi.

Romalılar 9:14, 15 ayetlerini oku. Şimdiye kadar okuduklarımız bağlamında bu sözleri nasıl anlıyoruz?

Pavlus burada yine kişisel kurtuluştan söz etmiyor, çünkü Allah o konuda merhametini herkese göstermektedir, zira “O bütün insanların kurtulmasını ister” (1.Ti. 2:4). “Tanrı’nın bütün insanlara kurtuluş sağlayan lütfu ortaya çıkmıştır” (Titus 2:11). Fakat Allah ulusları çeşitli roller oynamaları için seçebilir, onlar bu rolleri oynamayı reddedebilseler dahi Allah’ın seçimini engelleyemezler. Esav kadar çok istemiş olursa olsun, ne Mesih’in ne de seçilmiş halkın atası olamazdı.

Sonuç olarak, Esav’ın kurtuluştan mahrum bırakılması Allah’ın keyfî seçiminin ya da ilahî bir emrin sonucu değildi. O’nun Mesih aracılığıyla verdiği lütuf armağanları herkes için karşılıksızdır. Hepimiz, kaybolmak üzere değil, kurtarılmak üzere seçildik (Ef. 1:4, 5; 2Pe. 1:10). Mesih’te sonsuz hayat vaadinden bizi alıkoyacak olan şey, Allah’ın değil, bizim kendi seçimlerimizdir. İsa tüm insanlar için öldü. Yine de, Allah her canın ebedî hayat için seçilmesinin şartlarını Kendi Sözü’nde belirlemiştir: aklanan günahkârı itaate sevk eden Mesih’e iman.

Sanki başka hiç kimse var olmamış gibi, sen kendin, daha dünyanın kuruluşundan önce kurtuluşa sahip olmak üzere Mesih’te seçilmiştin. Bu, Allah tarafından İsa aracılığıyla sana verilen, senin çağrın, senin seçilmişliğindir. Ne büyük bir ayrıcalık, ne harika bir umut! Her şey göz önüne alınırsa, bu harika vaade kıyasla diğer her şey neden soluk kalıyor? Günahın, benliğin ve bedenin İsa’da sana vaat edilen her şeyi elinden almasına izin vermek neden felâketlerin en büyüğü olurdu?

PAZARTESİ

5 Aralık

Sırlar

“‘Benim düşüncelerim sizin düşünceleriniz değil, sizin yollarınız benim yollarım değil’ diyor Rab. ‘Çünkü gökler nasıl yeryüzünden yüksekse, yollarım da sizin yollarınızdan, düşüncelerim düşüncelerinizden yüksektir’” (Yşa. 55:8, 9).

Romalılar 9:17–24 ayetlerini oku. Şimdiye kadar okuduklarımızın ışığında, Pavlus’un burada vurguladığı hususu nasıl anlamalıyız?

Allah, Çıkış zamanında Mısır’la ilgilenme şekliyle, insan neslinin kurtuluşu için çalışıyordu. Allah’ın Mısır’ın uğradığı belalarda ve Kendi halkını kurtarışında tezahür edişi, Mısırlılara ve aynı şekilde diğer uluslara İsrail’in Tanrısı’nın gerçek Tanrı olduğunu göstermek üzere tasarlanmıştı. Diğer ulusların halklarına kendi tanrılarını bırakarak gelip O’na ibadet etmeye bir davet olarak tasarlanmıştı.

Belli ki Firavun Allah’a karşı seçimini çoktan yapmıştı, dolayısıyla Allah onun yüreğini katılaştırdığında kurtuluş imkânını elinden almıyordu. Katılaştırma Firavun’un kişisel kurtuluşu kabul etmesi için Allah’ın çağrısına karşı değil, İsrail’i bırakması ricasına karşıydı. Mesih, tıpkı Musa için, Harun için ve İsrailoğullarının geri kalanı için öldüğü gibi, Firavun için de öldü.

Tüm bunlardaki çok önemli nokta, düşmüş insanoğulları olarak dünyaya, gerçeğe ve Allah ile O’nun dünyada çalışma biçimine ilişkin son derece dar bir görüşe sahip olmamız. Doğal dünya başımızı çevirip baktığımız her yerde anlayamadığımız sırlarla doluyken, Allah’ın tüm yöntemlerini anlamayı nasıl bekleyebiliriz? Ne de olsa, doktorlar ameliyattan önce ellerini yıkamanın iyi bir fikir olabileceğini yalnızca 171 yıl önce öğrendiler! İşte cahilliğe bu kadar batmış durumdaydık. Zaman devam ederse, gelecekte bugün cahilliğe ne kadar batmış olduğumuzu gösterecek başka neler keşfedeceğiz, kim bilir?

Şüphesiz, Allah’ın yöntemlerini her zaman anlamıyoruz, fakat İsa bize Allah’ın nasıl olduğunu göstermek için geldi (Yuhanna 14:9). Öyleyse, hayatın tüm sırları ve beklenmeyen olayları arasında Mesih’in karakteri üzerinde ve O’nun bize Allah hakkında ve Allah’ın bize olan sevgisi hakkında gösterdikleri üzerinde düşünmek neden çok önemlidir? Allah’ın karakterinin nasıl olduğunu bilmek, çok haksız ve adaletsiz gözüken denemelerin arasında sadık kalmamıza nasıl yardımcı olur?

SALI

6 Aralık

Ammi: “Halkım”

Pavlus Romalılar 9:25 ayetinde Hoşea 2:23 ayetinden, Romalılar 9:26 ayetinde is Hoşea 1:10 ayetinden alıntı yapıyor. Arka plan şöyle: halk diğer yabancı ilahların peşinden gittiği için, Allah’ın İsrail’le ilişkisinin bir benzetmesi olarak, Allah Hoşea’dan “kötü bir kadınla” evlenmesini istemişti (Hoş.1:2). Bu evlilikten doğan çocuklara verilen isimler Allah’ın putperest İsrail’i reddetmesini ve cezalandırmasını simgeliyordu. Üçüncü çocuğun adı sözlük anlamıyla “halkım değil” demek olan Lo-Ammi (Hoş. 1:9) konmuştu.

Yine de, tüm bunların ortasında Hoşea, Allah’ın Kendi halkını cezalandırdıktan sonra, onların talihini değiştireceği, sahte ilahlarını ortadan kaldıracağı ve onlarla bir anlaşma yapacağı günün geleceğini öngördü. (Bkz. Hoş. 2:11–19.) Bu noktada Lo-Ammi, yani “halkım değil” olanlar Ammi, yani “halkım” olacaktı.

Pavlus’un zamanında, “yalnız Yahudiler arasından değil, uluslar arasından da... bizler” (Rom. 9:24, Cosmades) Ammi idi. Müjdenin, başlangıçtan beri tüm dünya için amaçlanan bir iyi haberin ne kadar da net ve güçlü bir sunumu. Şüphesiz biz Adventistler olarak çağrımızın bir kısmını Vahiy 14:6 ayetinden alıyoruz: “Bundan sonra göğün ortasında uçan başka bir melek gördüm. Yeryüzünde yaşayanlara –her ulusa, her oymağa, her dile, her halka– iletmek üzere sonsuza dek kalıcı olan Müjde’yi getiriyordu.” Bugün de, Pavlus’un zamanında ve eski İsrail’in zamanında olduğu gibi, kurtuluşun iyi haberi tüm dünyaya yayılmalıdır.

Romalılar 9:25–29 ayetlerini oku. Pavlus’un kendi zamanında olan olayları vurgulamak için Eski Ahit’ten ne kadar çok alıntı yaptığına dikkat et. Bu bölümde bulunan temel mesaj nedir? Okuyucularına burada nasıl bir umut sunuluyor?

Pavlus’un yakınlarından (İsraillilerden) bazılarının müjdenin çağrısını reddetmeleri, kalbinde “büyük bir keder, dinmeyen bir acı” meydana getirdi (Rom. 9:2). Fakat en azından bir bakiye vardı. İnsanlar başarısız olduğunda dahi, Allah’ın vaatleri boşa çıkmaz. Sahip olabileceğimiz umut, sonunda Allah’ın vaatlerinin yerine geleceği ve bu vaatleri kendimiz için istersek bizde de gerçekleşecekleridir.

İnsanlar seni kaç kez yüzüstü bıraktılar? Sen kaç kez kendini ve başkalarını yüzüstü bıraktın? Belki sayamayacağın kadar çoktur, değil mi? Bu başarısızlıklardan nihaî itimadının nereye dayanması gerektiğine ilişkin hangi dersleri alabilirsin?

ÇARŞAMBA

7 Aralık

Tökezleme

“Öyleyse ne diyelim? Aklanma peşinde olmayan uluslar aklanmaya, imandan gelen aklanmaya kavuştular. Aklanmak için Yasa’nın ardından giden İsrail ise Yasa’yı yerine getiremedi. Neden? Çünkü imanla değil, iyi işlerle olurmuş gibi aklanmaya çalıştılar ve sürçme taşında sürçtüler.” (Rom. 9:30–32). Buradaki mesaj nedir ve daha da önemlisi belirli bir zamanda ve yerde yazılmış bu mesajın ilkelerini bugün kendimize nasıl uygulayabiliriz? İsraillilerin kendi bağlamlarında yaptıkları hataların aynılarını kendi bağlamımızda yapmaktan nasıl kaçınabiliriz?

Pavlus akrabalarına Allah’ın almalarını dilediği bir şeyi neden elden kaçırdıklarını, dahası, aslında bu şeyin peşinden gittiklerini fakat elde edemediklerini çok açık sözlerle açıklıyor.

İlginç bir şekilde, Allah’ın kabul ettiği Uluslar bu kabul için çabalamıyorlardı bile. Müjde kendilerine geldiğinde onlar kendi çıkar ve hedeflerini kovalamakla meşguldüler. Değerini anlayarak onu kabul ettiler. Allah onları doğru saydı çünkü İsa Mesih’i Vekilleri olarak kabul ettiler. Bu bir iman eylemiydi.

İsraillilerin sorunu, sürçme taşında sürçmeleriydi (bkz. Rom.9:33). Hepsi olmasa da (bkz. Elç. 2:41), bir kısmı Nasıralı İsa’yı Allah’ın gönderdiği Mesih olarak kabul etmek istemedi. O onların Mesih beklentilerini karşılamıyordu; bu nedenle geldiği zaman O’na sırt çevirdiler.

Bu bölümün sonundan önce Pavlus başka bir Eski Ahit ayetini alıntılıyor: “Yazılmış olduğu gibi: ‘İşte, Siyon’a bir sürçme taşı, bir tökezleme kayası koyuyorum. O’na iman eden utandırılmayacak’” (Rom. 9:33). Bu kısımda Pavlus, gerçek imanın kurtuluş tasarısında ne kadar önemli olduğunu tekrar gösteriyor (ayrıca bkz. 1Pe. 2:6–8). Tökezleme kayası mı? Yine de, O’na iman eden utandırılmayacak mı? Evet, birçokları için İsa bir sürçme taşıdır, fakat O’nu tanıyan ve sevenler için O başka türden bir taş, “kurtuluşumun kayası”dır (Mez. 89:6).

Hiç İsa’yı “sürçme taşı” ya da “tökezleme kayası” olarak buldun mu? Öyle ise, nasıl? Yani, yaptığın hangi şey seni o duruma getirdi? Bundan nasıl kurtuldun ve kendini bir daha asla İsa’yla böyle bir karşıtlık ilişkisinde bulmamanı sağlayacak olan ne öğrendin?

PERŞEMBE

EK ÇALIŞMA: Ellen G. White, Büyük Mücadele kitabında “Later English Reformers (Sonraki İngiliz Reformcular)” bölümünden şu sayfaları (orijinalde s. 261, 262; Türkçe eski baskıda s. 143, 144), The SDA Encyclopedia [Yedinci Gün Adventist Ansiklopedisi] 530. ve 531. sayfalardaki “Faith and Works (İman ve İşler)” maddesini ve The SDA Bible Commentary [Yedinci Gün Adventist Kutsal Kitap Şerhi] 1. cilt, 1099. ve 1100. sayfalardaki Ellen G. White yorumlarını oku.

“Kişilerin ve bir halkın seçimi vardır, Allah’ın sözünde bulunan tek seçim budur, bunda da insan kurtarılmak üzere seçilir. Birçokları göksel mutluluk için kesin olarak seçilmiş olduklarını düşünerek sona bakmıştır; fakat Kutsal Kitap’ın açıkladığı seçim bu değildir. Kişi kendi kurtuluşunu saygı ve korkuyla etkin kılmak üzere seçilir. Zırhını kuşanmak ve iman uğrunda yüce mücadeleyi sürdürmek için seçilir. Şeytan onun canı için hayat oyunu oynarken, Allah’ın her türlü kötü arzuya karşı savaş vermek için onun ulaşabileceği yere koyduğu araçları kullanmak üzere seçilir. Uyanık olup dua etmek, Kutsal Yazılar’ı araştırmak ve ayartılara girmekten kaçınmak için seçilir. Sürekli olarak imana sahip olmak üzere seçilir. Allah’ın ağzından çıkan her söze itaat etmek, böylece sözün sadece dinleyicisi değil, uygulayıcısı olmak için seçilir. İşte bu Kutsal Kitap’ın seçimidir.”—Ellen G. White, Testimonies to Ministers and Gospel Workers [Din Görevlilerine ve Müjde İşçilerine Tanıklıklar], s. 453, 454.

“Hiçbir sınırlı zihin Sınırsız Olan’ın karakterini ve işlerini tam olarak kavrayamaz. Allah’ı araştırarak anlayamayız. En güçlü ve en yüksek kültürlü zihinler için olduğu kadar, en zayıf ve en cahil zihinler için de, Kutsal Varlık sırlarla sarılı halde kalmalıdır. Fakat ‘bulutlar ve karanlık onun çevresinde’ olsa da; ‘salâh ve adalet tahtının temelidir.’ Mezmur 97:2 [KM]. O’nun bizimle ilişkisini ancak sonsuz güçle birleşmiş olan sınırsız merhameti görebilecek ölçüde anlayabiliriz. O’nun amaçlarını anlama kabiliyetimiz kadar anlayabiliriz; bunun ötesinde ise her şeye gücü yeten ele ve sevgi dolu kalbe güvenmeye devam edebiliriz.”—Ellen G. White, Education [Eğitim], s. 169.

TARTIŞMA SORULARI:

Bazı Hristiyanlar, daha biz doğmadan Allah’ın bazı kişileri kurtulmak, bazılarını ise kaybolmak üzere seçtiğini öğretiyorlar. Allah’ın sınırsız sevgisi ve bilgeliğiyle kaybolmak üzere belirlediği kişilerden biri olsaydın, ne seçim yaparsan yap mahvoluşa mahkûmsun demekti; bu da bir çok insanın inandığı üzere sonsuza dek cehennemde yanmak anlamına geliyor. Başka bir deyişle, bizim kendi seçimimizle değil, yalnızca Allah’ın takdiriyle, bazı kişilerin bu hayatta İsa’yla kurtarıcı bir ilişki içinde olmadan yaşayıp, bir sonraki hayatı cehennemin ateşlerinde sonsuza dek yanarak geçirmeleri öngörülmüştür. Bu resimde yanlış olan nedir? Bu görüş bizim aynı konular hakkındaki anlayışımızla nasıl çelişiyor?

Yedinci Gün Adventist Kilisesi ve onun günümüz dünyasındaki çağrısı ile, eski İsrail’in kendi zamanındaki rolü arasındaki karşılaştırmayı nasıl görüyorsun? Benzerlikler ve farklılar neler? Biz hangi bakımlardan daha iyiyiz? Ya da daha kötüyüz? Cevabına gerekçeler göster.

CUMA

8 Aralık

*9–15 Aralık

Seçilmişler

Sebt Günü

KONUYLA İLGİLİ METİNLER: Romalılar 10, 11.

HATIRLAMA METNİ: “Öyleyse soruyorum: Tanrı kendi halkından yüz mü çevirdi? Kesinlikle hayır! Ben de İbrahim soyundan, Benyamin oymağından bir İsrailliyim” (Romalılar 11:1).

Bu haftanın dersi Romalılar 10. ve 11. bölümleri kapsıyor ve özellikle 11. bölüme odaklanıyor. Pavlus’un düşünce dizisini izlemeye devam etmek için her iki bölümü de kendi bütünlükleri içinde baştan sona okumak önemli.

Bu iki bölüm birçok tartışmanın odak noktası olmuştur ve olmaktadır. Ancak bu tartışmaların arasında bir husus açık bir şekilde görülmektedir, bu da Allah’ın insanlığa sevgisi ve tüm insanların kurtulması için duyduğu büyük arzudur. Hiç kimsenin kurtuluş için baştan reddi söz konusu değildir. Romalılar 10. bölüm “Yahudi Grek ayrımı olmadığını” (Rom. 10:12), yani herkesin günahkâr olduğunu ve İsa Mesih aracılığıyla dünyaya verilen Allah’ın lütfuna ihtiyacı olduğunu açık bir şekilde ortaya koyuyor. Bu lütuf herkese verilmektedir; milliyetten ötürü değil, doğuştan değil, yasanın işleriyle de değil, fakat her yerdeki günahkarlar için Vekil olarak ölen İsa’ya iman yoluyla. Roller değişebilir, fakat temel kurtuluş tasarısı asla değişmez.

Pavlus 11. bölümde bu konuya devam ediyor. Daha önce belirtildiği gibi, burada da Pavlus seçimden ve çağrıdan söz ettiğinde konunun kurtuluşla ilgili olmadığını anlamak önemlidir; mesele Allah’ın dünyaya ulaşma planında kişinin rolüdür. Kurtuluş için hiçbir topluluk reddedilmemiştir. Mesele hiçbir zaman bu değildi. Aksine, Çarmıh’tan ve müjdenin bilhassa Pavlus aracılığıyla Uluslar’a açılmasından sonra, ilk imanlılar hareketi –hem Yahudiler, hem de Uluslardan olanlar– dünyaya müjdeyi duyurma görevini üstlendi.

*16 Aralık Sebt Günü’ne hazırlık için bu haftanın konusunu çalışın.

11. DERS

10 Aralık

Mesih ve Yasa

Romalılar 10:1–4 ayetlerini oku. Daha önce okuduklarımızı akılda tutarak, buradaki mesaj nedir? Bugün hangi şekilde “kendi doğruluğumuzu” yerleştirmeye çalışma tehlikesiyle karşı karşıya olabiliriz?

Kuralcılık pek çok şekilde ortaya çıkabilir, bunların bazıları diğerlerinden daha incedir. Kendilerine, iyi işlerine, beslenme şekillerine, Sebt gününü ne kadar sıkı tuttuklarına, sakındıkları tüm kötü şeylere veya başardıkları iyi şeylere bakanlar, bunları en iyi niyetleriyle yapsalar bile kuralcılık tuzağına düşüyorlar. Hayatımızın her anında kendi günahkârlığımıza karşıt olarak Allah’ın kutsallığını gözümüzün önünde tutmalıyız; bu, insanları Mesih’in doğruluğuna aykırı olan “kendi doğruluklarını” aramaya yönlendiren düşünce biçiminden kendimizi korumanın en güvenli yoludur.

Romalılar 10:4, Pavlus’un Romalılara yazdığı tüm mesajın özünü yakalayan önemli bir ayettir. Öncelikle bağlamı bilmemiz gerekiyor. Birçok Yahudi “kendi doğruluklarını yerleştirmeye çalışıyor” (Rom. 10:3) ve “Yasa’ya dayanan doğruluğu” (Rom. 10:5) arıyordu. Fakat Mesih’in gelişiyle birlikte gerçek doğruluk yolu gösterilmişti. Doğruluk, imanını Mesih üzerine kuran herkese sunulmuştu. Eski törensel sistemin işaret ettiği kişi O’ydu.

Buradaki yasa tanımına On Emir dahil edilse bile, bu On Emir’in yürürlükten kaldırıldığı anlamına gelmez. Ahlâki yasa bizim günahlarımızı, hatalarımızı ve yetersizliklerimizi gösterir, böylece bizi bir Kurtarıcıya olan ihtiyacımıza, affedilme ihtiyacımıza ve doğruluk ihtiyacımıza yönlendirir; bunların hepsi yalnızca İsa’da bulunur. Bu anlamda Mesih, yasanın bizi O’na ve O’nu doğruluğuna yönlendirmesi bakımından, yasanın “sonu”dur. Burada “son” olarak tercüme edilen Grekçe sözcük teloes ayrıca “hedef” ya da “amaç” olarak da tercüme edilebilir. Mesih, yasanın bizi İsa’ya yönlendirmesi bakımından, yasanın son amacıdır.

Bu ayetlerin On Emir’in –ya da bilhassa dördüncü emrin (zira asıl demek istedikleri bu)– hükümsüz kılındığını öğrettiğini düşünmek, Pavlus’un ve Yeni Ahit’in diğer öğrettiklerinin büyük kısmına aykırı bir sonuç çıkarmaktır.

Kendini hiç –özellikle başkalarına kıyasla– ne kadar iyi olduğun konusunda gurur duyarken buldun mu? Diyelim ki “daha iyisin,” ama ne olacak? Kendini Mesih’le kıyasla, sonra gerçekten ne kadar “iyi” olduğunu düşün.

PAZAR

11 Aralık

Lütfun Seçimi

Romalılar 11:1–7 ayetlerini oku. Bu ayetler hangi yaygın öğretiyi açıkça ve kesin bir şekilde reddediyor?

Pavlus “Tanrı kendi halkından yüz mü çevirdi?” sorusuna cevabının ilk bölümünde, Allah’ın Kendi halkından yüz çevirmediğinin kanıtı olarak lütufla seçilmiş bir bakiyeye işaret ediyor. Kurtuluş, gerek Yahudi olsun gerek Uluslardan olsun, onu kabul eden herkese açıktır.

Hristiyanlığa ilk ihtida edenlerin tümünün (örneğin, Pentikost Günü’nde iman eden topluluğun) Yahudi oldukları hatırlanmalı. Petrus’u Ulusların da Mesih’in lütfundan eşit pay alma hakkına sahip olduklarına ve aynı şekilde müjdenin onlara da ulaştırılması gerektiğine ikna etmek için özel bir görüm ve mucize gerekti (Elç. 10; ayrıca Elç. 15:7–9 ayetleriyle karşılaştır).

Romalılar 11:7–10 ayetlerini oku. Pavlus İsrail halkının İsa’yı reddeden bölümünün Allah tarafından kasıtlı olarak kurtuluşa karşı kör edildiğini mi söylüyor? Bu fikirde yanlış olan nedir?

Romalılar 11:8–10 ayetlerinde, Pavlus Yahudilerin yetkili olarak kabul ettikleri Eski Ahit’ten alıntı yapıyor. Pavlus’un alıntı yaptığı ayetler Allah’ın İsrail’e uyuşukluk ruhu verdiğini, görmelerini ve duymalarını engellediğini tasvir ediyor. Allah insanların gözlerini kendilerini kurtuluşa götürecek ışığı görmelerini engellemek için kör eder mi? Asla! Bu ayetler Romalılar 9. bölüme ilişkin açıklamamız ışığında anlaşılmalı. Pavlus kişisel kurtuluştan bahsetmiyor, zira Allah hiçbir grubun kurtuluşunu toplu halde reddetmez. Burada ele alınan mevzu, baştan beri olduğu gibi, bu insanların Allah’ın işinde oynadıkları roldür.

Allah’ın herhangi bir grup insanı kurtuluş açısından toplu halde reddetmesi fikrinde çok yanlış olan nedir? Bu, özünde Mesih’in tüm insanları kurtarmak için öldüğünü gösteren müjde öğretisine neden tümüyle aykırıdır? Örneğin Yahudilerin durumunda, bu fikir nasıl korkunç sonuçlara yol açtı?

PAZARTESİ

12 Aralık

Asıl Dal

Romalılar 11:11–15 ayetlerini oku. Pavlus bu bölümde hangi harika umudu ortaya koyuyor?

Bu bölümde iki paralel ifade görüyoruz: (1) [İsraillilerin] “bütünlüğü” (Rom. 11:12) ve (2) [İsraillilerin] “kabul edilmeleri” (Rom. 11:15). Pavlus bozgunun ve reddedilmenin geçici olacağını, ardından bütünlüğün ve kabul edilişin geleceğini öngördü. Bu, Pavlus’un bu bölümün başında sorduğu “Tanrı kendi halkından yüz mü çevirdi?” sorusuna ikinci cevabıdır. Reddedilme gibi görünen durumun yalnızca geçici bir durum olduğunu söylüyor.

Romalılar 11:16–24 ayetlerini oku. Burada Pavlus bize ne diyor?

Pavlus İsrail’deki sadık bakiyeyi, bazı dalları (inanmayanlar) kırılmış asil bir zeytin ağacına benzetiyor; bu benzetmeyi “Tanrı’nın kendi halkından yüz çevirmediğini” (Rom. 11:2) kanıtlamak için kullanıyor. Kök ve gövde hâlâ orada.

Bu ağaca Uluslardan olan imanlılar aşılanmış. Fakat besinlerini ve canlılıklarını, inanan İsrail’i temsil eden kök ve gövdeden alıyorlar.

İsa’yı reddedenlere ne olduysa, Uluslardan olan imanlılara da aynısı olabilirdi. Kutsal Kitap “bir kez kurtulan, her zaman kurtulmuştur” doktrinini öğretmez. Kurtuluş nasıl özgürce sunuluyorsa, özgürce de reddedilebilir. Her düştüğümüzde kurtuluşumuzu kaybedeceğimiz ya da mükemmel olmazsak kurtulamayacağımız düşüncelerine kapılmamak için dikkatli olmamız gerekse de, karşıt kuyuya düşmekten, yani Allah’ın lütfu bizi bir kere örttüğünde, hangi seçimleri yaparsak yapalım bu kurtuluş sağlayışını bizden alacak hiçbir şey olamayacağı fikrinden de kaçınmalıyız. Sonunda, yalnızca “O’nun iyiliğine bağlı kalanlar” (Rom. 11:22) kurtulacaklar.

Hiçbir imanlı kendi iyiliğiyle övünmemeli ya da insan kardeşlerine karşı kendini üstün görmemelidir. Kurtuluşumuz kazanılmamıştı; o bir hediyeydi. Çarmıhın önünde, Allah’ın kutsallık standardı önünde hepimiz eşitiz: ilahi lütfa muhtaç günahkârlarız, yalnızca lütuf aracılığıyla bizim olabilecek bir kutsallığa muhtaç günahkârlarız. Kendimize ait övünebileceğimiz hiçbir şeyimiz yok; övünmemiz yalnızca İsa’yla ve O’nun insan bedeninde bu dünyaya gelerek, acılarımızı çekerek, günahlarımız için ölerek, bize nasıl yaşayacağımızı gösteren bir örnek sunarak ve bu hayatı yaşayabilmemiz için gereken gücü vaat ederek bizim için yaptıklarıyla olmalıdır. Tüm bunların içinde tümüyle O’na bağımlıyız, zira O’nsuz bu dünyanın sunduğunun dışında bir umuda sahip olamayız.

SALI

13 Aralık

Tüm İsrail Kurtulacak

Romalılar 11:25–27 ayetlerini oku. Pavlus burada hangi büyük olayları öngörüyor?

Hristiyanlar Romalılar 11:25–27 ayetlerini yüzyıllardan bu yana tartışıyorlar. Fakat birkaç nokta açık. Öncelikle, buradaki tüm akış Allah’ın Yahudileri kazanmasıyla ilgili. Pavlus’un söyledikleri, bölümün başında sorduğu “Tanrı kendi halkından yüz mü çevirdi?” sorusuna cevap niteliğinde. Cevabı tabii ki “hayır” ve açıklaması yürek duyarsızlığının (Grekçe porosis, “sertlik”) (1) İsraillilerin yalnızca bir bölümüne mahsus olduğu (“bir parça,” CANDEMİR), ve (2) yalnızca “öteki uluslardan kurtulacakların sayısı tamamlanıncaya dek,” yani geçici olduğudur.

“Öteki uluslardan kurtulacakların sayısı tamamlanıncaya dek” ne demektir? Birçok kişi bu ifadeyi, tüm dünyanın müjdeyi duymasını içeren müjdeleme görevinin tamamlanmasının bir çeşit ifadesi gibi görüyor. “Öteki uluslardan kurtulacakların sayısı” müjde her yerde vaaz edildiği zaman tamamlanmıştır. Mesih’te sergilenen İsrail’in imanı evrenselleştirilmiştir. Müjde tüm dünyaya vaaz edilmiştir. İsa’nın gelişi yakın. Öyleyse bu noktada birçok Yahudi İsa’ya gelmeye başlıyor.

Diğer bir zor nokta ise “bütün İsrail kurtulacaktır” (Rom. 11:26) ifadesinin anlamıdır. Bu, her Yahudi’nin zamanın sonunda ilahî bir emirle kurtuluşa sahip olacağı şeklinde anlaşılmamalıdır. Kutsal Yazılar hiçbir yerde tüm insan ırkı ya da belirli bir kesim için evrenselcilik öğretisini vaaz etmez. Pavlus onlardan “bazılarını” kurtarmayı umut ediyordu (Rom. 11:14). Tüm halk gruplarında olduğu gibi, bazıları Mesih’i kabul etti, bazılarıysa reddetti.

Ellen G. White, Romalılar 11. bölümü yorumlarken “müjdenin son duyuruluşunda... pek çok Yahudi’nin... Mesih’i imanla Kurtarıcıları olarak kabul edeceği” bir zamandan bahsediyor.—Elçilerin İşleri, s. 350, 351.

“Dünyamızda yapılması gereken çok büyük bir iş var. Rab Ulusların toplanacağını, fakat sadece Ulusların değil Yahudilerin de toplanacağını ilân etti. Yahudiler arasında ihtida edecek birçok kişi var ve onlar aracılığıyla Allah’ın kurtuluşunun yanan bir meşale gibi ortaya çıkacağını göreceğiz. Her yerde Yahudiler var ve mevcut gerçeğin ışığı onlara götürülmelidir. Aralarında ışığa gelecek ve Allah’ın yasasının değişmezliğini harika bir kudret ile duyuracak pek çok kişi var.”—Evangelism [Müjdecilik], s. 578.

Hristiyan inancının Yahudi kökenini düşünmek için zaman ayır. Yahudi dini hakkında dikkatli bir çalışma Hristiyan inancını daha iyi anlamına nasıl yardımcı olabilir?

ÇARŞAMBA

14 Aralık

Günahkârların Kurtuluşu

Pavlus’un kendi halkına karşı duyduğu sevgi Romalılar 11:25–27 ayetlerinde açıkça ortaya çıkıyor. Vatandaşlarından bazılarının ona karşı ve müjdenin gerçeğine karşı savaşması onun için ne kadar da zor olmuş olmalı. Yine de, tüm bunlara rağmen, birçoklarının İsa’yı Mesih olarak göreceğine hâlâ inanıyordu.

Romalılar 11:28–36 ayetlerini oku. Pavlus Allah’ın sadece Yahudiler için değil tüm insanlık için duyduğu sevgiyi nasıl gösteriyor? Burada Allah’ın lütfunun harika ve sır dolu gücünü nasıl ifade ediyor?

Romalılar 11:28–36 ayetlerinde Uluslar ve Yahudiler arasında bir karşılaştırma yapılsa da, bir nokta çok net görülüyor: Allah’ın merhameti, sevgisi ve lütfu günahkârlar üzerine dökülmektedir. Daha dünyanın kuruluşundan önce Allah’ın tasarısı insanlığı kurtarmak ve diğer insanları, hatta ulusları, ilahî isteğini yerine getirmek amacıyla elindeki araçlar olarak kullanmaktı.

Romalılar 11:31 ayetini dikkatle ve duayla oku. Bu ayetten, sadece Yahudilere değil karşılaştığımız tüm insanlara tanıklığımız hakkında hangi önemli noktayı almalıyız?

Şüphesiz, yüzyıllar boyunca Hristiyan kilisesi Yahudilere daha iyi davransaydı, çok daha fazlası Mesihlerine gelebilirdi. Mesih’ten sonra ilk yüzyıllardaki imandan büyük dönüş ve Hristiyanlığın büyük ölçüde paganlaştırılması –yedinci gün Sebti’nin reddedilerek yerine Pazar gününün getirilmesi de dahil olmak üzere– İsa’ya çekilebilecek bir Yahudi için işi kesinlikle kolaylaştırmadı.

Öyleyse tüm Hristiyanların İsa’da kendilerine verilmiş olan merhametin farkına vararak bu merhameti başkalarına da göstermeleri ne kadar da önemlidir. Göstermezsek Hristiyanlar olamayız (bkz. Mat. 18:23–36).

Belki de hiç hak etmediği halde, merhamet göstermen gereken birisi var mı? Ne kadar zor olsa da, neden bu kişiye merhamet göstermeyesin? İsa bizim için bunu yapmadı mı?

PERŞEMBE

EK ÇALIŞMA: Ellen G. White, Elçilerin İşleri kitabında “Sanhedrin’in Huzurunda” (s. 70–72), “Zulmediciden Öğrenciye” (s. 102–104), “Roma’dan Yazılanlar” (s. 438­440); Evangelism [Müjdecilik] kitabında “Reaching Catholics (Katoliklere Ulaşmak)” (s. 573–577); ve Selected Messages [Seçme Mesajlar] 1. kitapta “What to Preach and Not to Preach (Ne Vaaz Etmeli, Ne Vaaz Etmemeli)” (s. 155 ve 156) bölümlerinde belirtilen sayfaları oku.

“İsrail’in ulus olarak başarısız olmasına rağmen, aralarında kurtarılacak olan iyi bir geri kalanlar grubu vardı. Kurtarıcı’nın gelişi zamanında Vaftizci Yahya’nın mesajını memnuniyetle alan, böylelikle Mesih’le ilgili peygamberlik sözlerini yeniden araştırmaya yönlendirilen sadık insanlar vardı. İlk Hristiyan kilisesi kurulduğunda, Nasıralı İsa’yı gelişini özlemle bekledikleri kişi olarak tanıyan bu sadık Yahudilerden oluşuyordu.”—Ellen G. White, Elçilerin İşleri, s. 346.

“Yahudiler arasında Tarsuslu Saul gibi Kutsal Yazılar’da çok güçlü olan kişiler bulunmaktadır, ve bunlar Allah’ın yasasının değişmezliğini harika bir kudret ile duyuracaklardır... O’nun hizmetkârları çoktan beridir ihmal edilen ve hor görülenler için imanla çalıştıklarında, O’nun kurtarışı açığa çıkacaktır.”—Sayfa 351.

“Müjdenin son duyuruluşunda, daha önceden ihmal edilen sınıflardan insanlar için özel bir çalışma yapılması gerekeceği zaman, Allah, habercilerinin yeryüzünün her yerinde bulacakları Yahudi halkına özel bir ilgi göstermesini beklemektedir. Eski Ahit Yazıları Yehova’nın ebedî amacının bir açıklaması ile Yeni Ahit’le kaynaştığında, bu pek çok Yahudi için yeni bir yaratılışın şafağı, canın dirilişi olacaktır. Müjde döneminin Mesihi’nin Eski Ahit Yazıları’nda resmedildiğini gördüklerinde ve Yeni Ahit’in Eski Ahit’i ne kadar açık bir şekilde açıkladığını kavradıklarında, uyuyan yetileri uyanacak ve Mesih’i dünyanın Kurtarıcısı olarak tanıyacaklar. Pek çoğu Mesih’i imanla Kurtarıcıları olarak kabul edecek.”—Sayfa 350, 351.

TARTIŞMA SORULARI:

Allah’ın yasası ve özellikle Sebt günü son günlerde net bir şekilde anlaşıldığında, (birçoğu On Emir konusunda Adventistler kadar ciddi olan) Yahudilerin bazı konuları dünyanın önünde netleştirmeye yardımcı olacaklarını düşünmek mantıklı değil mi? Ne de olsa, konu Sebt gününü tutma olduğunda, Adventistler Yahudilere kıyasla “mahalledeki yeni çocuklar”dır. Tartışın.

Tüm kiliseler arasında, Yahudilere ulaşmakta Adventist Kilisesi neden en başarılı kilise olmalıdır? Sen veya yerel kilisen toplumunuzdaki Yahudilere ulaşmak için ne yapabilirsiniz?

Eski İsrail’deki birçok kişinin hatalarından neler öğrenebiliriz? Aynı şeyleri bugün yapmaktan nasıl kaçınabiliriz?

CUMA

15 Aralık

*16–22 Aralık

Kötülüğü İyilikle Yenmek

Sebt Günü

KONUYLA İLGİLİ METİNLER: Romalılar 12, 13.

HATIRLAMA METNİ: “Bu çağın gidişine uymayın; bunun yerine, Tanrı’nın iyi, beğenilir ve yetkin isteğinin ne olduğunu ayırt edebilmek için düşüncenizin yenilenmesiyle değişin” (Romalılar 12:2).

Pavlus her ne kadar Romalılar’ın yasa hakkındaki yanlış fikirlerini düzeltmeye çalışsa da, bir yandan da tüm Hristiyanları yüksek bir itaat standardına çağırıyor. Bu itaat kalbimizdeki ve zihnimizdeki içsel değişimden kaynaklanır, bu değişim yalnızca Allah’ın kendini O’na teslim eden kişinin içinde çalışan gücüyle gelir.

Romalılar kitapçığında bu itaatin kendiliğinden gerçekleşeceğini gösteren bir belirti yoktur. Bir Hristiyanın kuralların ne olduğu konusunda aydınlatılması gerekir; bu kurallara uymayı arzu etmelidir; ve son olarak Hristiyan, yokluğunda itaatin mümkün olmadığı bu gücü istemelidir.

Bu, işlerin Hristiyan inancının bir parçası olduğu anlamına gelir. Pavlus hiçbir zaman işleri hor görmek istemedi; 13. bölümden 15. bölüme kadar işlere güçlü bir vurgu yapıyor. Bu onun daha önce iman yoluyla doğruluk konusunda söylediklerinin reddi değildir. Aksine, işler imanla yaşamanın ne anlama geldiğinin gerçek ifadesidir. İsa’nın gelişinden sonra eklenen vahiyler dolayısıyla, Yeni Ahit kurallarının Eski Ahit’te istenenlerden daha zor olduğu bile iddia edilebilir. İsa Mesih’te Yeni Ahit imanlılarına uygun ahlâki davranışın bir örneği verilmiştir. İzlememiz gereken örneği gösteren yalnızca O’dur. “Mesih İsa’daki [Musa’daki, Daniel’deki, Davut’taki, Süleyman’daki, Hanok’taki, Debora’daki, İlyas’taki değil] düşünce sizde de olsun” (Flp. 2:5).

Bir standart bundan daha yüksek olmaz, olamaz!

*23 Aralık Sebt Günü’ne hazırlık için bu haftanın konusunu çalışın.

12. DERS

17 Aralık

Makul Hizmetiniz

11. bölümle birlikte, Romalılar kitapçığının doktrinsel kısmı sona eriyor. 12 den 16’ya kadar olan bölümlerde pratik talimatlar ve kişisel notlar sunuluyor. Yine de bu kapanış bölümleri son derece önemlidir, çünkü iman hayatının nasıl yaşanması gerektiğini gösteriyorlar.

Öncelikle iman, Rabb’e itaat etme zorunluluğumuzu bir şekilde ortadan kaldırıyormuş gibi, itaatin yerine geçen bir şey değildir. Ahlâki ilkeler hâlâ geçerlidir; bunlar Yeni Ahit’te açıklanmış, hatta güçlendirilmişlerdir. Bir Hristiyanın hayatını bu ahlâki ilkelerle düzenlemesinin kolay olacağına dair hiçbir emare de verilmemiştir. Aksine bunun zaman zaman zor olabileceği bize söylenmiştir, zira benlikle ve günahla savaş her zaman zordur (1Pe. 4:1). Hristiyan kişiye ilahî güç vaat edilmiş ve zaferin mümkün olduğu güvencesi verilmiştir, fakat halen düşmanın dünyasındayız ve ayartılara karşı daha pek çok savaş vermemiz gerekecek. İyi haber şu ki, düşersek yada tökezlersek dışlanmayacağız, çünkü bizim adımıza aracılık eden bir Başrahibimiz var (İbr. 7:25).

Romalılar 12:1 ayetini oku. Burada sunulan benzetme Hristiyanlar olarak nasıl yaşamamız gerektiğini ne şekilde ortaya koyuyor? Romalılar 12:2 ayeti bununla nasıl uyumlu?

Pavlus Romalılar 12:1 ayetinde Eski Ahit kurbanlarına atıfta bulunuyor. Eskiden hayvanların Allah’a kurban edildiği gibi, şimdi de Hristiyanlar kendi bedenlerini, öldürülmek için değil fakat O’nun hizmetine adanmış yaşayan kurbanlar olmak üzere, Allah’a teslim etmeliler.

Eski İsrail zamanında, kurban olarak getirilen her sunu dikkatle incelenirdi. Hayvanda herhangi bir kusur bulunursa reddedilirdi; zira Allah sununun kusursuz olmasını emretmişti. Böylece Hristiyanlara da, bedenlerini “diri, kutsal, Tanrı’yı hoşnut eden birer kurban olarak” sunmaları söylendi. Bunu yapabilmek için, tüm güçleri mümkün olan en iyi durumda korunmalıdır. Hiç birimiz kusursuz olmasak da, mesele elimizden geldiği kadar lekesiz ve sadakatle yaşamaya çalışmamız gerektiğidir.

“Düşüncenizin yenilenmesiyle değişin” (Romalılar 12:2). Elçi bu şekilde (Hristiyan) sürecini tanımlıyor; zira o zaten Hristiyan olanlara hitap ediyor. Hristiyan hayatı hareketsiz durmak demek değildir, iyi olandan daha iyi olana doğru ilerlemek demektir.”—Martin Luther, Commentary on Romans [Romalılar Şerhi], s. 167, 168. Hristiyan yaşamında iyi olandan daha iyi olana doğru ilerlemek ne demektir?

PAZAR

18 Aralık

Sağduyulu Düşünmek

Bu çeyrekte Allah’ın ahlaki yasasının sürekliliği hakkında çok şey konuştuk ve Pavlus’un Romalılar kitapçığındaki mesajının On Emir’in iman yoluyla yürürlükten kaldırıldığını ya da bir şekilde hükümsüz kılındığını öğretmediğini tekrar tekrar vurguladık.

Yine de, yasanın lafzına takılıp kalarak arkasındaki ruhu unutmamız çok kolaydır. Bu ruh sevgidir: Allah’a karşı sevgi ve birbirimize karşı sevgi. Herkes sevdiğini iddia edebilir, ancak bu sevgiyi günlük hayatta göstermek tümüyle başka bir mesele olabilir.

Romalılar 12:3–21 ayetlerini oku. Başkalarına karşı sevgimizi nasıl göstermeliyiz?

1. Korintliler 12. ve 13. bölümlerde olduğu gibi, Pavlus Ruh’un armağanlarından bahsettikten sonra sevgiyi yüceltiyor. Sevgi (Grekçe agape) daha mükemmel bir yol. “Allah sevgidir” (1. Yuhanna 4:8). Dolayısıyla, sevgi Allah’ın karakterini tanımlar. Sevmek, başkalarına karşı Allah’ın onlara davrandığı gibi davranmaktır.

Pavlus burada bu sevginin pratik bir şekilde nasıl ifade edilmesi gerektiğini gösteriyor. Önemli bir ilke olarak kişisel alçakgönüllülük öne çıkıyor: bu da kişinin “kendisine gereğinden çok değer vermemeye” (Rom. 12:3), “birbirlerine saygı göstermeye” (Rom. 12:10) ve “bilgiçlik taslamamaya” istekli oluşudur (Rom. 12:16). Mesih’in Kendisi hakkındaki “Boyunduruğumu yüklenin, benden öğrenin. Çünkü ben yumuşak huylu, alçakgönüllüyüm” (Mat. 11:29) sözleri konunun özünü yakalıyor.

Tüm insanlar arasında Hristiyanlar en alçakgönüllüler olmalıdırlar. Sonuçta, ne kadar çaresiz olduğumuza bakın. Ne kadar düşkün olduğumuza bakın. Sadece kurtuluş için dışarıdan gelecek doğruluğa değil, bizim kendimizi asla değiştiremeyeceğimiz bir yolla bizi değiştirmek için içimizde çalışan güce de ne kadar bağlı olduğumuza bakın. Övünecek neyimiz var? Böbürlenecek neyimiz var? Kendimizde gurur duyabileceğimiz neyimiz var? Hiçbir şey. Bu kişisel alçakgönüllülüğü (sadece Allah’ın önünde değil, diğer insanların da önünde) başlangıç noktası olarak alıp çalışarak, Pavlus’un bu ayetlerde öğütlediği gibi bir yaşam sürmeliyiz.

Romalılar 12:18 ayetini oku. Bu öğüdü şu anki yaşamına ne kadar iyi bir şekilde uyguluyorsun? Söz’ün burada bize söylediklerini yerine getirmek üzere bazı davranış değişikliklerinde bulunman gerekebilir mi?

PAZARTESİ

19 Aralık

Hristiyan ve Devlet

Romalılar 13:1–7 ayetlerini oku. Bu bölümden dünyasal hükümet gücüyle kurmamız gereken ilişkiler hakkında hangi temel ilkeleri çıkarabiliriz?

Pavlus’un sözlerini çok ilginç hale getiren, dünyayı bir pagan imparatorluğunun yönettiği zamanda yazmış olmasıdır; bu son derece acımasız, özü çürümüş, gerçek Tanrı hakkında hiçbir şey bilmeyen ve birkaç yıl içinde bu Tanrı’ya ibadet etmek isteyenlere karşı çok büyük bir zulüm başlatacak olan bir devletti. Hatta, Pavlus’u öldüren de bu devletti! Yine de, tüm bunlara rağmen Pavlus Hristiyanların böyle bir yönetim altında bile iyi vatandaşlar olmaları gerektiğini savunuyordu.

Evet. Çünkü devlet fikrinin kendisi Kutsal Kitap içinde bulunur. Devlet kavramı, yönetim ilkesi Allah tarafından takdir edilmiştir. İnsanlar kuralları, yönetmelikleri ve standartları olan bir toplum içinde yaşamaya muhtaçtırlar. Anarşi bir Kutsal Kitap kavramı değildir.

Bununla birlikte, Allah’ın her türlü devlet şeklini veya tüm hükümetlerin çalışma şeklini onayladığı anlamına gelmez. Tam tersi. Acımasız rejimleri görmek için tarihte ya da günümüz dünyasında çok uzağa bakmaya gerek yok. Yine de, böyle durumlarda bile Hristiyanlar mümkün olduğu kadar ülkenin kurallarına itaat etmelidirler. Hristiyanlar devletin istekleri Allah’ın istekleriyle çelişmediği sürece devleti sadakatle desteklemelidir. Kişi kendisini yönetimle karşı karşıya getirecek bir yola girmeden önce (başkalarına da danışarak), çok dua etmeli ve çok dikkatli düşünmelidir. Bir gün Allah’ın tüm sadık takipçilerinin dünyayı kontrol eden politik güçlerle karşı karşıya getirileceklerini peygamberlik sözünden biliyoruz (Vahiy 13). O zamana dek, yaşadığımız ülkelerde iyi vatandaşlar olmak için Allah’ın önünde elimizden geleni yapmalıyız.

“İnsanî yönetimi ilahî olarak atanmış kabul edip, meşru sınırlar içinde ona itaati kutsal bir görev olarak öğretmeliyiz. Fakat talepleri Allah’ın talepleriyle çeliştiğinde, insanlardan ziyade Allah’a itaat etmeliyiz...

“Yönetimlere karşı gelmemiz bizden talep edilmiyor. Gerek konuşulan, gerek yazılan sözlerimizin, kendimizi yasaya muhalif gibi gösterecek ifadeler olarak kayıtlara geçmemeleri için, dikkatle düşünülmeleri gerekir. Yolumuzu gereksiz şekilde kapatacak şeyler söylememeli ve yapmamalıyız.”—Ellen G. White, Elçilerin İşleri, s. 62.

SALI

20 Aralık

Birbirinizi Sevin

“Birbirinizi sevmekten başka hiç kimseye bir şey borçlu olmayın. Çünkü başkalarını seven, Kutsal Yasa’yı yerine getirmiş olur” (Rom. 13:8). Bu ayeti nasıl anlamalıyız? Bu, seviyorsak Allah’ın yasasına uyma zorunluluğumuz ortadan kalkar demek mi?

İsa’nın Dağdaki Vaaz’da yaptığı gibi, Pavlus burada yaptığımız her şeyin arkasındaki itici gücün sevgi olması gerektiğini göstererek yasanın ilkelerini güçlendiriyor. Yasa Allah’ın karakterinin bir açıklaması olduğu için ve Allah sevgi olduğu için, sevmek yasayı yerine getirmektir. Yine de, bazı Hristiyanların iddia ettiği gibi, Pavlus yasanın tam olarak detaylandırılmış ilkelerin belirsiz birtakım sevgi standartlarıyla değiştirmiyor. Ahlâki yasa hâlâ bağlayıcıdır, zira, tekrar belirtelim, günahı gösteren odur; kim günahın gerçekliğini inkar edebilir ki? Ne var ki, yasa sadece sevgi bağlamı içerisinde gerçekten tutulabilir. Hatırlayın, Mesih’i çarmıha götürenlerin bazıları daha sonra yasayı tutmak için evlerine koştular!

Pavlus yasayı tutmadaki sevgi ilkesini tasvir eden örnekler olarak hangi emirleri kullandı? Neden özellikle bunlar? Rom. 13:9, 10.

İlginç bir şekilde, sevgi faktörü yeni getirilen bir ilke değildi. Levililer 19:18 ayetindeki “Komşunu kendin gibi seveceksin” emrini alıntı yapan Pavlus, sevgi ilkesinin Eski Ahit sisteminin ayrılmaz bir parçası olduğunu gösteriyor. Pavlus tekrar müjde vaazını desteklemek için Eski Ahit’e başvuruyor. Bazıları bu ayetlere dayanarak Pavlus’un yalnızca burada bahsettiği birkaç emrin geçerli olduğunu öğrettiğini iddia ediyorlar. Öyleyse bu, Hristiyanlar anne babalarına saygısızlık edebilir, putlara tapabilir ve Allah’ın önünde başka ilahlar edinebilirler anlamına mı geliyor? Tabi ki hayır.

Buradaki bağlama bakın. Pavlus birbirimizle olan ilişkilerimiz hakkında konuşuyor. Burada kişisel ilişkileri ele aldığı için, bu ilişkilere odaklanan emirleri bilhassa belirtiyor. Onun sözleri kesinlikle yasanın geri kalanının geçersiz kılınması olarak algılanmamalı. (Bkz. Elç. 15:20, 1Se. 1:9, 1Yu. 5:21.) Ayrıca, Yeni Ahit yazarlarının da belirttiği gibi, başkalarına sevgimizi göstererek Allah’a sevgimizi gösteriyoruz (Mat. 25:40, 1Yu. 4:20, 21).

Allah’la ilişkini ve bunun başkalarıyla ilişkilerine nasıl yansıdığını düşün. Bu ilişkilerde sevgi ne kadar büyük bir faktör? Allah’ın bizi sevdiği gibi başkalarını sevmeyi nasıl öğrenebilirsin? Aynısını yapmanı engelleyen şey nedir?

ÇARŞAMBA

21 Aralık

Şimdi Kurtuluşumuz

“Bunu, yaşadığınız zamanın bilincinde olarak yapın. Artık sizin için uykudan uyanma saati gelmiştir. Çünkü şu anda kurtuluşumuz ilk iman ettiğimiz zamankinden daha yakındır” (Rom. 13:11).

Tüm çeyrek boyunca ifade ettiğimiz gibi, Pavlus Romalılara yazdığı bu mektupta belirli bir konuya odaklandı, bu da Roma’daki kiliseye (özellikle oradaki Yahudi imanlılara) Yeni Antlaşma bağlamında imanın ve işlerin rolünü açıklamaktı. Konu kurtuluş ve bir günahkârın Rabb’in önünde nasıl doğru ve kutsal sayılacağı idi. Tümüyle yasa üzerinde duranlara yardımcı olmak için, Pavlus yasayı doğru rolüne ve bağlamına oturtuyor. Yahudiliğin ideal olarak Eski Ahit zamanlarında dahi bir lütuf inancı olmasına rağmen, kuralcılık ortaya çıktı ve pek çok zarar verdi. Kilise olarak aynı hatayı yapmamak için ne kadar da dikkatli olmalıyız.

Romalılar 13:11–14 ayetlerini oku. Pavlus burada hangi olaydan bahsediyor ve bu olayı beklerken biz nasıl davranmalıyız?

Pavlus’un burada imanlılara seslenirken, İsa geri geleceği için onlara uyanmalarını ve kendilerini toplamalarını söylemesi ne kadar da etkileyici. Bunun yaklaşık iki bin yıl önce yazılmış olması bir şeyi değiştirmez. Biz her zaman Mesih’in gelişinin yakın oluşu beklentisiyle yaşamalıyız. Hepimizi ilgilendirdiği kadarıyla, kişisel tecrübelerimizin gösterdiği kadarıyla, İkinci Geliş bizim ölme ihtimalimiz kadar yakındır. Belki haftaya, belki de 40 yıl sonra gözlerimizi hayata kapayacağız ve ister yalnızca dört gün ister 400 yıl uyuyalım, bizim için fark etmeyecek. Algılayacağımız ilk şey İsa’nın ikinci gelişi olacak. Ölümün her zaman hepimiz için muhtemelen çok yakında olması nedeniyle, zaman gerçekten kısadır ve kurtuluşumuz ilk iman ettiğimiz zamandan daha yakındır.

Pavlus Romalılar kitapçığında İkinci Gelişi pek fazla ele almasa da, Selaniklilere ve Korintlilere mektuplarında bu konuyu çok daha ayrıntılı işliyor. Sonuçta bu Kutsal Kitap’ta, özellikle de Yeni Ahit’te, çok önemli bir konudur. O ve onun sunduğu umut olmadan, imanımız gerçekten anlamsızdır. Ne de olsa, bu harika gerçeği tamamına erdirecek olan İkinci Geliş olmadan “imanla aklanma” ne anlam ifade eder ki?

İsa’nın gelecek ay geleceğini kesinlikle bilseydin, hayatında neyi değiştirirdin ve neden? Bu şeyleri İsa gelmeden bir ay önce değiştirmen gerektiğine inanıyorsan, neden onları şimdi değiştirmiyorsun? Fark ne?

PERŞEMBE

EK ÇALIŞMA: “Kutsal Kitap’ta Allah’ın isteği açıklanır. Allah’ın Sözü’ndeki gerçekler En Yüce Olan’ın sözleridir. Bu gerçekleri hayatının bir parçası yapan kişi her anlamda yeni bir yaratık olur. Ona yeni zihinsel güçler verilmez ama cehaletin ve günahın anlayışa örttüğü karanlık ortadan kaldırılır. ‘Size yeni yürek vereceğim’ sözleri ‘Size yeni bir zihin vereceğim’ anlamına gelir. Kalbin değişimine her zaman Hristiyan sorumluluğuna dair net bir kanaat, gerçeğe ilişkin bir anlayış eşlik eder. Kutsal Yazılar’a duayla yakın dikkat veren kişi, Allah’a dönerken daha yüksek bir anlayış düzlemine erişmiş gibi, net bir anlayış ve sağlam muhakeme becerisi edinecektir.”—Ellen G. White, My Life Today [Bugünkü Hayatım], s. 24.

“Rab... yakında geliyor ve O’nun görünüşünü hazır olarak beklemeliyiz. Kurtardıkları olarak O’nu görmek ve karşılamak ne kadar da muhteşem olacak! Çok uzun süre bekledik, fakat umudumuz solmamalı. Kralı Kendi güzelliğinde görebilirsek sonsuza dek bereketlenmiş olacağız. Yüksek sesle bağırmalıymış gibi hissediyorum: ‘Eve dönüyoruz!’ Mesih’in, fidyeyle kurtardıklarını ebedî evlerine götürmek üzere, kudretle ve büyük görkemle geleceği zamana yaklaşıyoruz.”—Ellen G. White, Testimonies for the Church [Kilise İçin Tanıklıklar], cilt 8, s. 253.

TARTIŞMA SORULARI:

Derste, Perşembe günkü çalışmanın sonundaki soruyu değerlendirin. İnsanların verdikleri cevaplar nelerdi ve kendilerini nasıl savundular?

Nasıl iyi bir vatandaş ve iyi bir Hristiyan olmamız gerektiği konusu bazen çok karışık olabilir. Biri sana gelip Allah’ın isteği olduğuna inandığı şeyi (onu devletle karşı karşıya getirecek bile olsa) savunmak konusunda senden tavsiye isteseydi, ona ne söylerdin? Hangi öğüdü verirdin? Hangi ilkeleri takip etmelisin? Neden bu çok büyük bir ciddiyetle ve duayla düşünerek ilerlememiz gereken bir şeydir? (Sonuçta, aslan çukuruna atılan herkes yara almadan çıkmaz.)

Sence hangisini yapmak daha zor: yasanın lafzını sıkı sıkıya tutmak mı, Allah’ı ve başka insanları koşulsuz sevmek mi? Yoksa bu sorunun yanlış bir ikilem yarattığını mı iddia ederdin? Öyle ise, neden?

Bu çeyreğin sonuna yaklaşırken, derste Romalılar kitapçığından Reform’un neden çok önemli olduğunu anlamamıza yardımcı olan neler öğrendiğin hakkında konuş. Romalılar kitapçığı inandığımız şey hakkında ve ona niçin inandığımız hakkında bize ne öğretti?

CUMA

22 Aralık

*23–29 Aralık

Hristiyan Yaşamı

Sebt Günü

KONUYLA İLGİLİ METİNLER: Romalılar 14–16.

HATIRLAMA METNİ: “Sen neden kardeşini yargılıyorsun? Ya sen, kardeşini neden küçümsüyorsun? Tanrı’nın yargı kürsüsü önüne hepimiz çıkacağız” (Romalılar 14:10).

Romalılar kitapçığının son bölümüne geldik; Protestan Reformu’nu doğuran, neden Protestan olduğumuzu ve neden öyle kalmamız gerektiğini diğer tüm kitapçıklardan daha çok bize gösteren kitapçık. Protestanlar olarak, özellikle de Yedinci Gün Adventistleri olarak, Sola Scriptura ilkesine, yani imanın standardı olarak yalnızca Kutsal Kitap ilkesine dayanıyoruz. Ruhsal öncümüzün yüzyıllar önce Roma’dan ayrılmasına neden olan aynı gerçeği de Kutsal Kitap’tan öğrendik: Pavlus’un Romalılara mektubunda çok güçlü şekilde ifade edilen bir gerçek olan iman yoluyla kurtuluş muazzam gerçeğini.

Belki de her şey pagan zindancının sorusuyla özetlenebilir: “Kurtulmak için ne yapmam gerekir?” (Elçilerin İşleri 16:30).

Romalılar kitapçığında bu sorunun cevabını alıyoruz; bu cevap Luther’in zamanında kilisenin verdiği cevap değil. Bu nedenle Reform başladı ve bugün buradayız.

Bu son kısımda Pavlus, belki ana konusu için merkezî önemde olmayan, fakat yine de mektuba dâhil edilecek kadar önemli olan diğer konulara değiniyor. Dolayısıyla bunlar da bizim için Kutsal Yazı’dır.

Pavlus bu mektubu nasıl bitirdi, ne yazdı ve burada, sadece Pavlus’un değil, Protestan atalarımızın da gerçekten mirasçıları olan bizim için hangi gerçekler var?

*30 Aralık Sebt Günü’ne hazırlık için bu haftanın konusunu çalışın.

13. DERS

24 Aralık

İmanda Zayıf

Romalılar 14:1–3 ayetlerinde mesele putlara sunulmuş olabilecek etlerin yenilmesiyle ilgilidir. Yeruşalim kurulu (Elç. 15) Uluslardan olan mühtedilerin böyle yiyecekler yemekten kaçınmalarına karar vermişti. Fakat pazar yerinde satılan etin putlara sunulan kurban hayvanlarından gelip gelmediği sorunu her zaman mevcuttu (bkz. 1Ko. 10:25). Bazı Hristiyanlar bunu hiç kafaya takmazken, diğerleri en ufak bir şüphe olduğunda et yerine sebzeyi yemeyi seçiyorlardı. Meselenin vejetaryenlik ve sağlıklı yaşam ile hiçbir ilgisi yoktu. Pavlus bu bölümde temiz ve kirli etler arasındaki ayrımın kalktığını da ima etmiyor. Ele alınan konu bu değil. “Biri her şeyi yiyebileceğine inanır” (Rom. 14:2) sözleri, artık temiz olsun kirli olsun her türlü hayvanın yenebileceği şeklinde algılanırsa, amacı dışında kullanılmış olurlar. Diğer Yeni Ahit bölümleriyle yapılacak bir karşılaştırma, böyle bir uygulamanın aleyhine sonuç çıkarır.

Bu arada, imanda zayıf olanı “kabul etmek” demek, o kişiye tam üyelik ve sosyal statü vermek demektir. Bu kişiyle tartışılmamalı, fakat fikrini belirtme hakkına sahip olmalıydı.

Öyleyse Romalılar 14:1–3 ayetlerinden hangi ilkeyi çıkarmalıyız?

Romalılar 14:3 ayetinde, Pavlus’un 14:1 ayetindeki “imanı zayıf olan”dan olumsuz olarak söz etmediğini anlamak da önemli. Bu kişiye nasıl güçlü olacağına ilişkin tavsiye de vermiyor. Allah’ın nezdinde, evhamlı Hristiyan (tabi ki Allah tarafından değil, Hristiyan kardeşleri tarafından evhamlı görülen kişi) kabul edilir. “Tanrı onu kabul etmiştir.”

Romalılar 14:4 ayeti biraz önce ele aldığımız savı nasıl destekliyor?

Bugünün dersinde görülen ilkeleri aklımızda tutmamız gerekiyorsa da, devreye girerek bir kişinin kalbini değilse bile en azından eylemlerini yargılamamız gerekecek yerler ve zamanlar olmuyor mu? Her durumda geri adım atıp, hiçbir şey söylememeli ve yapmamalı mıyız? Yeşaya 56:10 ayeti bekçileri “havlayamayan dilsiz köpekler” olarak tanımlıyor. Ne zaman konuşacağımızı ve ne zaman sessiz kalacağımızı nasıl bilebiliriz? Burada dengeyi nasıl kurabiliriz?

PAZAR

25 Aralık

Yargı Kürsüsü Önünde

Romalılar 14:10 ayetini oku. Pavlus burada başkalarını yargılarken dikkatli olmamız için hangi sebepleri gösteriyor?

Bazen başkalarını acımasızca yargılamaya meyilliyizdir, sıklıkla bu kendimizin de yaptığı şeyler içindir. Gerçi kendi yaptığımız şey çoğunlukla bize başkalarının aynı şeyi yaptığı zamanki kadar kötü gözükmez. İkiyüzlülüğümüzle kendimizi kandırabiliriz, fakat bizi şu sözlerle uyaran Allah’ı kandıramayız: “Başkasını yargılamayın ki, siz de yargılanmayasınız. Çünkü nasıl yargılarsanız öyle yargılanacaksınız. Hangi ölçekle verirseniz, aynı ölçekle alacaksınız. Sen neden kardeşinin gözündeki çöpü görürsün de kendi gözündeki merteği farketmezsin? Kendi gözünde mertek varken kardeşine nasıl, ‘İzin ver, gözündeki çöpü çıkarayım’ dersin?” (Mat. 7:1–4).

Pavlus’un burada Eski Ahit’ten aldığı ifadenin önemi nedir? Rom. 14:11.

Yeşaya 45:23 ayetinden yapınan alıntı, herkesin yargı önüne çıkmak zorunda olduğu düşüncesini destekliyor. “Her diz” ve “her dil” ifadeleri mahkeme celbini şahsileştiriyor. İma edilen şey, herkesin kendi hayatı ve işleri için hesap vermek zorunda olacağıdır (Rom. 14:12). Hiç kimse başka birinin yerine hesap veremez. Bu önemli anlamda, biz kardeşimizin bekçisi değiliz.

Bağlamı aklında tutarak, Pavlus’un Romalılar 14:14 ayetinde söylediklerini nasıl anlıyorsun?

Konu hâlâ putlara sunulan yiyecekler. Meselenin temiz ve kirli sayılan yiyecekler arasındaki ayrım olmadığı açıkça görülüyor. Pavlus putlara sunulmuş olabilecek yiyeceklerin yenmesinin başlı başına bir sorun teşkil etmediğini söylüyor. Sonuçta, zaten bir put nedir ki? Bir hiçtir (bkz. 1Ko. 8:4), öyleyse bazı putperestler bir kurbağa veya boğa heykeline yiyecek sunmuşsa kimin umurunda?

Bir kişi, vicdanı aşırı hassas olsa bile, vicdanına karşı gelmeye zorlanmamalıdır. “Güçlü” kardeşlerin bu gerçeği anlamadığı gözüküyor. “Zayıf” kardeşlerin titizliğini hor görerek yollarına sürçme taşı koyuyorlar.

Rab için gayret gösterirken, Pavlus’un burada uyardığı tehlikeyle karşı karşıya olabilir misin? Niyetimiz ne kadar iyi olursa olsun, başkalarının vicdanı olmaya çalışmamak için neden dikkatli olmalıyız?

PAZARTESİ

26 Aralık

Alınmak Yok

Romalılar 14:15–23 ayetlerini oku (ayrıca bkz. 1Ko. 8:12, 13). Pavlus’un söylediklerinin ana fikrini aşağıdaki satırlarda özetle. Bu bölümden hayatımızın her alanına uygulayabileceğimiz hangi ilkeyi alabiliriz?

Pavlus Romalılar 14:17–20 ayetlerinde Hristiyanlığın çeşitli yönlerini uygun bir bakış açısı içine yerleştiriyor. Beslenme şekli önemli olsa da, Hristiyanlar bazı insanların putlar sunulmuş olabilecek etler yerine sebze yemeyi seçmesi üzerine çekişmemelidirler. Bunun yerine doğruluk, esenlik ve Kutsal Ruh’ta sevinç üzerine odaklanmalıdırlar. Bugün kilisemizde bu fikri beslenme şekli meselesine nasıl uygulayabiliriz? Sağlık mesajı ve bilhassa beslenme üzerine öğretiler bizim için ne kadar büyük bir bereket olabilirse de, herkes bu konuyu aynı şekilde görmüyor, biz de bu farklılıklara saygı duymalıyız.

Romalılar 14:22 ayetinde, insanları kendi vicdanlarıyla baş başa bırakmaya ilişkin tüm savların arasında, Pavlus çok ilginç bir ikazda bulunuyor: “Onayladığı şeyden ötürü kendini yargılamayan kişi ne mutludur!” Pavlus burada hangi uyarıyı veriyor? Bu sözler bu bağlamda diğer söylediklerini nasıl dengeliyor?

Bir kimsenin “Benim ne yediğim, ne giydiğim ya da nasıl eğlencelere katıldığım kimseyi ilgilendirmez” dediğini duydun mu? Öyle midir? Hiçbirimiz dünyadan kopuk yaşamıyoruz. Eylemlerimiz, sözlerimiz, işlerimiz, hatta beslenme şeklimiz, iyi ya da kötü şekilde başkalarını etkileyebilir. Nasıl olduğunu görmek zor değil. Seni örnek alan birisi “yanlış” bir şey yaparken görürse, örnekliğinden etkilenerek aynısını yapabilir. Aksini düşünürsek kendimizi kandırırız. O kişiyi zorlamadığınızı söylemek konu dışıdır. Hristiyanlar olarak birbirimize karşı sorumluluklarımız var ve örnekliğimiz birisinin yoldan çıkmasına neden olabiliyorsa biz kabahatliyiz.

Ne çeşit bir örneklik sunuyorsun? Başka insanlar, bilhassa gençler ya da yeni imanlılar, tüm alanlarda senin örnekliğini takip etseydi için rahat olur muydu? Cevabın kendin hakkında sana ne söylüyor?

SALI

27 Aralık

Günlerin Tutulması

Bazı şeyleri bizim gördüğümüzden farklı görebilecek olanları yargılamama ve davranışlarımızdan alınabilecek kişilere sürçme taşı olmama konusundaki bu tartışmada, Pavlus bazılarının tutmak istediği, diğerlerininse istemediği özel günler meselesini açıyor.

Romalılar 14:4–10 ayetlerini oku. Pavlus’un burada söylediklerini nasıl anlamalıyız? Burada dördüncü emir konusunda herhangi bir şey söyleniyor mu? Öyle değilse, neden?

Pavlus hangi günler den söz ediyor? İlk kilisede belirli günlerin tutulması ya da tutulmaması konusunda bir anlaşmazlık var mıydı? Anlaşılan öyle. Pavlus’un “günler, aylar, mevsimler, yıllar” kutladıkları için Galatyalı Hristiyanları payladığı Galatyalılar 4:9, 10 ayetlerinde böyle bir anlaşmazlığın ipucunu buluyoruz. 2. derste de vurguladığımız gibi, kilise üyelerinin bazıları Galatyalı Hristiyanları sünnet olmaya ve Musa’nın yasasının diğer kaidelerini tutmaya ikna etmişti. Pavlus bu fikirlerin Roma kilisesini de yaralayacağından korktu. Fakat belki de Roma’da, artık Yahudi bayramlarını kutlamalarına gerek olmadığı konusunda kendilerini ikna etmekte zorlananlar bilhassa Yahudi Hristiyanlardı. Pavlus burada şöyle diyor: Bu konuda istediğinizi yapın; önemli olan konuyu sizden farklı görenleri yargılamamaktır. Anlaşılan bazı Hristiyanlar temkinli olmak için Yahudi bayramlarından birini ya da birkaçını tutmaya karar vermişti. Pavlus’un tavsiyesi şu: yapmaları gerektiğine ikna olmuşlarsa bırakın yapsınlar.

Bazılarının iddia ettiği gibi, Romalılar 14:5 ayetine haftalık Sebt’i getirmek mesnetsizdir. Pavlus’un dördüncü emre karşı böyle rahat bir tavır alabileceği hayal edilebilir mi? Tüm çeyrek boyunca gördüğümüz gibi Pavlus yasaya itaati önemle vurguladı, öyleyse Sebt emrini putlara sunulmuş olabilecek yiyecekleri yeme konusunda sıkıntı çeken insanlarla aynı sınıfa kesinlikle koymayacaktı. Bu ayetler ne kadar yaygınlıkla yedinci gün Sebti’nin artık bağlayıcı olmadığını göstermek için örnek olarak kullanılsa da, böyle bir şey söylemiyorlar. Bu şekilde kullanılmaları, insanların Pavlus’un yazılarıyla ne yaptıkları hakkında Petrus’un uyarılarının mükemmel bir örneğidir: “Pavlus bütün mektuplarında bu konulardan böyle söz eder. Mektuplarında güç anlaşılan bazı yerler var ki, bilgisiz ve kararsız kişiler, öbür Kutsal Yazılar’ı olduğu gibi bunları da çarpıtarak kendi yıkımlarını hazırlıyorlar” (2.Pe. 3:16).

Sebt gününe ilişkin senin tecrüben nasıldı? Olması gerektiği gibi bereket oldu mu? Rabb’in Sebt gününde sana sunduklarını daha dolu olarak tecrübe etmek için hangi değişiklikleri yapabilirsin?

ÇARŞAMBA

28 Aralık

Son Sözler

Romalılar 15:1–3 ayetlerini oku. Bu bölümde hangi önemli Hristiyan gerçeği bulunuyor?

Bu bölüm İsa’nın izleyicisi olmanın anlamını büyük ölçüde nasıl yakalıyor?

Aynı fikri başka hangi ayetler öğretiyor? En önemlisi, bu ilkeyi sen kendin hayatında nasıl uygulayabilirsin?

Pavlus mektubuna son verirken hangi çeşitli bereket dualarını dile getirdi? Rom. 15:5, 6, 13, 33.

Sabır kaynağı olan Tanrı demek, çocuklarının sarsılmadan dayanmalarına yardımcı olan Tanrı demektir. “Sabır” olarak tercüme edilen hüpomone sözcüğü, “tahammül” ve “sarsılmaz dayanma gücü” anlamına gelir. “Cesaret” olarak tercüme edilen sözcük “yüreklendirme” olarak da çevrilebilir. [Örneğin, Cosmades çevirisine bakınız.] Cesaret kaynağı olan Tanrı demek, cesaret veren Tanrı demektir. Umut kaynağı olan Tanrı, insanlara umut veren Tanrı demektir. Aynı şekilde, esenlik veren Tanrı da, barış ve huzur veren ve insanın Kendisinde esenlik bulabileceği Tanrı demektir.

Birçok kişisel selamdan sonra, Pavlus mektubunu nasıl sonlandırıyor? Rom. 16:25–27.

Pavlus mektubunu Allah’a yönelik görkemli bir hamdüsena ile bitiriyor. Romalı Hristiyanların ve tüm Hristiyanların Allah’ın kurtarılmış oğulları ve kızları olduklarını, imanla aklandıklarını ve şimdi Allah’ın Ruhu tarafından yönetildiklerini güvenle onaylatacakları kişi Allah’tır.

Pavlus’un belirli bir zamandaki belirli bir duruma karşılık olarak bu mektubu yazmak üzere olarak Rab tarafından esinlendiğini biliyoruz. Bilmediğimiz, Rabb’in Pavlus’a geleceğe ilişkin açıkladığı şeylerin tüm ayrıntılarıdır.

Evet, ayet ne kadar bildiğini söylemese de, Pavlus’un “imandan dönüş” (2Se. 2:3) hakkında bilgisi vardı. Kısacası, kendisinin ve yazılarının, bilhassa da bu mektubun, son olaylarda oynayacağı rol hakkında Pavlus’un herhangi bir fikri olup olmadığını bilmiyoruz. Bir bakıma, fark etmez. Önemli olan, Protestanlığın bu metinlerde doğduğu ve İsa’ya bağlı kalmaya çalışanların, dünya şaşkınlık içinde “canavarın ardından” (Va. 13:3) gitse bile, imanlarını ve bağlılıklarını dayandıracakları kutsal yazı temelini bu metinlerde buldukları ve bulacaklarıdır.

PERŞEMBE

EK ÇALIŞMA: Ellen G. White, Testomonies for the Church [Kilise için Tanıklıklar] 5. ciltte “Unity and Love in the Church (Kilisede Birlik ve Sevgi)” (s. 477–478), “Love for the Erring (Hata Yapanlara Sevgi)” (s. 604–606); The Ministry of Healing [İyileştirme Hizmeti] kitabında “Helping the Tempted (Ayartılanlara Yardım)” (s. 166) bölümlerinde belirtilen sayfaları ve The SDA Bible Commentary [Yedinci Gün Adventist Kutsal Kitap Şerhi] 6. ciltte 719. sayfayı oku.

“Allah’ın halkının Kardeş ve Kızkardeş White’a bakarak, yükleri ile onlara gelmeleri, onlardan tavsiye almaları gerektiği düşüncesinin tehlikesi bana gösterildi. Bu şekilde olmamalı. Onlar, yorgun ve ağır yüklü olduklarında, merhametli ve sevgi dolu Kurtarıcıları tarafından O’na gelmeye davet edilmişlerdir ve onları O rahatlatacaktır... Birçokları bize şu soruyla geliyor: Bunu yapmalı mıyım? Şu girişimde bulunmalı mıyım? Ya da, giyinme konusunda, şu giysiyi mi yoksa bu giysiyi mi giymeliyim? Onları şöyle cevaplıyorum: Siz Mesih’in öğrencileri olduğunuzu söylüyorsunuz. Kutsal Kitap’larınızı inceleyin. Sevgili Kurtarıcımızın dünya üzerinde insanlar arasında yaşadığı hayatı dikkatle ve duayla okuyun. O’nun hayatını örnek alın, böylece dar yoldan sapmazsınız. Sizin vicdanınız olmayı kesin olarak reddediyoruz. Size ne yapacağınızı biz söylersek, kendiniz için doğrudan İsa’ya gideceğinize, sizi yönlendirmemiz için bize bakacaksınız.”—Ellen G. White, Testimonies for the Church [Kilise İçin Tanıklıklar] cilt 2, s. 118, 119.

“Sorumluluklarımızı başkalarının üzerine atmamalı ve bize ne yapmamız gerektiğini söylemelerini beklememeliyiz. Sürekli başkalarının tavsiyelerine bağımlı olarak yaşayamayız. Rab üzerimize düşen görevi, tıpkı başkasına öğreteceği gibi, bize de seve seve öğretecektir... Allah’ı hoşnutsuz edecek hiçbir şey yapmamaya karar verenler, kendi durumlarını O’na açıkladıktan sonra ne yapmaları gerektiğini bileceklerdir.”—Çağların Arzusu, s. 668 [Sevgi Öğretmeni, s. 662].

“Kilise içinde her zaman sürekli olarak bireysel bağımsızlığa yönelen kişiler olmuştur. Ruhun bağımsız oluşunun, insani aracıyı kendisine haddinden fazla güven duymaya ve kardeşlerinin... öğüdüne saygı duyarak muhakemelerini dikkate almaktan ziyade, kendi muhakemesine güvenmeye yönlendirdiğini fark edememektedirler.”—Elçilerin İşleri, s. 148, 149.

TARTIŞMA SORUSU:

Bu haftanın dersindeki bazı konulara bakarak, aşağıdaki meselelerde Hristiyanlar olarak doğru dengeyi nasıl buluyoruz:

(a) İnandığımız şeye bağlı kalmak, fakat meseleleri bizden farklı gören diğer insanları yargılamamak?

(b) Vicdanımıza karşı dürüst olmak ve başkalarının vicdanı olmaya çalışmamak, aynı zamanda yanılgıda bulunduğuna inandığımız kişilere yardım etmeye çalışmak? Ne zaman konuşmalıyız ve ne zaman sessiz kalmalıyız? Ne zaman sessiz kalırsak kabahatliyiz?

(c) Rab’de özgür olmak, ancak aynı zamanda bizi izliyor olabilecek kişilere iyi örnek olma sorumluluğunun farkında olmak?